De tuin is nog wel niet klaar, maar het is nu de beste tijd om te planten. In de achtertuin had ik de borders al klaar, de zijtuin moet nog helemaal opgehoogd worden, maar daar hebben we nu eerst alleen de borders maar opgehoogd, wat paaltjes en plankjes er tegen, en dan blijft het eerst wel even staan zo, tot straks de tegeltjes van het terras en het paadje er tegen aan komen. Het is wel leuk al die plantjes, nu maar afwachten wat er voor moois uit komt.

Eigenlijk vind ik het zo veel leuker, dan wanneer je kant en klare grotere planten koopt bij de kwekerij. En het scheelt een hoop geld ook nog. Dus wie heeft er nog meer een tuin waar wel wat polletjes uitkunnen? Of stekjes van het een of ander? Laat maar even weten, dan komen we gezellig op de koffie en nemen gelijk wat plantjes mee.

We willen nog graag een sering, een treurwilg, een vlinderstruik, en verder veel klimplanten voor tegen de pergola: wat klimrozen, clematis, kamperfoelie, hop, en het liefst de geurende soorten natuurlijk.

Voor in het fruithoekje een doornloze braam, een druif, een appel, een peer en een pruimenboom, aardbeien, een rode bessenstruik.

En natuurlijk allemaal vaste planten, zoals pioenroos, lupinen, hoge campamula, gebroken hartjes, moerasspirea, vlasleeuwenbekjes, kattestaarten, phloxen, irissen, kokardebloem, kluwenklokje, physalis (lampionplant), geurende primulaatjes. Bodembedekkers zijn ook handig natuurlijk, bijvoorbeeld hertshoornweegbree en sagina en corsicaanse munt en de lage thijmsoorten.

Bolletjes en knolletjes zijn ook welkom als je er zelf teveel van hebt in de tuin, haal ze er maar uit, ze zijn bij ons welkom: maar dan wel de kleine "wilde" soorten: kleine narcisjes, sneeuwklokjes, blauwe druifjes, (bos)hyacintjes.

Dus wie helpt ons om onze tuin vol te krijgen met planten?

En daar zijn Jan en Jan Willem hard mee bezig. Vrijwel iedere vrijdag en zaterdag zijn ze buiten te vinden; timmeren aan de beschoeiing (die inmiddels helemaal klaar is, alleen het trapje nog), grond en zand verspreiden, tegels leggen. Langzaam begint er vorm in te komen. De vorm, die ik op papier al bedacht had, want het ontwerp van de tuin, dat was mijn werk. Natuurlijk wel in overleg met de anderen, want zij moeten het ook een leuke tuin vinden straks natuurlijk. Maar dat is dan voornamelijk een vragen wat ze willen, dat proberen te verwerken en dan uiteindelijk een mooi ontwerp maken waar iedereen zich in kan vinden. En dan maar hopen dat wat ik nu op papier heb staan, straks in werkelijkheid ook mooi en prettig leefbaar is.

De hottub staat inmiddels, het was best een hele klus, en af en toe nog veel gepuzzel en weer loshalen en overdoen als het niet goed was. Eerst gedeeltelijk binnen, daarna met 5 man naar buiten getild, en daar weer verder. Je kan het hele verhaal volgen op de fotogalerij. Maar toen Jan hem eenmaal klaar dacht te hebben, en er water in liet lopen, was hij na een dag weer leeggelopen. Is het de nieuwgheid? Moet het hout zich nog zetten? Of zitten de ruimtes om de leidingen niet goed dicht? We weten het niet. Jan gaat er nog weer verder naar kijken. En bovendien moet de bediening ook nog komen, die hebben we nu maar bij de importeur besteld. Voorlopig zitten we nog niet te bubbelen.....

Nou ja, de tuin is toch ook nog niet klaar. Het balkon boven wel, daar is nu ook een hek opgeplaatst. Dat werd ook hoog tijd, want de gemeente had ons half februari een brief geschreven, dat we ons niet aan het bestemmingsplan hielden, want er was nog steeds geen hek op het balkon. We kregen nog tot 1 maart de tijd, en daarna moesten ze ons een dwangsom op gaan leggen. Oei.... gelukkig waren we er inmiddels al wel mee bezig geweest. We hadden informatie gezocht, en een aantal offertes aangevraagd, en uiteindelijk half januari een order geplaatst bij het bedrijf dat ons de beste prijs/kwaliteit verhouding leverde. Een mooi witgeverfd aluminium hek zou het gaan worden, met spijltjes van 10 cm dik, en 10 cm open, zodat de katten er precies wel door kunnen, maar kleine kindertjes niet. We belden het bedrijf op, en ja hoor, het was al klaar, en kon nog wel in de laatste week van februari geplaatst worden. Nou dat viel dan gelukkig mee. Ach, soms mogen dingen ook wel eens soepel lopen, toch? Ze kwamen het hek plaatsen en brachten gelijk ook de koelkast van Karin naar boven. Ze hadden het liftje dan toch staan, en dat was toch zo gebeurd? Wij waren er blij mee, want het was een grote Amerikaanse koelkast en Modern bracht hem niet boven! Dus we waren al aan het bedenken geweest hoe we dat nu weer voor elkaar moesten krijgen. Geweldig hoor! Ik was die dag een dagje uit, en toen ik aan het eind van de middag weer thuis kwam, mocht ik alles bewonderen. Een mooie koelkast boven in de keuken en een prachtig hek, het zag er gelijk als een echt balkon uit van beneden vandaan.  

Dus Karin en Floris kunnen boven al lekker in het zonnetje zitten. En ook bij ons beneden in de tuin begint er langzaam wat te gebeuren. Gisteren hebben we de bamboe gehaald en geplant. 13 grote potten. De halmen die er uit komen lijken nu nog wat miezerig, maar daar moet ik me niet op verkijken, is mij uitgelegd door de kweker: het gaat erom dat het een goede kluit is met wortels en rizomen. Je zal zien, zegt hij, " aan het eind van dit groeiseizoen zijn ze al een meter hoger en veel voller. En met een paar jaar worden ze uiteindelijk 4 meter hoog, zodat we dan aardig prive in onze "sauna-tuin" kunnen afkoelen. Nog een heel verhaal trouwens die bamboe, want eigenlijk zouden we bamboe uit Roel zijn tuin halen, die had een paar vierkante meter bamboe achter in zijn tuin staan, die hij toch wel kwijt wou. Dus zijn Jan en ik samen een middag bezig geweest die er uit te graven, wat nog niet mee viel, het was al een oude bamboe, met een dikke in elkaar gedrongen wortelpol. Eerst dacht ik dat dat de reden was dat hij er niet meer zo mooi uitzag. Maar wat bleek? Het leek wel of er allemaal kleine aren aan zaten, net als bij gras. Eenmaal thuis, met het hele spul op de aanhanger geladen, ben ik toch eens gaan googlen op internet. Want ergens in mijn achterhoofd speelde iets wat ik eens opgevangen had: een bamboe die bloeit gaat dood! En ja hoor. Ik vind foto's van soortgelijke bamboe's. Het blijkt een fargezia nikita te zijn, en die bloeien op dit moment allemaal, massaal over de hele wereld tegelijk, waarna ze inderdaad afsterven. Een tiental jaar geleden was dit ook bij de fargezia muriela gebeurd. Ik bel een kweker op, om het verhaal bevestigd te krijgen. Tja, die bamboe kan je weggooien hoor, die gaat het echt niet meer doen. Van wie heb je die gehad? van je broer? Nou, aardig hoor, je een dooie bamboe geven! Tja, Roel heeft er ook geen verstand van....

Dus toen moest er bamboe gekocht worden. We gaan eens langs bij een paar kwekers, jeetje, wat zijn er veel soorten! De filostachus vinden we eigenlijk het mooist, mooie gele stevige stengels, en wel 6 meter hoog. Maar.... wordt ons gewaarschuwd, die woekert heel erg, en dan moet je hem helemaal omringen met een speciaal bamboe-folie. En dat wordt wel erg lastig, met die draadeinden tussen de twee beschoeiingen in, waar de bamboe moet komen te staan. Wij kunnen het beste een niet woekerende bamboe nemen, die dus geen uitlopers maakt, maar netjes een pol vormt. En daarvan is de hoogste, de fargezia robusta wolong. Nou, die wordt het dus. Voor de zekerheid gevraagd wanneer deze soort gebloeid heeft? 30 jaar geleden, Okee, dan kunnen we nog 70 vooruit voor hij ook gaat bloeien, want meestal bloeien ze ogeveer om de 100 jaar. 

En het was ook wel weer humor bij het planten. Met zijn drietjes (Jan, Jan Willem en ik) waren we bezig. Jan had de plantgaten al van te voren gegraven. De kweker had gezegd, voor je ze in de gaten zet even goed de kluit doorweken met water. Nou, de makkelijkste manier daarvoor is om ze even in de sloot naast de beschoeiing te water te laten, toch? Zo gezegd zo gedaan. Voor Jan ze in de gaten plantte zette hij ze met een paar tegelijk eerst in het water. En haalde ze er een voor een uit om ze in de gaten te planten en de grond aan te vullen. Jan Willem en ik waren boven in de tuin bezig met bemeste tuingrond en tuinturf te mengen voor dat aanvullen, en ineens horen we Jan roepen: help... ze drijven weg! Hij stond twee planten tegelijk vast te houden, die dreigden weg te drijven. We hijsen ze weer terug, en gaan verder. Na een tijdje hebben we er nog 4 te gaan. Maar..... we hebben nog 5 gaten. He, hebben we ons ergens verteld? Nee, het zijn 13 gaten, en we hadden 13 planten meegekregen en op de aanhanger nog eens goed nageteld voor we wegreden. Onderweg eentje verloren? Nee, dat kan toch niet... Het enige wat kan is dat er toch eentje ongemerkt weggedreven en gezonken is. Want als ze zich helemaal volgezogen hebben zinken ze. Aan de kant is dat niet zo erg, daar is het niet zo diep, maar als ze naar het midden van de sloot drijven, daar is het best diep! Jan pakt een hark, en met een been naast de beschoeiing, harkt hij door het water. En ja, gelijk al bij de eerste haal heeft hij beet en trekt hij een bamboe zo uit het water. Pfff..... daar komen we toch weer goed weg, die planten zijn te duur om er zo maar eentje kwijt te raken hoor!

Ook binnen wordt er rustig aan verder gewerkt. De zolderslaapkamer achter is helemaal klaar. Mooi zachtgele wanden, en camelkleurige vloerbedekking. Het grote bed er in wat al beneden stond. Nog nachtkastjes er bij gekocht en in elkaar gezet, lampjes aangesloten, en nu slapen Floris en Karin boven. Wat veel rustiger is en beter voor de nachtrust. Want als de een er 's morgens vroeg uit gaat om een flesje te geven als Lynn wakker wordt, kan de ander nog lekker doorslapen.
En zo nog een paar andere kleine klusjes die nu ook klaar zijn, in onze badkamer moest de ombouw achter de wc nog gemaakt worden, dat is klaar, en de afdekplaat achter de gaskachel in de woonkamer zit er op. Zo gaat het steeds maar verder. Rustig aan, Jan wil ook nog wel een beetje van zijn Vut genieten, en bovendien passen we drie dagen op Lynn, want plek in een kinderdagverblijf is er nog steeds niet....

Nou, dat is de stand van zaken voorlopig weer. Met de foto's loop ik nog een beetje achter, maar ik probeer er zo tussen de bedrijven door steeds wat bij te zetten. Tot de volgende update maar weer.

Toen we de hottub vorig jaar voorjaar kochten bij Sauna & Wellness leek het een goede, normale firma. Ze waren wel net aan het verhuizen, werd ons verteld, vandaar dat de showroom een beetje rommelig was. En wij hadden geen reden dat niet te geloven. We kochten daar een sauna. en het showmodel van de hottub die daar stond. Dat scheelde best veel in prijs met een nieuwe. We spraken af voor levering van de sauna zodra de badkamer zover was, en dat is ook keurig gebeurd, netjes geleverd, netjes gemonteerd, een paar kleine dingetjes (zoals met de metertjes die niet op de goede plek zaten en de zekeringen die er uit klapten) werden keurig opgelost. Ze maakten een verbredingsstuk voor een van de bankjes in de sauna, omdat ik die toch wat smal vond als ik het infrarood-gedeelte gebruikte, allemaal keurig en netjes. Geen enkel probleem. De kiepemmer had wat vertraging bij het leveren, maar dat was geen probleem, onze douche was toch ook nog niet klaar. Voor de hottub hadden we afgesproken, dat die bij hun in het magazijn kon blijven staan, tot wij in het najaar zover zouden zijn met de tuin.

In het najaar belden ze, wanneer waren wij nou zover? Hij stond een beetje in de weg in het magazijn. Maar ja, onze tuin was nog niet zover. De vergunning kwam maar niet rond. In november belden ze nog eens, hij moest nu echt weg uit het magazijn. We spraken af dat ze hem alvast hier zouden brengen, en dan tijdelijk - goed ingepakt - in de tuin neer zouden zetten, tot wij zover waren, en dat ze hem dan zouden komen monteren. Tja, dat moest dan maar. Als het maar echt goed ingepakt werd, want als er vocht bij zou komen, zou het kunnen gaan schimmelen. Nee, daar werd voor gezorgd, geen enkel probleem. Dus dat werd zo gedaan.

In december waren wij zo ver met de tuin dat hij wat ons betreft geplaatst kon worden. We spraken af met de heer Duppen, onze contactpersoon, dat ze 22 december zouden komen. Nog net voor kerstmis. Dan konden we in de winter lekker buiten in de hottub. Maar op 21 december kregen we een mailtje dat de afspraak wegens personele problemen uitgesteld moest worden tot januari. Ja, dat kan, misschien wat mensen ziek, en het is vakantie tijd natuurlijk. Hij zou terugbellen na de kerst, maar ik hoorde niets. Na nieuwjaar belde ik zelf maar even. "O ja, ik had u nog moeten bellen."  Er werd netjes een nieuwe afspraak gemaakt voor 3 februari. 

En toen kwamen ze niet, en heb ik gebeld, werd niet opgenomen, een email gestuurd. Daar kreeg ik een email op terug van de heer Meijerhoven: "Ik zag uw email binnenkomen. Gelijk wil i u via deze weg onze oprechte excuses aanbieden. Vorige week kregen wij van onze directie te horen dat zij hebben besloten de deuren van ons bedrijf te sluiten. Door deze rigoreuze beslissing zijn wij als werknemers per 1 fbruari jl. onze baan kwijt. U begrijpt dat dit voor ons in deze tijd van financiele onzekerheid een zware klap is. Door al deze gebeurtenissen en al het daarmee samenhangende geregel zijn wij vergeten u als klant te informeren. Hiervoor bieden wij u onze oprechte excuses aan. U verdient dit niet als goede klant. Wij hopen echter dat u inziet dat wij niet meer werkzaam zijn voor het bedrijf en zodoende ook niets voor u kunnen organiseren."

Nou ja! Daar was blijkbaar nog niets van bekend in december en in januari? Vreemd hoor! Ja, achteraf hadden we het kunnen aanvoelen natuurlijk. Maar wij zijn veel te naief blijkbaar.

Maar goed, nu hebben we dus een probleem. Voordeel is dat ik de laatste termijn van 750 euro nog niet betaald had. Nadeel is dat we nu zelf maar moeten zien dat wij dit ding in elkaar krijgen. We pakken hem eerst maar eens uit. Het blijken allemaal losse stukjes te zijn. Jan legt het geheel even uit in de woonkamer. De puzzel is wel in elkaar te zetten denkt hij. Maar het electrische gedeelte, en de pompen? Is dat allemaal in orde. Als hij dat ook eens goed gaat bekijken, blijkt er een onderdeel te missen. De control unit. Best een belangrijk onderdeel dus, want zonder dat, functioneert het hele ding niet. Dat is wel erg. Ik probeer nog eens te bellen, en te mailen. Maar ik kom geen klap verder. Er wordt gewoon niet meer gereageerd.

Wat nu? Wellicht moet ik de rechtsbijstandsverzekering er op zetten?  
Of proberen via de importeur het missende onderdeel te bestellen?

Maar ook daar vangen we bot. De importeur is heel vriendelijk, en wil best meewerken. (Achteraf denk ik: vorig jaar hadden we bij hem ook telefonisch geinformeerd naar zo'n hottub, maar hij had geen showmodel staan om het te bekijken..... o, o, hadden we het toen toch maar zonder te zien, bij hem besteld, dan hadden we nu die narigheid niet gehad....). Maar het blijkt nu allemaal nog veel erger te zijn dan ik dacht. De hottub die wij nu in stukjes thuis hebben staan, blijkt door Sauna&Wellnes nooit betaald te zijn aan de fabrikant. Vorig jaar was "in de handel" al bekend dat het mis ging met dit bedrijf. En het is niet de eerste keer, het bedrijf was al eens eerder failliet gegaan. Hij herinnert zich nog wel dat ik toen met hem gebeld heb, en hij wist dat toen al, maar hij mocht dat toen niet zeggen. Kijk, dat bedoel ik met naief. Wij gaan vrolijk zaken doen met een bedrijf, wat toen blijkbaar al in de problemen zat......

Maar goed, omdat de hottub nooit aan de fabriek betaald is, weet de importeur niet, of hij daar veel kan bereiken. Maar hij gaat het wel voor ons proberen. Een dag later mailt hij me. Het onderdeel is niet meer leverbaar. Al 2 jaar geleden is die control unit vervangen door een andere. Natuurlijk kunnen we die wel kopen, maar dan moeten we ook de cotrole box er bij nemen, want die nieuwe control unit past niet op de box die wij hebben. Maar dat kost wel 426 euro.  Zucht....

Jan bedenkt dat hij misschien zelf wel een bedieningsschildje met schakelaars kan maken en die op de box aansluiten. Hij mailt naar de fabriek of hij wellicht de schema's kan krijgen. Dan mailt de importeur ons weer terug, dat hij van de fabriek het verzoek kreeg ons te vertellen dat ze liever niet hebben dat Jan er zelf aan gaat knutselen. Ik moet nog maar eens gaan bellen, om uit te leggen dat Jan dat best zelf kan. Misschien dat het dan toch nog in orde komt.

En het gaat allemaal zo gemoedelijk: ieder zoekt een plekje; een groepje aan de eetkamertafel om een spelletje monopolie te doen, 4 aan het kaarttafeltje in de woonkamer voor een spelletje klaverjassen;  de rest in de woonkamer op stoelen en bank om wat te kletsen.De oliebollen en appelflappen stonden klaar op het werkblad in de keuken, en thee en koffie en fris kon een ieder ook zo pakken. Gasten hebben is zo een ontspannen gebeuren. En er was ook ruim plek voor mensen om te blijven slapen, op zolder hadden we wat bedden neergezet (de kamers waren nog niet af, maar dat gaf niets, als je slaapt zie je dat toch niet.....). En ook de logeerkamer hadden we eindelijk opgeruimd en ingericht. Maar daar had Kelly de primeur! Want tussen kerst en oudjaar, vlak nadat we het hadden opgeruimd kwam zij logeren.

Na oud-en nieuw is Jan weer lekker verder gaan werken op zolder, hij is nu zover dat alle naden geplamuurd zijn en de grote naden tussen de dakpanelen met latjes afgedekt. Dus nu kan er geverfd worden. En dan vloerbedekking erin, en de meubels. Nog een paar weekjes en dan kunnen Floris en Karin naar hun eigen slaapkamer verhuizen (nu slapen ze nog op de kamer van Lynn).

Het werk buiten ligt even stil, het vriest al een paar weken en de grond is hard bevroren. Ook de hottub is nog niet geplaatst, ook al hadden wij dat stukje tuin net op tijd voor ze zouden komen (een paar dagen voor kerst) keurig opgehoogd. En toen belde de monteur die de hottub zou plaatsen af. Jammer hoor, het leek me nu echt geweldig om buiten in het warme water te zitten terwijl er sneeuw naast de hottub en ijs op de vijver ligt......  We hebben wel wat opgeruimd, want er was een toezichthouder van de gemeente langs geweest: er had een buurtbewoner geklaad over de rommel in de tuin. Dat vind ik wel wat flauw hoor. Ten eerst omdat ik liever heb dat de mensen het me zelf komen vertellen, in plaats van hun beklag te doen bij de gemeente. Ten tweede omdat wij er pas sinds september in wonen. Hoe lang hebben de andere bewoners over het aanleggen van hun tuinen gedaan? Alleen omdat zij er nu anderhalf jaar wonen, en hun tuinen allemaal netjes zijn, moeten wij het - hup - in een paar maanden klaar hebben. Tja, zo werkt dat nu eenmaal niet. Maar goed, we hebben de houten werkbank buiten afgebroken, en de stenen, die klaar liggen voor het terras, een beetje dichter bij het huis gelegd. Tenminste, daar was Jan aan begonnen, maar nu vriest het zo hard, dat de stenen aan elkaar vastgevroren zitten, dus het moet nu toch nog maar even zo blijven liggen. Met excuses naar de buren bij deze. Zodra het weer beten weer is, gaan we er mee verder.

Door Jan dan tenminste, zelf heb ik niet zo veel in te brengen op het moment. Ik heb onverwacht een buikoperatie ondergaan.
Kreeg midden in de nacht hele erge pijn in mijn buik, bij de huisartsenpost langs, en daar hebben ze me direct gehouden, en 's middags mijn blinde darm er uit gehaald. Dus eerst een tijdje herstellen voor ik weer trapjes op ga klimmen om te plamuren of te verven. En dan zou je zeggen dat ik nu tenminste tijd zou hebben om de foto's bij te werken. Maar in de praktijk heb ik mijn handen vol met oppassen op Lynn en het huishouden draaiende te houden. Ik moet nog best wel veel rusten. Maar heb geduld, ik ga er echt binnenkort wat aan doen!

Maar door anderen is er wel veel gedaan. Jan en Peter hebben samen de douche beneden keurig betegeld met mooie witte tegels (2x zelfs vanwege het foutje van Chris). En daarna heeft Jan er alle kranen en de stortemmer opgehangen, en de deurtjes er in. Het is echt mooi geworden, en ook heel fijn in gebruik. Heerlijk is het, als ik uit de sauna kom, om in de douche zo'n koude plens water over me heen te trekken!

En verder zijn Jan en Jan Willem in de weekenden hard aan het werk met de beschoeiing in de achtertuin langs het water. Frank heeft ook een paar keer geholpen. Eerst de palen er in, met een soort ijzeren omgekeerde pot met beugels worden de palen de grond in geheid. En dan planken ertegen. De buitenste beschoeiing is al helemaal klaar, en de tweede alleen het eerste stuk achter het huis, omdat daar de hottub moet komen. Voor de hottub zijn extra palen geheid, met 4 balken er overheen, waar straks het vlondertje van de hottub zo op gezet kan worden. Nu eerst nog een heleboel grond ophogen voor hij geplaatst kan worden. En dat is zwaar werk hoor! Want het weer werkt niet mee. Het regent, en sneeuwt en vriest, en het is een natte kliederboel. Jan doet iedere dag een stukje, hij heeft een soort kruiwagentje op rupsbanden geleend en daar gaat het wel redelijk mee. Maar als straks de rest van de beschoeiing ook klaar is, en er nog veel meer grond verplaatst moet worden, denkt hij toch maar een klein graafmachientje te gaan huren. Maar dat wordt pas volgend jaar, nu moeten we even opschieten voor de hottub, maar de rest heeft dan niet zo'n haast.

We zijn inmiddels ook al aardig op orde, er moeten nog wat dozen uitgepakt worden, en gordijnen opgehangen worden. Maar het meeste heeft inmiddels zijn plekje wel gevonden. Natuurlijk moet er nog een hoop gebeuren, maar dat wisten we van te voren. De hele zolderverdieping bestaat nog uit gipsplatenwanden en balken-plafonds. Floris en ik zijn daar stukje bij beetje mee bezig om het te plamuren en te schuren. Eerst doen we de achterste slaapkamer op zolder, want als die af is kunnen Karin en Floris boven gaan slapen. Nu slapen ze nog bij Lynn in de babykamer.

Jan is bezig met de raam- en deurkozijnen van de begane grond buiten te verven.  Want boven had hij alles net kunnen doen toen de steigers er nog stonden, maar beneden (en langs het balkon) moet allemaal nog voor het winter wordt. Op het balkon moet ook nog een hek komen. In eerste instantie wilde Jan het zelf gaan timmeren, maar de tijd.... Er moet gewoon nog zoveel! En eind september kwam de bouwinspecteur langs. En die benadrukte nog eens dat we toch niet te lang moesten wachten met dat hek. Hij heeft wel gelijk, het is zo ook wel een beetje gevaarlijk. Dus hebben we nu maar bedacht het te laten maken, en hebben we er inmiddels offertes voor aangevraagd. Hmm, dat is nu ook al weer twee weken geleden, ik zal maar weer eens gaan bellen..... Maar voor de rest was het huis goedgekeurd, dus heeft de bouwinspecteur, onder voorbehoud van dat hek een gereedmelding afgegeven.

Nou, voor ons is het nog niet helemaal gereed hoor! In de keuken kijken we nog tegen de kale kanaalplaten aan, daar moet nog een plafond in, Jan en ik poetsen onze tanden nog in de keuken, want er zit nog steeds geen wastafel in de badkamer beneden. Zoals al gezegd, de zolder nog, en het balkon en de hele tuin nog. Maar daar is allemaal goed mee te leven. Wat wel naar is, dat we nog steeds douche-perikelen hebben! De douche boven kunnen we niet gebruiken. Invedra was wel geweest om de vloer nog eens aan te smeren na onze melding dat we lekkage hadden, maar na twee weken gebruik kwamen er weer druppels uit het plafond van de slaapkamer naar beneden druppen. Toen we boven gingen kijken bleek de opnieuw gesealde laag gewoon los te laten! Dus maar weer Invedra gebeld, tja, die wilden wel komen, maar staan natuurlijk ook niet de volgende dag voor de deur. Vorige week zijn ze geweest, en hebben de eerste dag alle losse fladders van de oude laag verwijderd, de dag erna een nieuwe sealing eroverheen gesmeerd, en de derde dag nog een keer. Ze hebben nu een speciale sealing gebruikt, die normaal alleen voor industrie gebruikt wordt. Een stuk duurder, dus vandaar dat ze die normaal niet zomaar gebruiken. Maar nu moest het wel opgelost worden. Nu moet het nog een week drogen, en dan kunnen we eindelijk weer douchen. We kunnen nu met zijn allen alleen maar het bad boven gebruiken, want onze douche is ook nog steeds niet in orde. En dat komt omdat Chris, de loodgieter, een foutje had gemaakt bij het inbouwen van de inbouwkranen. Eerst had het zowiezo allemaal vreselijk lang geduurd voordat de kranen er waren, maar daar heb ik al eens eerder over geschreven. Soms heb ik wel eens de indruk dat Chris zijn zaakjes niet goed in orde heeft. Hij belooft heel veel, maar als het puntje bij paaltje komt is het steeds maar niet gebeurd, en krijgen we weer een SMS-je: sorry, het lukt niet vandaag, maar..... dan en dan kom ik wel, en dan neem ik het mee. Het is om erg moe en gefrustreerd van te raken.

Maar goed, hij had dan eind september eindelijk de kranen binnen en ging ze inbouwen. Hehe, nu konden wij gaan tegelen en zou het allemaal klaar zijn. Jan en Peter gingen samen tegelen, en het ging prima. En het zat er uiteindelijk allemaal netjes in. Even kijken hoe de kranen erop zouden staan. Maar o wee ....... er bleef ruimte tussen de tegels en de kraan! Hoe kon dat nu? We belden Chris op, en die kwam kijken. Tja..... een foutje gemaakt...... En dat terwijl er een duidelijke gebruiksaanwijzing bij de kranen zat. Maar ja, die leest Chris niet, want hij weet het toch? Maar goed, boos worden had geen zin, het was gebeurd. Beter om dan maar een oplossing te zoeken. De boel er weer uithakken? Daar wordt je ook niet blij van! Beter om dan maar de wand waar de kranen zitten een tweede keer er overheen te tegelen, dan sluiten ze wel aan. Dan is het wel zaak om die tegels nog te vinden, want dat was een actie-aanbieding bij de Praxis. Chris belooft dat hij tegels gaat zoeken, dat hij groene gipsplaten gaat halen (die tussen de twee lagen tegels in moeten komen) en nog een zak tegellijm. Ja, hij betaalt alles, want per slot is het zijn fout. Hij zal ook nieuwe witte ringen (een laag die tussen het inbouwdeel en het opbouwdeel van de kraan zit) kopen, want die had Jan al, volgens de gebruiksaanwijzing, afgesneden om de kraan er op te zetten.

Vervolgens horen we een hele tijd niets van Chris, ondanks ons herhaaldelijk bellen hoe de stand van zaken is. Wel af en toe een sms-je of een mailtje, met allemaal excuses. Hij had de tegels gevonden, maar die man was op zaterdag dicht, en toen op vakantie, en toen bleken het helemaal de goede tegels niet te zijn. Uiteindelijk hebben wij zelf, na veel telefoontjes, via het hoofdkantoor van de Praxis, de tegels nog kunnen kopen, dankzij een dame die vreselijk haar best voor ons gedaan heeft. En toen was het wachten alleen nog op de witte ringen. Ja, die had hij inmiddels besteld. Die zouden zaterdag komen. We hadden voor dinsdag met Peter afgesproken dat hij weer zou komen tegelen. Zaterdag einde middag een sms-je. Sorry, sorry, het werd maandag. Ik ontplofte bijna: waarom nou altijd zo op het laatste nippertje?!

Rustig nou maar, het kwam goed, zei Chris. Nou, dat kwam het dus niet. Ik heb net zo lang gebeld en ingesproken dat ik wilde weten waar hij het besteld had, zodat ik hen zelf kon bellen. Uiteindelijk kreeg ik een sms-je met de vestiging en het ordernummer waar het besteld was. Nou, daar bleek het niet eens besteld te zijn! En de eerdere orders waren nog niet eens betaald! Nou ja! Dus Peter maar afgebeld, en uiteindelijk ben ik het dan maar zelf gaan regelen. Maar ja, dat duurt dan weer twee weken voor het bestelde artikel geleverd kan worden. Ik snap dat allemaal niet hoor, dat gedraai en gelieg. Als hij nou gewoon eerlijk was geweest, had ik het allang zelf geregeld. En dan was onze douche allang in orde geweest. Ik kan zo slecht tegen dit soort dingen. Ik begrijp best dat iemand het druk heeft, of problemen heeft, maar wees er dan eerlijk over. Dan kan ik het zelf proberen op te lossen. Maar zo werkt het dus niet.

En daarom douchen we nog steeds boven, in het bad, en hopen dat het uiteindelijk allemaal nog eens in orde komt, en gaan gewoon maar verder met andere dingen. Ik heb al een paar weken geleden de goedkeuring voor de beschoeiing binnen gekregen van het waterschap. En ben nu bezig te bekijken waar ik goed en goedkoop hout kan kopen, als het weer mooi is, ga ik steeds even buiten aan het werk om een vierkant metertje onkruid weg te halen. Want voor ik ga ophogen, moet eerst het onkruid met wortel en al weg, anders komt het straks zo weer omhoog, en daar heb ik niets aan. Het is wel een hoop werk, maar dan gaat het straks toch wel mooi worden. In de zijtuin ligt ondertussen een hele berg grond. Dat heeft Klaas van de GEM voor ons geregeld. Toen ze bij het andere kavel gingen afgraven hebben ze bij ons een berg grond neergekiept. Netjes hoor. En Jan Willem komt zaterdag langs om plannen te maken. Die gaat me helpen om de beschoeiing te maken. Nog een hoop werk straks!

Nou, en daar heb ik me even in vergist, want ik slaap even een half uurtje, maar Pukkie niet hoor, die slaapt heerlijk door als ik er al lang uit ben. En ik wil haar ook niet wakker maken, dat is ook zo sneu. Dus heb ik nu even tijd om foto's op de site te plaatsen, en mijn dagboek bij te schrijven. Terwijl de rest aan het werk is, Jan met het sanitair, Richard lakt de trap (ik heb hem zelf al twee keer gedaan van de week, en Trudie had het grote schuurwerk gedaan voor de 1e keer lakken), Floris is nog bezig met het patchpanel voor het netwerk en Karin is bezig met de stopcontacten.

De afgelopen week zijn we lekker opgeschoten, Peter is weer geweest, die heeft de badkamer gekit, twee toiletten in de tegels gezet, eentje heeft Jan al gevoegd, de andere moet nog gevoegd worden. De boventrap is nu dus bijna klaar, de keukens zijn helemaal ok. Alleen boven moet er nog een dingetje op het gasformuis, en beneden moet de kraan er nog op. Die was er nog steeds niet, dus nu heeft de loodgieter beloofd die er zelf op te zetten. De koelkasten werken al, en dat is lekker voor een fris drankje want het is erg warm de laatste dagen. Flink zweten is het af en toe. En vanmorgen hadden we de Bosche bollen en de Tompoucen er in staan, want we hadden wat te vieren vanmorgen bij de koffie: Lynn is 3 maanden.

Volgende week moet Jan weer aan het werk bij zijn echte baas. Maar er gaat evengoed nog van alles gebeuren. Want de loodgieter komt het loodgieterswerk afmaken, en de waterdruk er op zetten. De mechanische ventilaties ophangen, de centrale verwarmingsketels en de radiatoren. En dat moet ook allemaal hoognodig gebeuren, want over dik twee weken gaan Floris en Karin al verhuizen, en wij een week later. Het wordt nu toch allemaal wel spannend hoor!

De trappen zijn van de week geplaatst, de badkamer van de 1e verdieping zit in de tegels. Peter is een weekje geweest, en is (met zo veel mogelijk hulp van Jan tussen alle andere dingen door) hard aan het werk geweest. Het bad is geplaatst, de ophangunit van de toilet bevestigd, en alles is betegeld. Het ziet er strak uit. Nu alleen nog de toiletpot ophangen, de douchezuiltjes en een wasbak, en dan is de badkamer operationeel.

De badkamer op de begane grond gaat nog niet helemaal lukken voor we er gaan wonen, want de douchekranen waren eerst verkeerd geleverd, dus daar is het wachten nog op. Als die er eenmaal in zitten, moet de douchecel nog betegeld worden. En tegen die tijd is Peter op vakantie, dus tenzij we iemand anders vinden die ons daarbij wil helpen, moeten wij de eerste tijd bij Floris en Karin in huis douchen. Tja, het is niet anders.

Want, ook al is straks nog niet alles klaar, we hebben toch besloten voor 1 september te gaan verhuizen. Floris en Karin eerst, half augustus. Dat moet ook wel, in de laatste week van augustus is er een guild meeting gepland in Keep Hope. En dan is het toch wel fijn als er allemaal loge's voor hun komen, dat zij er ook wonen. Tja, het zou beter zijn als de guild meeting later was, maar het is al een hele tijd geleden gepland, en alles zou wat eerder klaar zijn, maar door de ziek geworden stucadoor is het 4 weken uitgelopen. Gelukkig zijn het allemaal jonge mensen, dus die hebben genoeg aan een plaats om hun slaapzak neer te leggen, een keuken om eten te maken, en een badkamer om naar de wc te gaan en te douchen. Alleen jammer dat er maar 1 douche is, dat wordt in de rij staan!

Wij gaan dan zelf verhuizen in de laatste paar dagen van augustus, want op 1 september gaat Karin een week naar Terschelling voor een excursie voor haar opleiding. Dan ga ik op Lynn passen, en is het toch wel prettig als we in 1 huis wonen. En bovendien scheelt het een maand huur, en dat is ook welkom, want het geld glijdt hard door onze vingers. Duur hoor, zo'n 2 generatie-huis.

Natuurlijk moeten we voor die tijd nog veel doen, en Jan heeft nog maar 1 week vrij (4 augustus is zijn spaarverlof en nog wat vakantieverlof op), en kan hij alleen nog maar 's avonds wat doen. We hebben gewoon wat prioriteiten gesteld. Wat moet er perse nog gedaan worden voor we er in kunnen gaan wonen. Stroom, water, gas, een werkende keuken, een werkende badkamer, wc's, dat zijn zo de eerste levensbehoeften, en daar concentreren we ons op. En de rest komt dan wel als we er eenmaal in wonen. De loodgieter zorgt voor het gas en water gedeelte, en de rest moeten we zelf doen. Stopcontacten afmonteren, sanitair ophangen, vloerplinten bevestigen (anders moeten we de kasten later weer uitruimen en verplaatsen en dat is niet handig), televisie en netwerk aansluitingen maken, trappen lakken, balkontegels leggen. Er is nog genoeg te doen.

Wil je ons er nog bij helpen, heel graag. Alle hulp is welkom. Ik heb weer een lijstje gemaakt (in het tabje "Wie") daar kan je zien wat er gedaan moet worden, en wie er nog meer komen. En verder, ach, we laten ons gewoon niet gek maken, gewoon rustig doorgaan, het komt allemaal wel goed.

Het stucwerk zelf, daar heb ik nog wel veel over gemopperd. Er zitten echt slechte stukken bij. De "wasbord"muren bijvoorbeeld, daar hebben Eef en Rinus nog wel iets aan gedaan, ze hebben er nog wat pleister uit het emmertje op gedaan en het met een mes nagetrokken, maar het is nog steeds een wasbord. Ze hadden het volgens mij veel dikker moeten smeren om het mooi te krijgen, en dat hebben ze gewoon niet gedaan. Het is echt jammer, want sommige van die wasbordmuren zijn precies de muren waar het volle licht op valt, bijvoorbeeld vanuit de tuindeuren, en dan zie je dus echt schaduwstrepen. Nee, daar ben ik echt niet tevreden over. Ook boven in de keuken, ook weer achter de tuindeur, zit zo'n slechte muur. Verder had Eef beloofd de muren allemaal na te lopen op plekjes na de eerste keer sauzen, net zoals hij gedaan had in de studeerkamer beneden. Hij zou daar vorige week vrijdagavond voor terugkomen. Maar toen hij vorige week donderdag kwam om de badkamer te doen, constateerde hij dat we toch bijna alles al voor de 1e keer in de verf hadden, en stelde hij voor dat hij het net zo goed die donderdagavond kon doen. Er waren twee (donkere) muren nog niet geverfd, en die zou ik dan zelf doen. Tja, hij heeft het inderdaad nagelopen, maar ik heb achteraf toch wel het idee dat het even "rap-rap" gedaan is. Want toen we vrijdag weer verder gingen werken, waren er nog zo ontzettend veel plekken. Ik ben nog een hele dag aan het smeren geweest! Ook het plekje bij het hoekijzer in de keuken wat hij beloofd had nog bij te werken had hij niet gedaan. (Die hoekijzers zijn namelijk niet lang genoeg, dus er moet halverwege de muur een verbinding gemaakt worden tussen twee stukken, en waar die verbinding zat was duidelijk een hoogteverschil tussen het ene uiteinde en het andere te zien.) Dat heb ik zelf dus nog netter af moeten werken. En ook de verbinding bij het hoekijzer in de badkamerdeur heb ik zelf nog bij moeten werken, en dat was een hele lastige. Daar heeft onze loodgieter me nog bij moeten helpen, om het goed te krijgen. Nee, echt, ik vind eerlijk dat de stucadoors voor de hele berg geld die we ze betaald hebben niet zo'n goede kwaliteit hebben afgeleverd als je zou mogen verwachten. Nou weet ik wel, dat we allang blij moeten zijn dat ze het wilden komen doen tussen hun andere klussen door, want anders hadden we echt een probleem gehad. Maar toch... het blijft een beetje steken hoor! Het is lang niet zo mooi geworden als had gekund, als ze er een beetje meer hun best voor hadden gedaan. Jammer.

Maar goed, toen al het stucwerk af was hebben we zaterdag en zondag, weer met heel veel hulp van vrienden en familie, alles voor een tweede (en de donkere muren zelfs nog voor een derde en vierde keer) geverfd. Maandag hebben we opgeruimd, de klodders van het stucen en verven van de vloeren gestoken, en alles geveegd. Dinsdag moest Jan weer een dagje naar zijn "echte" werk, daar heeft hij direct nog maar 4 weken verlof gevraagd, want er moet nog zoveel gebeuren, en hij heeft toch nog verlofdagen genoeg staan. Zelf heb ik dinsdag de badkamermuren geschuurd en geprimed. Dat kon niet eerder, want het moest 4 dagen drogen. Woensdagochtend hebben we de plekjes nagelopen en aan het eind van de middag nog voor de 1e keer gesausd, en het veegwerk afgemaakt. Donderdagochtend vroeg, terwijl de mannen van Invedra boven al aan de vloer begonnen, hebben we de badkamermuren nog net voor een 2e keer kunnen sauzen. Pfff.... alles op tijd in de verf.

De grindvloer erin leggen, ging razendsnel. Met drie man waren ze 's morgens om 7 uur gearriveerd, eerst droegen ze allemaal zakken met grind naar binnen. "Hoe meten jullie die mengverhoudingen nou af?" vroeg ik. Want van tevoren hadden we de kleuren uitgezocht, en dat is dan bijvoorbeeld 75% wit, 15% groen en 10% blauwe grindkorreltjes. Daar hadden ze in de fabriek mooie proefstaaltjes van gemaakt. Maar tot mijn verbazing hadden ze nu allemaal zakken niet gemengde kleuren bij zich. En ik zag ook helemaal geen maatbekers of weegschalen of niks. Dus vroeg ik me dat serieus af. "Nou," zei Henk van Invedra, "je mag het niet verder vertellen hoor, maar het is heel eenvoudig. Op twee zakken wit, is 15% groen 15 handjes met groene grindkorrels." verbazingwekkend, hoe simpel de dingen kunnen zijn. Maar ssstttt... niet verder vertellen hoor!

Dus nadat alle zakken boven waren worden de grindkorrels in een grote plastic kuip gestort, 2 zakken wit, 15 handjes groen en 10 handjes blauw, en dan wordt alles eerst droog door elkaar gemixt, ja, het wordt hetzelfde als het staaltje! Daarna meten ze de benodigde hoeveelheid epoxy hars af, en die wordt er ook bij in gegoten, waarna het weer met de mixer goed gemengd wordt. Uit de kuip worden vervolgens allemaal hoopjes op de grond verspreid, en met twee grote spatelmessen wordt het uitgesmeerd. Heel handig doen die mannen dat. Keurig glad wordt het dan. Het ziet er echt prachtig uit. Donderdag doen ze de hele 1e verdieping en de badkamer en de wc op de begane grond. Vrijdagochtend komen ze om half zeven weer, en dan gaan ze eerst de natte ruimtes (de badkamer en de toiletten) nog een keer afsmeren met een speciale sealing, zodat die vloeren waterdicht worden. Als ik even kom kijken hoe het gaat, vind ik dat er maar raar uitzien; helemaal wittig! "Ja," zegt Henk, "mooi he?" Nou, ik vind het eigenlijk helemaal niet mooi... "Ik plaag maar hoor," zegt Henk, "als het opdroogt gaat dat ergste witte er wel weer af." Oef, dat was even schrikken!

En nu is het zaterdag, en is alles af. Met Karin en Floris ben ik vandaag nog even wezen kijken, want ik had het ook nog niet af gezien. Mijn ogen bleken namelijk niet tegen de dampen van de hars te kunnen. Donderdagavond waren ze helemaal rood, eerst dacht ik dat het van het vegen woensdag was gekomen. Maar toen ik vrijdagochtend weer even ging kijken, gingen mijn ogen na een kwartiertje al weer tranen en prikken, en ben ik maar gauw weer weg gegaan. Jan bleef even met Lynn op de Doyenneperen, want die harslucht die er ongetwijfeld nog niet helemaal weg is, lijkt me voor dat hele kleine meisje niet goed. Volgens de mannen van Invedra mochten we er zaterdag al weer op lopen. Wel voorzichtig doen we het, op onze sokken lopen we naar binnen. Maar eenmaal in het huis bleek de trap naar de 1e verdieping er natuurlijk nog niet te staan. Tja, en vooral Karin en Floris wilden toch wel graag even boven kijken. Wat nu? De zware trap op de grindvloer zetten, leek ons nog niet goed. Floris kwam heel slim met het idee, om de trap (die nu in de garage lag) tegen de muur achter het huis te zetten, en via het balkon en de balkondeur in de keuken op de 1e verdieping naar binnen te gaan. Zogezegd zo gedaan, terwijl we de trap aan de achterkant neerzetten, komt er een buurvrouw langs. "Het flatscreen is al weggehaald hoor" roept ze vrolijk. Tja, we lijken natuurlijk net inbrekers. Gelukkig weet die buurvrouw wel dat dit ons huis is. Eenmaal boven stellen we vast dat het net zo mooi is, als beneden. De kleuren die we hadden uitgezocht, zijn echt mooi!

Morgen gaan we lekker even ontspannen, even een dagje terreinrijden. En volgende week gaan we verder werken, alle stopcontacten in de muren kunnen nu afgewerkt worden, en dat zijn er een hoop. De week daarna komt de keuken, en gaan we de badkamers inrichten en tegelen. Spannend hoor, het begint nu echt een "aangekleed" huis te worden. Geweldig!

Maar met al dat vele werk, dat nou eenmaal gedaan moest worden, loop ik nu wel zo'n drie weken achter met het plaatsen van de foto's op de site. Want meestal ben ik 's avonds zo moe, dat ik er echt geen fut meer voor heb. Daar moet ik binnenkort toch ook weer eens tijd voor zien te maken.

De stucadoors zijn inmiddels een weekend wezen werken. En de muren worden mooi wit, als de zon door de ramen op de muren schijnt doet het gewoon zeer aan je ogen. Maar dat wordt wel weer beter als de muren in een licht tintje gesausd zijn. Dat sauzen wordt wel hard doorwerken straks. Want zoals de planning nu is hebben we maar drie dagen om (bijna) alle binnenmuren van het huis te verven. Dat komt omdat deze stucadoor een andere manier van werken heeft, en dat schijnt weer te komen omdat de kwaliteit van de muren die Allure geleverd hebt, erg slecht zijn. Het is mij helemaal uitgelegd, maar ik snap het nog niet helemaal. Volgens mij komt een stucadoor stucen en is het daarna goed om te sauzen. Maar nu is het zo dat de stucadoren de muren "messen". Daarna moeten wij het schuren, primen, en een 1e keer sauzen. Dan komen ze nog een keer terug om de plekjes die nog niet helemaal glad zijn na te lopen, en dan pas kunnen wij het nog een keer sauzen. Dat is dus heel vervelend, want nu moeten we het verven echt heel goed inplannen. Bovendien zijn we eigenlijk altijd gewend een keer te sauzen met een goed dekkende muurverf en dan zit het er gewoon goed op. En we moeten het zelfs eerst nog zelf schuren! Tja, echt sausklaar opleveren, zoals het afgesproken was, vind ik dat niet echt. Maar ach, laten we nu maar gewoon blij zijn dat we een andere stucadoor gevonden hebben nadat de vorige ineens niet meer kon, dus we moeten het nu maar nemen zoals het komt.

Het houdt alleen wel in, dat het allemaal erg krap wordt met de planning. Gelukkig zijn er wel wat mensen die ons komen helpen. Dus we hopen maar dat het allemaal goed komt. Maar toen ik dat vanmorgen hoorde, van dat 2x sauzen, had ik wel even een dipje hoor. Maar: Keep Hope, denk ik dan maar. Het zal allemaal heus wel goed komen.

Ondertussen werken we gewoon door met andere dingen, vorige week is de loodgieter geweest, die voor ons goten voor in de douche had gekocht, en die er netjes in gezet heeft. Nu kan Jan de vloer weer verder dichtsmeren. Hij heeft ook een inbouwspoelunit voor de toilet gevonden die maar 86 cm hoog is. Zo komt ons foutje in het muurtje toch weer zonder problemen in orde. Deze week komt de loodgieter nog de kranen erin zetten, want het worden inbouwkranen, en dat zien we toch niet helemaal zitten om zelf te doen, sommige dingen moet je gewoon de vakman laten doen.

Andere dingen kunnen we wel zelf, zo hebben we dit weekend een plafonnetje gemaakt in de achterste slaapkamer op zolder. Van grote gipsplaten. Eerst moesten en rachels van hout tegen de onderkant van de balken bevestigd worden. Daarna tilden Jan Willem (die een dagje kwam helpen) en Floris met twee bezems de plaat op, en schroefde Jan, die op een trapje stond hem vast. Sommige platen moesten eerst even bewerkt worden, een strook eraf gesneden, of een stukje eruit waar een lamp moet komen. Boven de wanden moest isolatie geplaatst worden van piepschuim, een tip van meneer Frankort, de bouwinspecteur, die vorige week nog eens langs was gekomen om te kijken hoe het werk vorderde. Want anders heb je geluidsoverdracht boven het plafond langs. En dat is gemakkelijk te voorkomen. We waren lekker een dagje met zijn vieren aan het werk, en aan het eind van de dag zat er een netjes plafondje in. Nu nog afwerken met een mooi gekleurd sausje, en dan is het tiptop. Maar dat sauzen doen we wel als de rest van de kamer ook klaar is om te sauzen. Voorlopig ben ik nog bezig met de gipsplaten wanden uit te vullen en glad af te werken. En dat is ook nog een heel karwei, want er waren veel slechte plekken in de gipsplaten. Aan de boven- en onderkant veel plekken waar de gips gebroken of verpulverd is, door het ruwe weer dat we hadden tijdens het neerzetten, of domweg omdat er te ruw mee omgesprongen is. En dan kan je het er maar beter uit snijden, want anders komt het later weer los, als je eroverheen gaat pleisteren. Verder zitten er behoorlijke gaten in op plaatsen waar ze de schroeven wat ruw hebben aangedraaid. En sommige platen zaten niet goed vast, dus dan krijg je de naden nooit goed glad, omdat de ene plaat na het aanstrijken weer naar voren komt. Dan moet ik er eerst meer schroeven in draaien. Ook zijn veel schroeven er niet voldoende ver er in gedraaid. Als ik ze dan aan wil gaan draaien, draaien ze dol, en dat komt omdat er geen rachellat achter zit. Dan moet de schroef er weer uit, en meestal vlak ernaast weer er in. Een hoop werk dus. Maar op zich vind ik het best een leuk werkje, lekker smeren met gipsplaatvuller, lekker kliederen dus eigenlijk. En als zo'n naad er dan mooi strak op zit, ben ik best trots op mezelf ! Ik doe iedere keer een stukje, niet te veel tegelijk, want dat is te zwaar voor me, maar in stukjes is het een karweitje wat ik wel kan klaren.

Het zware werk, dat laat ik aan anderen over. Zo is Jan bezig met een douchemuurtje te bouwen van zware kalkzandsteenblokken. Aan de randen moeten die op maat gehakt worden. Dat is pas zwaar werk! Laat mij maar rustig gipsplaten uitvullen. En bellen met instanties en leveranciers. Zo moet ik nu weer een vergunning gaan aanvragen voor de beschoeiing bij de gemeente, want alleen bij het waterschap was niet voldoende volgens de heer Frankort. En zo heeft ieder zijn taak.

Want we zouden eigenlijk een week hebben voor de stucadoor zou komen om de plafonds te spacen, dus hadden we het idee dat we op ons gemak konden voorbereiden. Maar dat bleek niet zo, de stucadoor had een dubbele afspraak en vroeg of hij deze maandag al kon beginnen. Oeps! Dus even hard aan het werk geweest in het weekend, en alle noodzakelijke voorbereiding gedaan.

En maandag zijn ze dan begonnen met het spuiten van de plafonds. Eerst hebben ze alles netjes afgeplakt, en dat was nodig ook, want dat spuiten is een vies werkje hoor! Het spettert best, en de stucadoors zien er aan het eind van de dag ook behoorlijk wit uit....

Ze hebben een apparaat waarin de gips gemengd wordt, ze knijpen er een zak in leeg, er gaat vloeistof bij, en vanuit het apparaat loopt het (onder druk) in een slang met aan het eind een spuitstuk, en daarmee wordt het keurig op het plafond gespoten. Ze spuiten het eerst 1 keer, strijken het dan glad, zodat ze direct ook alle gaatjes in de kanaalplaten dichtsmeren. Dat moet dan even opdrogen, en daarna spuiten ze het nog een keer, maar dan strijken ze het niet glad, en dan krijg je zo'n gespact plafond. Het ziet er mooi uit. Ze hebben hard gewerkt: alle plafonds op de begane grond en de 1e verdieping zijn nu klaar. Er zijn nog een paar kleine oneffenheden, maar die loopt hij nog na als hij terugkomt voor het stucwerk, heeft hij beloofd. Dat is maandag over een week.

Terwijl de stucadoren aan het werk zijn, waren wij nog wel bezig met een paar dingen die moesten gebeuren voor ze verder konden. Zo bijvoorbeeld het probleem van het trapgat, dat is heel hoog, dus daar kan je niet met een gewone trap bijkomen. Jan heeft daar een mooie oplossing voor bedacht en gemaakt. Hij heeft tegen de muur naast de voordeur een balk gemaakt, met een inkeping, zodat we planken over het trapgat kunnen leggen. Daar weer een plaat over, en dan kan je er wel goed bij met een normaal trapje. Alleen ging er tijdens het werken gisteren wel even wat mis. Want de plaat kan natuurlijk niet de hele tijd blijven liggen, want je moet gewoon de trap op en af kunnen. Dus had Jan die boven aan het trapgat tegen de muur gezet. En hoe het gebeurde weten we eigenlijk niet, of de slang van de stucadoor er langs geschoven is, of de wind erachter langs geblazen heeft (want alle ramen staan open tijdens het spuiten), we weten het niet. Maar ineens kwam die plaat door het trapgat naar beneden gevallen! En Jan stond er precies onder. De plaat viel op zijn bil, en dat kwam hard aan. Gelukkig is het niet erg, niets gebroken of beschadigd, alleen een heeeele grote blauwe plek! Tja, ongelukjes gebeuren gewoon. Gelukkig is het nog goed afgelopen....

Vandaag heeft hij dan ook maar even rustig aan gedaan, en morgen gaan we weer met frisse moed verder, want nu moeten we nog alles voorbereiden voor het stucadoren waar ze over anderhalve week aan beginnen.

Vorige week hadden we al het merendeel van de losse spullen opgeruimd en aangeveegd, Jan zet dinsdag nog de laatste spullen in de auto of in de aanhanger. En de grote gipsplaten zetten we maar gewoon even buiten tegen de muur, het is gelukkig stralend warm weer, en als er iemand zo oneerlijk is het mee te nemen, tja, dan hebben we pech. We weten ook niet waar we het anders kwijt moeten. Dus nu staat het op de Doyenneperenlaan even vol, met spullen van de bouw. En er staan ook nog een box en een wieg in de woonkamer, die nog naar de Pasteursingel moeten. Maar die gaan vanavond nog weg, alleen de kinderwagen blijft nog even hier, die kan Karin toch niet gebruiken vanwege de trappen.

Voor meer foto's kun je bij tabje "wie" kijken

Eerst de trekveer door de buis heen zien te krijgen, Jan aan de ene kant doorvoeren en ik aan de andere kant trekken, of andersom, want je moet een beetje afwisselen natuurlijk. Daarna moet de kabel aan de trekveer vastgemaakt worden. Gisteren waren ze bezig met de electra en dat ging gemakkelijk, als je bijvoorbeeld drie electra-draden hebt, die er door moeten, snij je met een handig apparaatje een paar centimeter van het omhulsel af (strippen heet dat), dan hou je een mooi koperen draadje over, dat doe je met alle drie, steekt er eentje door het oogje van de trekveer, draait de andere twee eromheen, buigt het geheel terug en dan zit het goed vast en kun je de trekveer met de draden weer terug door de buis trekken, en hop, dan zit de draad door de buis en kun je ze weer losmaken van de trekveer.

Maar met de witte coax-kabel voor het televisie-signaal is dat niet zo eenvoudig. Dat is best een dikke kabel en daar zitten geen koperen draden in, maar een dikke kabel in het midden, met allemaal hele fijne grijze draadjes er omheen. Dus hoe maak je de kabel vast aan de trekveer? Tja, een beetje creatief mee omgaan dus. Een klein gaatje boren op een paar centimeter van het eind, een stukje electradraad strippen en dan het koperen draadje door het geboorde gat in de kabel steken, vastmaken aan de trekveer, de uiteinden om elkaar heen draaien, en tenslotte het geheel even met tape omwikkelen. En dan hopen dat het blijft zitten als je hem door de buis gaat trekken! Wat dus niet altijd lukt. Want het is zowiezo een dikke kabel en door het bevestigen aan de trekveer nog wat dikker. Het trekken en doorvoeren is al best zwaar, en als je dan zo'n 15 meter door de buis heen bent, en hij schiet los of breekt af bij de bevestiging aan de trekveer, terwijl je er bijna door bent, dan is het echt even balen!

Maar we zijn lekker bezig samen zo, en dan proberen we het gewoon nog een keer opnieuw, of van de andere kant, of als laatste redmiddel knippen we de buis waar hij doorheen moet ergens door, want in twee gedeeltes lukt het dan meestal toch weer wel. Bij de buis voor de teve in de slaapkamer ging het echt niet. We hadden er al 20 meter trekveer in gestopt, maar hij kwam er in de meterkast niet uit. De buizen boven over de vloer zagen we lopen en daar ging niks mis, dus is onze conclusie, dat de buis in de spouwmuur (waar hij uit de binnenmuur komt en dan door de spouw verder naar boven is gelegd) is losgeschoten en dat de trekveer nu vrij door de spouwmuur aan het verdwalen is, maar nooit boven aankomt. Dat is dan echt een probleem, want daar kunnen we dus niet meer bij! Maar ook hier is wel een oplossing voor te vinden: er zitten twee stopcontacten naast de doos voor de coax kabel gepland, dus trekken we de coax kabel daar door naar boven, knippen boven een paar buizen open en maken weer een verbinding met de buis voor de televisiekabel. Komt weer helemaal goed. En dat stopcontact lussen we dan wel weer door van het andere stopcontact vandaan. We zijn samen best creatief in het bedenken van oplossingen.

En zo doen we alle coax kabels voor de begane grond. En daarna gaan we lekker door met de netwerkkabels. Ook daar gaan er een paar niet gemakkelijk, maar het lukt allemaal. Aan het eind van de dag hebben we alle data-kabels op de begane grond gedaan. En hadden zelfs nog tijd om even naar huis te fietsen voor een boterhammetje en om 's middags een ijsje te kopen bij de rijdende ijsboer die langs kwam tingelen.

Prima dagje zo. Maar..... dit was alleen de begane grond, nu moeten we de 1e verdieping en de zolder ook nog. En zoveel tijd hebben we eigenlijk niet meer, volgend weekend nog, want Jan gaat van de week eerst weer verder met de electra. En over anderhalve week komen ze de vloeren smeren en het lijkt ons toch wel goed om dan alle electra-draden en data-kabels erin te hebben zitten. Want nu kunnen we nog buizen doorknippen als iets echt niet lukt, maar als de smeervloer er eenmaal in ligt, kan dat niet meer!

Dus moeten we nog hard doorwerken......

Want ze hebben maar twee ramen bij zich, het raam van de tuindeur op de zuidzijde, en het raam van de achterste slaapkamer op zolder, waar krassen in zitten, die niet gepoetst kunnen worden, en die Geert daarom nieuw had besteld. Die zetten ze er netjes in. Wat in een half uurtje geklaard is. En dan willen ze weg gaan. Maar.... maar, het raam van de keuken beneden dan? Die moet ook, want daar zat zelfs een zo grote kras/barst in dat die direct al door Geert besteld was. Tja, die hebben ze niet bij zich, en het staat ook niet op de orderbon. Huh? Hoe kan dat dan nou weer? Maar wacht eens, er staat nog een raam in de garage, bedenken wij, is dat niet het raam voor de keuken? We leggen het uit, de hele situatie van de sleutel en dat er blijkbaar mensen van de Vries geweest zijn terwijl wij daar niets van wisten. Nou, zij weten daar ook niets van. Zij waren het toen in ieder geval niet, en waarom het er toen niet ingezet is, weten ze ook niet. Maar ze bekijken het raam, en ja hoor, dat is wel de juiste maat en soort, dus zetten ze die in de keuken.

En de rubber strippen, gaan jullie daar nu ook wat aan doen? Vragen we. En het stellen van de deuren? Want dat moet allebei nog gebeuren. Nee, daar weten ze ook niets van. We laten het zien. Ja, dat ziet er inderdaad niet goed uit. Daar zullen gedeeltelijk nieuwe strips op moeten. Maar ja, die hebben ze nu niet bij zich.

Zucht.... ik zal morgen Geert maar weer eens gaan bellen!

Ze kijken even of het goed is. Ja, het ziet er nu wel goed uit. Dus gaan ze aan het werk. En voor de zoveelste keer wordt er gegraven. Een gleuf van het huis naar de rand van de kavel. Met natte voeten voor de man die aan het graven is, want op het moment dat hij zo diep graaft dat hij net onder de fundatie langs gaat, stroomt er water het gat in. Oeps, o ja, er stond water onder het huis. Sorry.

De waterput die Jan zo noest gemaakt had, wordt in een paar minuten gesloopt. Eerst wordt de waterleiding dicht geklemd, en gaat de meter er af. Daarna slopen ze de houten bekisting met de grijper van het graafmachientje. Dat gaat vlot. En dan graven ze weer verder. Tot ze bij de uiteinden van de mantelbuizen komen die al klaar liggen onder de straat door. Daar kunnen ze de boel straks zo op aansluiten. Maar natuurlijk moet er ook aan de andere kant van de straat weer gegraven worden, want daar moeten de leidingen ook aangesloten worden op de hoofdleidingen die daar lopen. Dus gaat ook de straat weer open.

De oude tijdelijke leidingen worden weggehaald, en de nieuwe leidingen worden gelegd, de gasleiding krijgt een extra bocht. "Aardbevingproof?" vraagt Jan. "Nou, dat is meer voor het verzakken van de grond, want het huis is onderheid, maar de leidingen niet," is het antwoord.Ja, logisch. Ook in de meterkast wordt de boel netjes aangesloten. De oude electra-meter uit de bouwstroom-kast gaat er eerst nog tussen, later wordt er een nieuwe gebracht. De gasmeter komt ook later. Ze hebben wel een nieuwe watermeter bij zich. Maar dat is niet de goeie. Op de website van aansluitingen.nl kon ik alleen hele getallen invullen, dus heb ik een 2 ingevuld. Dat staat voor m3 per uur doorloop, geloof ik. Maar we moeten een 2,5 hebben, en dat had ik bij de opmerkingen gezet. Maar die hebben ze blijkbaar niet goed gelezen, want ze hadden een 1,5 bij zich.  Maar dat was geen probleem, hij ging wel even een andere halen.

Toen alles gegraven en aangelegd was, kwam de inspecteur langs om alles op te leveren. En die had nog even een probleem met de aardpen. Want die zat natuurlijk nog aan de bouwstroomkast. En die moest verplaatst worden naar de meterkast. Daar hadden we even geen rekening mee gehouden. Ook de inspecteur had dat vorige keer niet genoemd. Maar dat wordt ter plaatse opgelost. Deze mensen hadden gelukkig de instelling: Problemen zijn er om opgelost te worden.

Als alles uiteindelijk is aangesloten, moeten ze het water even goed lang laten doorlopen, om te voorkomen dat er nog vuil uit komt. En wat doe je dan met al dat water? Nou, even de auto's schoonmaken. En de Mercedes-G gelijk ook maar, die hadden we na de laatste keer terreinrijden nog niet schoongemaakt, dus dat kwam mooi uit.

Op zich kan een beschoeiing wel, vertelde hij me toen, maar die bomen, dat kon wel eens een probleem zijn. Want bomen die mogen nooit zo dicht bij het water staan, dan laten ze hun bladeren in het water vallen, en dan gaat dat daar op de bodem liggen rotten, en dan wordt het water vies, en gaat het stinken. Tja, meld ik hem, maar het alternatief is een hoge schutting, en dat is toch ook niet echt mooi. Nee, dat was hij wel met mij eens. Om zich een goed oordeel te kunnen vormen, wilde hij wel even ter plaatse komen kijken.

Dus dat deden we vandaag. En nu hij de situatie zag, dacht hij dat het wel mee zal vallen. Het is geen stilstaand water, dat dacht hij namelijk eerst. En als het water doorstroomt, dan valt het meestal wel mee met die rottende bladeren. En bovendien, zag hij nu ook wel, de gemeente had zelf ook al bomen neergezet langs het water. Op het stukje waterkant naast de parkeerplaats naast het huis, staan sinds afgelopen vrijdag namelijk twee jonge treurwilgen.

We spreken af, dat ik een schets zal maken, en die samen met het aanvraagformulier op zal sturen. En waarschijnlijk komt het dan wel in orde. Nou, dat hoop ik dan maar heel hard, want doordat het ontwerp na de welstand moest veranderen, hebben we nu niet veel achtertuin over. En door een beschoeiing, win je daar weer wat tuin mee terug.

De rand zat namelijk 30 cm te ver op ons terrein gelegd, en dat moest nog aangepast worden. Ze pakken nu direct ook de parkeerplaats even aan, want de randstenen daar waren door het afgraven een beetje ingezakt.

Het is een mooi zonnig weertje vandaag, en wij zijn lekker om het huis bezig. We moeten namelijk een inschatting maken van hoeveel grond we nog weer nodig hebben om aan te vullen. Want bij het leggen van de fundering moet er altijd meer grond weggehaald worden dan alleen de plaats waar het huis zelf komt natuurlijk, want anders kan je er niet goed bij. Maar dat moet later wel weer op de juiste hoogte worden aangevuld. En Klaas heeft me beloofd dat als ze ergens in de buurt grond afgraven, ze het, in plaats van het naar het gronddepot te brengen, ook wel bij ons in de tuin neer konden kieperen. Maar dan moet hij wel even weten hoeveel, want anders heb ik straks weer over.

Ik had het basis-ontwerp voor de tuin al klaar, samen met Karin bedacht, want ook al woont zij straks boven, de tuin is toch voor ons allemaal. We hebben gezellig samen zitten bedenken wat we er in wilden hebben. Karin wil graag een grasveldje (prima hoor, als zij het maar maait), en veel fruitbomen en struiken, Floris graag een klimhut (voor de kinderen later), Jan vooral veel tegels, en ik een beschut stukje tuin achter het huis waar de hottub kan staan. En natuurlijk moeten er ook al 2 parkeerplaatsen voor het huis, en een terras waar we lekker kunnen zitten. Daarna had ik het allemaal op papier gezet en heeft Chundra, die zelf al jaren een heerlijke tuin heeft, er ook nog eens kritisch naar gekeken.

Gewapend met dat ontwerp, zijn Jan en ik aan het meten en rekenen gegaan. Eerst meten en opschrijven. Een stokje met een touwtje bij het huis op de juiste hoogte, en dan het touwtje spannen naar de straat. Dan loopt het touwtje zoals later de tuinhoogte moet zijn, en kun je het verschil tussen nu en later opmeten en opschrijven. Later thuis met de tekening erbij bekeken hoeveel grond er dan bij moet. En daarbij zit natuurlijk nog verschil tussen grond en zand, want waar tegels moeten komen, moet 20 cm zand. Voor de zijtuin kwamen we dan op 10 m3 grond. De achtertuin is een ander verhaal, daar willen we graag een beschoeiing, maar daar moeten we eerst nog vergunning voor aanvragen, dus dat kunnen we nu nog niet meerekenen.

Als ik dat van die 10 m3 aan Klaas doorgeef, zegt hij, nou dat is dan 1 vrachtauto. We zullen eens kijken of dat lukt. Fijn is dat, als mensen zo heerlijk met je mee denken en behulpzaam zijn. Net als dat akkefietje met de Casema, dankzij een telefoontje van Klaas kwam dat ook snel in orde. Dat helpt echt. Want iemand van de GEM legt toch meer gewicht in de schaal, dan zo'n lastige mevrouw, en dan willen ze toch soms wel eens beter hun best doen.

Er zijn maar een paar mensen die een sleutel hebben van Keep Hope, omdat ze er regelmatig aan het werk zijn met de waterleidingen en de electra. Maar als ik het navraag zijn zij er niet geweest maandag. Zondag zijn we zelf nog langs geweest. Als ik Geert er over bel, om te vragen of er van Allure maandag iemand geweest is, zegt hij me, dat alleen Henk, de servicemonteur nog een sleutel heeft, omdat hij er nog moet zijn om een paar opleverpuntjes af te werken. En die is zeker niet geweest, want die is al 2 weken ziek. Verder zijn er geen sleutels meer bij Allure. Volgens hem moet ik een veelvoud van drie sleutels hebben. Ik tel even af hoeveel we er hebben. Wij hebben er 10, Henk heeft er 1, dat is totaal 11. Er is er dus 1 weg! Ik zeg tegen Geert dat volgens mij De Vries (van de ramen) nog een sleutel heeft, want vorige week zagen we ineens dat er een nieuw raam in de garage stond, dus zijn ze toen binnen geweest, zonder dat wij er van wisten. En dat terwijl we afgesproken hadden dat ik altijd bericht zou krijgen als er iemand komt. Ik vind dit helemaal niet prettig, en ik zeg dan ook tegen Geert dat ik die 2 sleutels nu terug wil hebben. Hij gaat het regelen zegt hij. Later hoor ik van hem dat inderdaad De Vries nog een sleutel had. Ze dachten dat het een bouwsleutel was, en die krijgen ze normaal altijd van Allure, alleen was dit een definitieve sleutel, en die hadden ze dus niet mogen krijgen. Is er toch ergens iets fout gegaan.

Geert moet trouwens nog wel meer regelen. De meterkast is namelijk toch nog niet in orde. Vorige week is Rinus van de Eneco langsgeweest op mijn verzoek om te kijken of het goed was. Dat leek me wijs voordat ik een afspraak maak om de definitieve leidingen aan te sluiten. En het is dus helemaal niet goed. De doorvoer door de fundatie is nog gewoon open, en dat moet gasdicht afgesloten zijn. De plaat onderin de meterkast zit te ver naar buiten, zodat het heel lastig is om de achterzijde en de zijkant met een houten plaat af te werken. En de gasbuis zit niet op de juiste plaats ten opzichte van de electrabuis, dat komt omdat Allure daar een 110 ronde electrabuis in gezet heeft, het had een 75 moeten zijn, maar volgens Allure bestond die niet. Nou, volgens Rinus wel hoor. Dus heb ik Geert daar weer over gebeld. En nu is die buis al meer dan een week "in bestelling". Het vervelende is alleen dat wij straks niet verder kunnen werken omdat de meterkast nog niet in orde is.

En heel veel opleverpunten zijn ook nog steeds niet in orde, terwijl de oplevering nu toch al bijna een maand geleden is. Okee, veel dingen zijn "in bestelling", zoals de raamdorpels, en de verf voor de werzalith (even langs Alblasserdam rijden en het is er, heb ik al eens tegen Geert gezegd, maar dat is te gemakkelijk gedacht van mij zegt hij dan). En okee, Henk is ziek. Maar dat zou volgens mij geen excuus hoeven te zijn om verder niets te doen. Er zijn toch nog wel andere werknemers dan alleen Henk? Het wordt inderdaad tijd dat Geert eens wat dingen gaat "regelen" vind ik.

Na eerst een heleboel verkeerde mensen aan de telefoon te hebben gekregen die mij niets wijzer konden maken omdat ze er zelf niets van snapten, krijg ik eindelijk iemand aan de telefoon die weet hoe het zit. Hij legt me uit waarom het bij Casema zo duur kost. "Alle andere partijen, zoals Eneco en KPN, leggen de aansluiting aan via een hoofdkabel die door de straat loopt. Zij hoeven dan alleen van de straat naar het huis. CAI werkt met een mini-ster systeem. En voor elke woning moet dus apart vanaf het hoofdkastje gegraven worden. Dat is voor onze woning bijna 100 meter. Dan moet de straat weer open, en worden er door de gemeente kosten in rekening gebracht om opnieuw te bestraten. Dat zijn "degeneratiekosten", en die bedragen al 1399 euro. Dan de arbeidskosten nog, ook zo'n 100 euro en ten slotte legeskosten 523. Dus daarom is die rekening zo hoog. Ik vraag hem waarom er mij dan eerst een tarief van 149,95 verteld is? "Dat komt omdat die persoon die ik toen aan de telefoon had het tarief voor normale nieuwbouwprojecten noemde. En dan wordt het direct bij de aanleg van de wijk aangelegd en dan heb je die kosten verdeeld over alle huizen. Dan is het tarief inderdaad veel minder. Maar omdat het hier gaat om een los nieuwbouwhuis moet het apart aangelegd worden."

Ik weer: Dat begrijp ik niet, het gaat hier om een nieuwbouwproject. Het enige verschil is dat wij een vrije kavel bebouwen, en daarom iets achter de rest van het project aankomen. Maar het was allang bekend volgens het bestemmingsplan dat er op de vrije kavel ook een woning zou komen. Dus dan had toch direct bij de 1e aanleg van de wijk ook onze woning meegenomen kunnen worden?

Hij weer: "Dat komt omdat wij kavels niet in vooraanleg meenemen. Losse kavelbouw is voor Casema een probleem, je weet dan niet of er wel een huis komt. Het kan ook wel eens niet verkocht worden, of later toch in twee kavels gesplitst. Daarom is het directie-besluit: kavels sluiten zij niet standaard aan in de grootschalige nieuwbouw."

Ik werp weer tegen: Er zijn wel 4 kavels op dat stukje, en het was ook al lang bekend dat daar 4 woningen gepland waren. Met alle respect: ik vind dat eigenlijk heel kortzichtig, dat dat niet meegenomen wordt in het begin.

Hij: "Het gaat nog om 4 kavels?"

Ik: "Ja, die komen op een rijtje aan de Boterbloemsingel. Ons huis staat op de hoek van de Kokardebloemlaan en de Boterbloemsingel. En op de kopse kanten van de andere straten die op de Boterbloemsingel uitkomen zijn nog 3 vrije kavels."

Hij: Dan zou het wellicht toch nog als een nieuwbouwproject behandeld kunnen worden.... Hij wil dat nog wel eens intern aankaarten. Dan heb je nl. wel het tarief van 149,95."

Ik ben blij: "Dat zou geweldig zijn, want we hebben wel alternatieven bedacht, zoals digitenne, maar willen het liefste toch gewoon Kabel." En hij bedenkt ook nog dat hij toch nog eens gaat uitzoeken waarom het indertijd niet gewoon meegenomen is bij de vooraanleg. Want een beetje raar is het wel, dat moet hij toch ook wel toegeven.

Als ik later Klaas van de GEM aan de telefoon heb vertel ik hem het onwaarschijnlijke verhaal. Hij gaat er ook wel eens achteraan beloofd hij, want het was absoluut de bedoeling dat het bij aanleg gelijk meegenomen werd.

Een paar dagen later belt de meneer van de Casema me weer op. Hij is er even ingedoken en kwam toen tot een verbazingwekkende ontdekking: De kabel ligt er al wel, hij is toch bij de aanleg direct meegenomen, alleen hij ligt niet in de Kokardebloemlaan, maar in de Boterbloemsingel. Dus het komt helemaal goed. We krijgen toch kabel voor 149,95. Hij biedt zijn excuses aan, want het was wel een beetje dom, dat ze dat niet eerder gezien hadden. Nou, dat vindt ik toch wel weer netjes.

En ik ben er wel blij om dat het toch kabel wordt, want we hebben ons inmiddels wat verdiept in dat digitenne gebeuren, maar volgens ons is dat nog niet zo geweldig!

Als eerste hebben we de rioleringsbuis van het huis naar de aansluiting van de gemeente gelegd. Want nu de hekken van Allure weg zijn, is het veel te gevaarlijk dat het gat wat door de gemeente gegraven is nog langer open blijft liggen. Het was wel weer een paar uur graven, want de leiding moest natuurlijk precies langs de andere kant van de waterput langs dan de gooot waar de mantelbuizen doorheen lopen voor de electra en zo. Dat zou veel gemakkelijker zijn geweest, want daarvoor was Peter van Allure nog aan het graven geweest op de laatste dag dat hij aan het werk was. Maar goed, de buis ligt, en de gaten voor het huis zijn allemaal weer dicht. Frank was zaterdag wezen helpen en die heeft ook gelijk de straatstenen weer op zijn plaats gelegd.

We moeten binnenkort ook de straatstenen aan de noordkant van het huis, aan de rand van de openbare parkeerplaats weer even netjes neerleggen, want dat is ook een zootje. Maar daarvoor moeten we eerst wat grond halen, om de tuin aan de zijkant van het huis wat aan te vullen, anders glijden de stenen direct weer naar beneden. De hemelwaterafvoeren, die langs het huis lopen, hebben we inmiddels aangesloten op de regenpijpen, en ook de afvoer naar de sloot ligt er. Richard heeft keurig een geul gegraven waar zo de afvoerpijp in gelegd kon worden. Dus zodra we grond gehaald hebben kunnen we ook daar mee verder.

Binnen in het huis zijn we ook al flink aan het werk, de loodgieter is bezig met de leidingen voor warm- en koudwater, de gasleiding naar de centrale verwarmingsketel, die op zolder komt, en de leidingen naar de radiatoren. Hij is begonnen op de zolder. Het ziet er grappig uit, al die witte, blauwe en rode leidingen die - naar mijn idee - kris kras over de vloer lopen. Van de zolder gaan de leidingen door een koof via de wc op de 1e verdieping vervolgens weer een verdieping naar beneden, en daar gaat hij deze week verder.

Ook een hele klus is het glad afsteken van de slechte witte muren. Een rotkarwei, ik heb het een stukje geprobeerd, maar voor mij is het te zwaar werk. Frank is er een behoorlijk aantal uurtjes mee bezig geweest, en Jan ook. Ze kwamen aan het eind van de middag thuis als twee stoffige witte mannetjes.

Vanmorgen vroeg kwam er een man langs van een glasbedrijf. Hij kwam, in opdracht van Allure proberen de krassen in de ruiten "op te poetsen". Maar hij schudde al snel zijn hoofd, die krassen waren te diep, die waren niet oppoetsbaar. Hij zou het melden aan Allure. En vanmiddag kreeg ik een mailtje van Geert, dat hij nieuwe ruiten gaat bestellen. Netjes.

Want dat moet door een vakman gedaan worden, had ik gelijk bij Geert bedongen, omdat het een secuur werkje is. Als het niet goed gedaan wordt, blijf je altijd zien dat het kozijn niet helemaal recht is, en blijf je je er altijd aan ergeren. En Henk is wel een timmervakman, dat kun je al zien aan het goede materiaal dat hij bij zich heeft. Hij laat ons vol trots zijn mooi geslepen beitels zien. En vertelt over hoe hij het vak geleerd heeft bij een klein timmerbedrijfje. Hij wilde zelf vroeger wel bij een groot bedrijf gaan werken omdat dat beter verdiende, vertelde hij, maar zijn vader had gezegd, ga jij nou maar werken bij een klein bedrijfje, daar leer je het vak tenminste zo als het hoort. Nou, ik moet zeggen, dat hij het ook netjes gedaan heeft.

Maandag en dinsdag is er geen mens geweest op de bouw (terwijl er best nog klusjes gedaan moesten worden).

Toen ik Geert maandag belde om te vragen wanneer de loodgieter zou komen, meldde hij me dat Peter donderdag ochtend nog wel even kwam om de laatste puntjes te doen en om op te ruimen. Ik heb hem toen maar verteld dat ik dacht dat dat wat weinig tijd was. Want er was toch nog best veel wat gedaan moest worden! Zoals de wandcontactdoos van de screen in de keuken, die ze er nu wel in gezet hadden, maar nog steeds niet goed was. Het was de bedoeling dat er een dubbele doos op gezet kan worden, maar dat gaat niet lukken, want ze hebben de nieuwe doos er lager ingezet dan diegene die er al zat! En zo waren er nog meer dingen.

Dus beloofde Geert dat Peter en Adrie (de timmermannen) woensdag de hele dag zouden komen. En de mensen van de Vries komen om de voordeur er in te hangen, en de loodgieter om de regenpijpen te bevestigen. Een drukke boel dus.

Wij gaan woensdag ook maar eens kijken. De mannen van de Vries hangen de voordeur er in. En constateren dat het deurkozijn inderdaad krom staat, maar het kan wel opgelost worden volgens hen. Er kan een randje van de deur afgeschaafd worden, en dan kan er een klein stukje hout uitgehakt worden in het kozijn waar het middelste scharnier dan in bevestigd wordt. Volgens hen zie je er dan weinig van dat het kozijn ietsjes rond staat. Ik vraag hen waarom er niet gewoon een stukje van het kozijn afgeschaafd kan worden? Dat is niet mooi, want het kozijn is maar smal, en dan zie je veel sneller dat het toch niet recht is dan wanneer je een paar millimeter van de deur schaaft. Ok, we gaan op zijn advies af. Maar daar hebben ze nu niet op gerekend en ook geen gereedschap voor bij zich. Ze kwamen nu alleen de deur er in hangen, en de scharnieren stellen van de voordeur en van alle andere deuren en draairamen. Wat ze uiteindelijk toch niet allemaal gedaan hebben, omdat het veel te hard stormde, ze waren bang dat alles er uit zou waaien. Ook het raam draaien ze nu niet om. Veel te link met de storm. En de ramen naast de voordeur moeten we niet om draaien, is hun advies, want dan zit het melkglas niet meer op dezelfde kant als van de deur, en dat is niet mooi.

De loodgieter zet woensdag de regenpijpen er op. Het gaat best vlot, hij werkt netjes en zorvuldig. Hij maakt zelfs een latje aan zijn trap vast en wikkelt daar een oude trui omheen, om het werzalit niet te bescadigen. Aan de noordkant zitten de pijpen er al snel op. Netjes met een bochtje waar de muur verspringt van metselwerk naar werzalit. Hij maakt ze zelfs even schoon als hij klaar is. Maar tegen de tijd dat hij aan de zuidkant wil beginnen waait het zo hard, dat hij de trap niet meer op durft. Dat moet dus ook maar een andere keer, want een omvallende trap met een loodgieter er op, nee, dat risico willen we ook niet lopen.

Peter en Adrie zijn er woensdag voor wat laatste klusjes, zoals de wandcontactdoos, die ze nu eindelijk op de juiste plek weten te krijgen. Als het harder begint te waaien ga ik ze vragen of ze eerst buiten de spullen op willen ruimen, want met die storm begint het nu alle kanten op te vliegen. Jan en ik helpen ook maar even mee, want de storm begint nu echt op te zetten, en we willen toch niet dat er een stukje hout bij de buren door de ruiten vliegt!

En dan, donderdag 13 maart is de casco-oplevering. Toen wij op de bouw kwamen was de servicemonteur, Henk, al buiten bezig. Binnen kon niet, want hij kon er niet in. Wij ook niet, dus we moesten wachten op Geert, met de sleutel. Ondertussen was Henk bezig om de raamdorpels schoon te maken. Ik had het gisteren ook al geprobeerd, maar ik kreeg ze niet schoon. Henk had er speciaal spul voor. Cementsluierverwijderaar. En dat lukt wat beter, maar ook niet helemaal, er blijven nog vage grijze strepen over. Maar wat erger is, zijn de gaatjes van de luchtbellen. Als we het later met Geert er over hebben, besluit hij nieuwe te bestellen. En dat komt dan op de opleverlijst te staan. En zo nog meer punten. De kras in het werzalit zal netjes geplamuurd en geverfd worden, de hoekprofielen moeten er nog (geverfd en wel) op, er zit nog een witte aanslag op het metselwerk, het plastisol moet nog beter gekit, de rachels die boven het balkon tussen de werzalith en de loodslab zichtbaar zijn zullen netjes worden afgezaagd, er is nog blauwe folie zichtbaar tussen de werzalit en de waterslag aan de noordzijde, en die moet ook weggesneden worden, de hoeken van de gootboeien moet nog netter afgewerkt worden, de regenpijpen moeten nog beter geplaatst worden, het raam nog omgedraaid, het scharnier nog in de voordeur, er zit nog een deurkozijn scheef, er ontbreken nog waterslagen onder het glas van de tuindeuren, er zit een dikke kras op het keukenraam, in de rubbers van de draairamen zit ruimte, de kieren tussen de zolderramen aan de voorgevel moeten nog gepurd worden, ook op de vliering ontbreekt bij een aantal naden de pur. Al met al is het een hele lijst. Maar het wordt allemaal netjes opgeschreven op het opleverformulier en dan wordt er ten slotte zowel door Geert als door ons een handtekening op gezet. En als waarborg dat het allemaal in orde gemaakt wordt staat er nog 5% van de aanneemsom bij de notaris in depot. Dus zouden we er van uit kunnen gaan dat het allemaal netjes in orde komt. Nou, dat doen we voorlopig dan maar. Keep Hope!

Wat niet meer hersteld kan worden is het afschot van het garagedak, ondanks dat we het tijdens de bouw op zijn minst 3 x gezegd hebben dat er een goed afschot in het dak moet komen (dat het ietsjes schuin loopt in de richting van de regenpijp dus) is dat niet gedaan en blijft er nu steeds maar water opstaan. Dat vind ik dan toch zo jammer. Want het is natuurlijk geen reden om alles er af te halen en het opnieuw, en dan goed, te doen. Want het is goed afgewerkt, en het materiaal moet er tegen kunnen dat er wat water op blijft staan, zegt Geert. Maar het had niet nodig geweest! Het had ook gewoon goed gedaan kunnen worden. En zo zijn er nog een paar puntjes, binnen in de gang op de 1e verdieping daar heb je als je de trap opkomt een deur naar de gang. De muur links van de deur zit 2 centimeter verder naar buiten geplaatst als de muur rechts van de deur. Eerst hadden ze de deur er dan maar scheef in gezet, maar bij de vooroplevering werd dat geconstateerd, en daarna is het hersteld. Maar nu zit er wel een verspringing in de muur boven de deur, en de deurpost zit rechts verder van de muur weg dan links. Geert belooft nog wel dat er een latje tussen gezet wordt, maar helemaal mooi wordt het niet natuurlijk, het blijft lapwerk.

Maar over het algemeen is alles toch wel okee. Ook al zijn we niet helemaal tevreden over de kwaliteit van alles. Zo zijn bijvoorbeeld sommige kanaalplaten erg slecht, daar moeten we nog een hoop werk aan doen, voor we kunnen gaan spacken. En ook een aantal muren (de binnensteunmuren, die dikker zijn dan de andere wanden) hebben aan een zijde een lelijke witte laag er op zitten, met erg veel korrels en gaten er in. Ook daar moeten we nog heel veel extra werk aan gaan doen. En daar valt dan niets aan te doen, dat wordt gewoon zo opgeleverd. En dat is dan wel jammer.

Maar ondanks alle kleine pijnpuntjes staat er nu toch een huis. Een joekel van een huis! Als er wel eens buren een praatje komen maken terwijl wij aan het werk zijn, en wij vertellen dat het eigenlijk 2 woningen zijn, reageren de meeste ook zo van: o, vandaar, we vonden het al zo heel erg groot!

 

En we laten nu de strubbelingen van de casco bouw achter ons. Met de basis die door Allure is neergezet, kunnen wij nu verder. Het zal nog een hoop werk zijn, maar uiteindelijk gaat het toch een mooi huis worden waar we fijn met zijn 5-en, later wellicht 6-en kunnen gaan wonen.

Het lastige was alleen dat de beschotting onder de windveren en onder de goten er pas door de timmerlieden tegenaan gezet konden worden nadat alle werzalit er op zat. Ze zouden maandag alvast de voor en achtergevel doen, maar dat ging niet door omdat ze hun luchthamer vergeten waren mee te nemen. Klungels. Dus pas dinsdag konden ze daar mee aan de gang. Pas dinsdag aan het eind van de middag gingen de eerste planken er tegenaan. Jan heeft die nog wel geplamuurd en geverfd, maar verven konden we pas woensdag. We deden het samen, om te zorgen dat er geen witte verf op de grijze werzalith kwam hadden we een groot stuk karton, wat we net onder het randje konden schuiven, dat hield ik dan vast terwijl Jan met het rollertje snel alles verfde, en dan schoven we steeds het karton wat op. Ging prima. Maar wij gingen sneller dan de timmerlieden, dus we konden nog niet alles doen woensdag.

We moesten de noordzijde nog, en ook de twee onderste planken onder de windveren. Want ze hadden een plank tekort, die moesten ze donderdagochtend eerst nog meenemen uit de werkplaats. Knullig hoor. Dat is toch wel vaak, dat er te weinig materiaal mee is. Verkeerde zuinigheid vind ik dat! Dat was al zo met de dakpannen, en met de folie, en ook van de grijze verf voor de werzalith hadden ze te weinig, wat inhoudt dat de hoekprofielen er nu nog steeds niet op zitten, want die moeten eerst geverfd worden. Ze staan al wel klaar in de garage, maar moeten er nog op.

Woensdag hebben we ook met Geert samen een soort van "vooroplevering" gehouden. Want bij de oplevering volgende week kunnen we niet meer buiten kijken omdat de steigers dan weg zijn. Dus liepen we nu een rondje van boven naar beneden, en schreven een aantal punten op. Sommige dingen zullen nu eerst nog voor de oplevering in orde gemaakt worden. Een voorbeeld: bij sommige ramen zat er te weinig ruimte tussen het werzalith en de waterslag aan de bovenkant van het raam, zodat er water in de naad blijft staan. En op verschillende plaatsen zijn de zaagsneden in het werzalith bij de vensterkozijnen net een paar centimer te ver doorgezaagd. Dat is niet mooi natuurlijk. Maar dat kan weer netjes dichtgekit worden. Dat soort dingen kunnen beter nu nog in orde gemaakt worden, want later kun je er niet goed meer bij. De loodgieter was nog met de daktrimmen en de goot bezig als wij ons rondje maken. Maar, stelt Geert ons gerust, als hij het niet goed doet, en er blijkt toch lekkage in te zitten, zit er garantie op. Maar als de loodgieter aan het eind van de middag klaar is controleren we toch nog even.

We noteren ook een paar punten die nu niet direct in orde gemaakt kunnen worden, en die dan op de opleverlijst komen te staan straks. Zoals een wittige aanslag op het metselwerk rechts boven de voordeur. Geert probeert het nog met een borstel weg te vegen, maar het zit gewoon vast op de steen, daar zullen ze met een schoonmaakmiddel mee aan de slag moeten om het weg te krijgen. Wat het is weet Geert ook niet, vermoedelijk iets cementerigs.

En dan constateren we toch een probleem voor wat betreft de oplevering. De oplevering is gepland voor a.s. maandag, maar Geert vertelt dat De Vries pas later de voordeur komt plaatsen. Ja, dat kan natuurlijk niet, een huis opleveren zonder voordeur! Ook al is het casco. Te meer omdat we geconstateerd hebben dat het kozijn meer dan een halve centimeter krom staat. Als dat in orde gemaakt moet worden bij het plaatsen van de voordeur, dan moet er misschien wel gesloopt worden, en hoe het dan weer afgewerkt wordt, moet je maar afwachten. Dus in dit geval: geen oplevering als de voordeur er nog niet in zit.

Uiteindelijk wordt afgesproken dat Geert zal gaan regelen dat de voordeur nog voor de oplevering geplaatst zal worden, dan moet misschien wel de oplevering iets worden uitgesteld. Nou, dat is dan niet anders.

We lopen ook binen het huis door, en schrijven netjes alle punten op die we tegen komen. Aan sommige dingen zal nog voor de oplevering iets aan gedaan worden, en andere blijven waarschijnlijk nog staan, en komen dan op de opleverlijst.

Nadat Geert weer vertrokken is gaan we nog snel verder met verven, want we hebben niet veel tijd meer. Maar helemaal klaar lukt dus niet, dus staan we donderdag heel vroeg op, en zijn al om 7 uur aan het verven. Want de steigerbouwes zouden donderdag de steigers afbreken, en we wilden het toch nog proberen te doen voor de steiger weg is. Als ze nou aan de zuidkant willen beginnen met de steigers, dan moet dat nog net kunnen.

Ook de timmerlieden kwamen in tijdnood en hebben woensdagavond nog de planken onder de goot aan de noordzijde er op gezet, en zo veel mogelijk alle andere dingen afgemaakt. Want ook zij moesten nog verfwerk doen, namelijk de waterslagen boven de ramen, en nog een aantal waterslagen onder de ramen bevestigen. En ook zij moesten klaar zijn voor de steigers weggaan. Ze zijn woensdagavond tot half zeven 's avonds aan het werk geweest!

En het stomme is dan vervolgens, dat donderdag de steigerbouwers niet op kwamen dagen! Donderdag kwam er alleen een vrachtwagen en twee mannen om de hekken weg te halen. Wij waren net even naar huis om te lunchen, en toen we terugkwamen waren ze al halverwege. En zo onbeschoft; ze hadden het nood-brievenbusje wat wij hadden opgehangen er gewoon met geweld afgetrokken. Helemaal kapot natuurlijk. Als ik vraag of ze dat niet even netjes met een schroevendraaier er af hadden kunnen halen, en of dat nou werkelijk zo moest, krijg ik te horen: "Ja, we hadden geen schroevendraaier en bovendien, dan moet u maar geen dingen aan het hek op hangen." Stelletje lomperiken. Ze hadden toch zo een schroevedraaier bij de timmerlieden kunnen halen die in het huis bezig zijn.

De steigerbouwers zijn uiteindelijk pas vrijdagochtend begonnen met het afbreken van de steigers! En dat was vervolgens heel lastig voor de dakdekkers die ook vrijdag geweest zijn om het platte dak van de garage en het balkon af te werken. Dat kon namelijk niet eerder omdat de steigers er op stonden. En dan blijkt dat de steigerbouwers helemaal niet prettig meewerkend zijn, ze beginnen gewoon waar het hun goeddunkt, wat inhoudt, dat de dakdekkers na het dekken van het garagedak wel een dik uur koffiepauze kunnen gaan houden, omdat de steigers aan de achterkant pas als laatste weggehaald werden. En dan is het een drukte van belang aan die achterkant. Want pas als de steigers weg zijn kunnen de timmerlieden aan de zijkanten van het balkon de bekisting timmeren waar het lood overheen gelegd moet worden. En ondertussen zijn de dakdekkers al in het midden bezig met de isolatie te leggen en de loodslabben er overheen te doen. Wel leuk om te zien hoor, met een grote vlammenwerper zijn ze bezig. Gaat het wel eens mis, vraag ik hen? Ja, hoor, als zo'n timmerman in de weg loopt, staat ie zo in de fik hoor! grapt hij terug. En om hen heen zijn de steigerbouwers nog bezig met afbreken, en staat Jan nog te kijken, en ik foto's te nemen. Want we willen wel graag zien dat alles goed gaat. Zo boort Aard-Jan per ongeluk bij het boren van een schroef in de bekisting te schuin naar buiten, en pang, breekt er een baksteenstuk af. Dan lijmen ze dat wel weer vast, maar als het later niet blijft zitten, heb ik het wel op de foto dat het tijdens de bouw gebeurd is. Ook een dikke kras op het werzalith staat op de foto. Alleen zagen we dit niet gebeuren, maar alles was eerst mooi glad, en ineens zit daar een kras van een millimeter dik, dat moeten de steigerbouwers gedaan hebben, want die lopen er steeds langs met ijzeren palen. Als Jan hem op de kras wijst, ontkent hij in alle toonaarden dat zij dat gedaan hebben. "Dat heb ik niet gedaan. Waarom krijgen altijd de steigerbouwers de schuld?" Hij werd gewoon boos op Jan. Nou ja!

Nou, zegt Jan, ik neem het wel met de uitvoerder op. We zullen het wel op de opleverlijst zien verschijnen, of het er zelf op laten zetten.

Daar komen sowieso toch nog heel wat puntjes op te staan hoor!

Bovendien gaan ze deze aankomende week het werzalith er op zetten, en als dat er eenmaal op zit is het veel lastiger om nog netjes de zijkanten van de raam kozijnen te verven. Hij is lekker opgeschoten en heeft nu alle ramen op de 1e verdieping en de 2 zolderramen aan de achtergevel 2 keer in de verf zitten. Ook de boeiborden en de goten heeft hij nog een keer gedaan, dus ook daar zitten nu 2 laagjes op (3 eigenlijk, want het werd opgeleverd in de grondverf). De ramen van de begane grond doen we van de zomer wel, daar kunnen we ook nog bij als de steigers weg zijn.

Tijdens het verven viel Jan wel wat op. Op de ramen zit overal een plastic beschermfolie opgeplakt. En op die folie staan aanwijzingen: deze kant binnen, deze kant buiten, deze kant boven, deze kant onder. En wat blijkt nu? Eén raam zit binnenstebuiten in de sponning! En bij nadere controle zijn er ook nog eens achttien ramen die op zijn kop in de sponning zitten. Tikkie slordig! Tja, dan vraag je je af, of dat erg is. Dus heeft Jan maar eens gebeld naar de fabrikant van het dubbel glas (Pilkington) of dat erg is? Ja, die aanwijzingen zitten er niet voor niets op, is de reactie. Binnen buiten heeft te maken met de zon- en warmte doorlating van het glas. En als boven / onder omgedraaid is heb je meer kans op lekkage. Dus: dat wordt morgen weer bellen met Geert. Natuurlijk zal die dan wel roepen dat De Vries (de leverancier van de ramen) het verkeerd gedaan heeft. Maar dat is ons pakkie-an niet. Het zit nu verkeerd, en dus zal het gefikst moeten worden.

Vorige week hadden we ook al een akkefietje met de binnendeurkozijnen op de zolder. Die zaten allemaal zo hoog in de muur dat we een smeervloer van 10 cm zouden moeten leggen om de onderkant van de kozijnen mooi tegen de vloerbedekking aan te laten vallen. Het viel Roel op, die een weekje geleden samen met Ruud even langs kwam om het huis eens te bekijken. En volgens de tekening is er een smeervloer van 5 cm gepland en dan zou er zo'n 2 cm ruimte onder vrij blijven. Geen gezicht natuurlijk. Dus maar weer met Geert gebeld, die is vervolgens afgelopen donderdag wezen kijken, en heeft toegezegd dat hij de timmerlieden de kozijnen er uit zou laten halen en ze er weer opnieuw, maar dan 2 cm lager, in zou laten zetten.

En zo is het constant opletten of alles wel goed gaat. Ik had eigenlijk begrepen dat dat toch de taak van de uitvoerder was? Tja, we zullen het er maar op houden, dat hij wel zijn best doet, maar ook niet alles kan opmerken, en dan is het maar goed, dat wij zelf heel goed opletten!

Wat dat betreft heb ik er nog geen moment spijt van gehad dat we een keertje extra zijn verhuisd om dichter in de buurt te zitten, want nu is het niet zo'n belasting om regelmatig even op de bouw te gaan kijken. Want het is echt niet zo dat Jan en ik tijd óver hebben. Jan is druk met verven, en ik ben druk met de administratie om het huis heen. Zo heb ik vorige week weer een heel dagje aan de telefoon gehangen om de definitieve aansluitingen te regelen. 16 januari was ik er eindelijk in geslaagd om via aansluitingen.nl de aanvraag weg te sturen (dat had ik al geschreven meen ik). En ik vond het wel tijd worden om een maand later eens te gaan bellen met de diverse instanties of er al iets bekend was? Nou, eer je de juiste personen te pakken hebt, en het voor elkaar hebt dat die personen ook wat gaan doen met de aanvraag die ergens op een bureau ligt, ben je dus weer twee "bel-daagjes" verder. Een paar momenten in beeld:

Bij Vitens krijg ik een medewerker aan de telefoon, die mij meldt dat de betreffende persoon even niet beschikbaar is, en dat zij hem zal vragen terug te bellen. Tot mijn verbazing krijg ik 's avonds om half tien een telefoontje van de betreffende persoon. Hij probeerde in de avond-uren nog zijn bureau leeg te krijgen omdat hij op vakantie ging. Dat is toch wel service moet ik zeggen. Zou hij dat niet gedaan hebben, dan zou het dus weken op zijn bureau hebben gelegen terwijl hij ergens in Oostenrijk van de bergen afsuist. Nadat ik hem had uitgelegd dat ik veel vertraging had ondervonden bij de aanvraag omdat ons huisnummer pas zo laat was toegekend beloofde hij me de aanvraag uit de grote stapel te vissen en hem nog voor zijn vakantie aan de medewerker te geven die het gaat behandelen.

Bij Eneco beloofden ze ook om de aanvraag erbij te zoeken en dan zo snel mogelijk de offerte te sturen. Zodra ik die betaald heb gaan ze het verder afhandelen en zal ik gebeld worden om een afspraak in te plannen. Maar omdat het een combi is, wordt me nu alvast verteld, zal het wel wat lastiger zijn om in te plannen. Och,  dat verbaast me niets, dingen gaan nu eenmaal niet vanzelf.

En dan Casema, dat was echt weer een staaltje van klant-onvriendelijkheid! Natuurlijk een 09- nummer van 10 ct per minuut, en dan krijg je zo'n hopeloos keuzemenu. Natuurlijk zit waar ik voor bel er niet bij, dus moet ik hemaal nadat het menu is afgerateld wachten tot ik eindelijk een telefoniste krijg. Ja, dan moet ik keuze 1 en keuze 6 intoetsen. Kunt u mij niet gewoon even doorverbinden? Nee, dat kan niet. Moet ik even opnieuw draaien. Zucht. Ik draai weer opnieuw. Kom via keuze 1 en keuze 6 na 10 minuten (dus 1 euro) eindelijk bij een medewerker, die, na mijn UTR nummer (een nummer wat je krijgt van aansluitingen.nl) gevraagd te hebben roept: ik zet u even in de wacht..... Ik kan nog net roepen: ho, ho, ik wil niet weer wachten, ik wil iemand hebben waar ik wat aan kan vragen. IJskoud reageert hij dan: "ja, mevrouwtje, als u geholpen wilt worden, moet u wel even meewerken hoor!" Nou ja! Maar goed, na nog eens 10 minuten (weer 1 euro) zijn we dan zover, dat hij de aanvraag nog niet heeft kunnen vinden. Weet u wat, roept hij vrolijk: ik stuur u wel een formulier toe, als u dat nou even invult en opstuurt, dan kunnen we de aanvraag veel sneller verwerken. Tja, hoera voor de automatisering!

Nee, dan KPN, die overtroffen zichzelf dit keer. Zij belden mij, nog voor ik hen kon bellen, vorige week zelf al op. Ze hadden de aanvraag ontvangen en belden op om een afspraak te maken. Eh nee, ik heb nog niets gehoord van Eneco, Casema en Vitens, en het moest toch gecombineerd? Oh ja, nou, dan moest ik maar bellen als ik van hen ook iets gehoord had. Nou ja, dat duurt dus nog wel even als het aan Casema ligt.

Maandag had hij er nog zijn twijfels over of het wel zou gaan lukken deze week, want met de vorst is het al snel gevaarlijk boven op de bouwstellingen. En als de dakpannen bevroren zijn en er glijdt er eentje uit iemands handen en die valt boven op iemand.... Nee, dat zijn dingen waar je niet aan moet denken.

Maar vanmorgen is het toch aardig weer, en ze zien het wel zitten. Bovendien hebben ze voor volgende week alweer andere dingen ingepland, en dan loopt hun hele schema in de war, dus zelf werken ze ook liever door natuurlijk.

Om een uur of 11 ga ik even kijken. Goh, dat gaat hard! De velux dakramen zitten er allemaal al netjes in. En de zuidzijde van het dak zit er al bijna vol met dakpannen. Tja, het heten niet voor niets sneldekpannen natuurlijk. Met een man of vijf zijn ze aan het werk. De een stapelt pannen op het plateautje van een klein liftje, wat dan rustig aan naar boven gaat, daar worden de pannen er af gehaald en in kleine stapeltjes van een pan of 5 naar de andere kant van het dak getild. Daar worden ze keurig op de houten latjes klaargelegd, en door weer een ander keurig een voor een op zijn plaats gelegd. Het gaat vlot. En ze blijven er, ondanks de vrieskou, vrolijk onder. En roepen me vrolijk toe van boven van het dak vandaan als ik wat foto's maak. En ze hebben ook nog een vraagje: of ik de sleutel heb van de keet, want die zit op slot, en ze hadden wel graag even in de keet willen zitten om te lunchen. Nee, sorry jongens. Nou ja, dan gaan ze wel even in het busje zitten.

Ik ga eerst maar thuis lunchen, want ik vind het veel te koud om lang hier te blijven. Om 2 uur ga ik nog even kijken. Dan zijn ze bezig met de noorkant, en als ik kom is het al bijna klaar. Er zit ook al iemand boven op de nok om de nokpannen vast te spijkeren. Eerst hadden ze hier beneden er al gaatjes in geboord zodat het boven vlot doorwerkt. Alleen helemaal onder de pannen komt het dak vandaag niet, want ze hebben net te weinig pannen! Er waren teveel kapotte bij, waardoor ze nu net 2 rijtjes te kort komen. Komen jullie daar nog een keer voor terug? vraag ik hen. Nee hoor, dat zijn alleen maar gewone rijtjespannen, die doet de timmerman wel als hij hier straks weer aan het werk is. Okee, ik vind het best, als ze er maar op komen. Ze ruimen de ladder en de hijsinstallatie weer op, tikken de loodslabben onder de velux dakramen nog even aan, en dan zijn ze weer klaar voor vandaag.

Later gaan Jan en ik nog eens kijken. Het zit er netjes op, achteraf maar goed, dat Jan de windveren al geverfd had, want nu liggen er pannen overheen. En dan zou hij er niet meer bij gekund hebben.

Hoog boven op de steiger is het wel koud, maar met een dikke trui aan en is het best te doen. Voorlopig kan hij nog niet zoveel verven, want de vensterbanken kunnen pas als het metselen en de werzalith klaar is, en ook de goten kan hij nog niet doen. Alleen de windveren (of ze werkelijk zo heten weet ik eigenlijk niet, het zijn de houten latten die aan de voorkant van de gevel tegen het dak aan zitten) kan hij doen. Maar daar is hij evengoed een paar uur mee bezig! Sommige plaatsen zijn ondanks de steigers moeilijk bereikbaar, en terwijl Jan daarvoor met een hand aan de steiger hangt en met de andere hand verft, hou ik zijn verfpot voor hem vast zodat hij steeds kan indopen. Wel een beetje lastig dus. Maar het resultaat wordt wel mooi, en het zit in ieder geval in de verf, en daar gaat het per slot om.

Tja, dat moet dan nog voor ze verder gaan metselen in orde gemaakt worden. Maar ..... toen ik er gisteren om 10 uur was hadden ze al een klein metertje gemetseld. Dus als ze de hele dag doorgemetseld hebben..... dan zouden ze nu al zo hoog kunnen zijn dat het niet meer kan. Ik had het er juist vanmorgen nog overgehad met de metselaars hoe snel het metselen zou gaan. Ik had namelijk wel eens gehoord dat ze niet meer dan 10 rijen per dag mochten doen omdat het anders in zou kunnen klinken of zoiets. Nee, had de metselaar gezegd, dat valt hier wel mee hoor. Dat is alleen als de stenen nat zijn. En deze stenen zijn netjes in plastic verpakt aangeleverd, en kurkdroog. Het zijn sowieso hele goede stenen, zegt hij. En dan kunnen ze gewoon achter elkaar door gaan.

Dus zouden ze al wel eens een heel stuk gedaan kunnen hebben. Voor de zekerheid rijden Jan en ik er donderdag avond toch nog maar even heen. Jeetje, ze zijn al aan de bovenkant van de ramen! Dat is wel erg hard gegaan! Maar dat houdt in dat ze vrijdagochtend niet verder mogen gaan voor eerst de leidingen goed gelegd zijn.

Daarom staan we vanmorgen maar weer eens vroeg op, want dat moeten we ze wel gaan vertellen. “Tja,” is de reactie, “we moeten toch verder.” “Kunnen jullie dan niet eerst aan een andere muur verdergaan?” vragen wij. “Nee, dat kan niet, want de bouwlift is er nog niet, en dan kunnen ze de stenen niet naar de andere kant brengen.” Eh..., dat snap ik wel niet helemaal, maar goed, het is hun vak, dus het zal wel.

Maar ja, wat nu? De electricien kan vandaag niet komen, die heeft al andere afspraken natuurlijk. Dus neemt Jan een dag vrij, en gaat het zelf doen. Hij heeft niet voor niets (ooit lang geleden) MTS electrotechniek gedaan. We rijden eerst weer even naar huis om gereedschap te halen. Wat ben ik nog steeds blij dat we nu zo dichtbij wonen! We hebben waarachtig alles in huis wat er nodig is: een boor, een buigveer, een zaagje. Alleen even naar de Gamma om pijp te halen. We bellen met de leverancier van de screens hoe we het het beste op kunnen lossen, want de leidingen liggen nu al half achter de stenen, dus op de hoogte van de schakelaars kunnen we er niet meer bij. Maar we bedenken een alternatieve manier, waarbij de leiding van de schakelaar via de centraaldoos naar de bak van de screen loopt. Samen met de metselaars overleggen we even wat het beste moment is omdat we nu om hen heen moeten werken. Daar komen we best uit. Ze zijn heel flexibel gelukkig, Jan werkt samen met de metselaars op, en maakt de leidingen in orde, eerst aan de tuinkant waar de metselaars zo verder moeten. En tijdens de lunchpauze van de metselaars ook nog aan de voorkant. Het komt allemaal weer in orde. Want: problemen zijn er om opgelost te worden.

Terwijl de muurtjes groeien, zijn de timmermannen aan de achterkant van het huis bezig met de grote glaspui met tuindeuren die aan de achterkant nog ontbrak. Maar omdat ik met Jan samen bezig ben met de pijpjes heb ik er helemaal niet bij gekeken, en op het moment dat ik even tijd heb en ga kijken staat hij er al in. Dat ging vlot!

Daarna gaan ze naar boven, verder met de ramen in de gevel van de zolderverdieping. Ze pakken hem uit. Er zit verdories weer al een beschadiging. Jammer hoor. Gewoon wat te slordig mee omgegaan met hijsen en zo waarschijnlijk. Als ze net het plastic van de raamgaten verwijderd hebben komen ze er achter, dat zij deze ramen helemaal niet moeten plaatsen. Dat schijnt Sloof te moeten doen. Ze zetten hem er maar even losjes in, met twee schroeven vast aan de zijkant. Nou, als het heel hard gaat waaien hoop ik dat hij netjes blijft zitten.

 

We zijn er om kwart over zeven, de jongens van Sloof zijn er ook net. Ze beginnen met de voorbereidingen voor het plaatsen van de wandjes op de zolder. Die wandjes zijn gemaakt volgens het houtskeletbouw principe. De naam zegt het al: een houten skelet afgewerkt met gipsplaten. Deze wandjes hoeven niet veel te dragen en dan blijft het totale gewicht op de fundering net iets minder. Dus de vierkantjes waar ze op komen te staan zijn nu van hout (wel heel stevig hout) en voor de rest is het hetzelfde: opmeten en aantekenen en vierkantjes leggen op de juiste hoogte. De dakankers zijn gisteren al bevestigd, nu gaat het hout er tegenaan waar straks het dak weer aan vastgemaakt wordt. Om 9 uur komt de cementwagen, en storten ze de naden tussen de vloer in. En gelijk ook het stukje boven de garage waar de bekisting al getimmerd zit te wachten. De kumel kan maar net tussen het huis en de steiger, en ik denk: ojee, voorzichtig voor mijn kozijnen! Maar het gaat goed.

Om half tien houden ze koffiepauze, wij gaan ook even naar huis, als ik terugkom (Jan heeft even een andere afspraak) staat de achterste buitenmuur al overeind. De rest gaat ook snel. Even is het schrikken, terwijl ik boven op de steiger aan de zijkant van het huis (ik sta in het midden van het huis) aan het kijken ben in de richting van de voorkant, hoor ik ineens achter mij een bonk. Oeps, het ene wandje dat daar nog stond te wachten tot hij op zijn plaats werd gehesen is omgevallen door een onverwachte windstoot. Een van de bouwers komt ook gauw aanlopen, en kijkt wat de schade is. Het valt gelukkig mee, hij is nog bruikbaar, alleen de gipsplaat aan de buitenkant is wat beschadigd, en dat maken ze volgende week, als ze toch nog terug moeten komen voor de ramen gelijk weer in orde. Hij is bovenop de stempels van de achterste buitenmuur gevallen, en die kijken ze als de laatste wand geplaatst is even na of hij nog wel keurig recht staat. Tja, het waait nu eenmaal behoorlijk vandaag, en dan kunnen dit soort dingen gebeuren, als je alles niet stevig vastzet!

Voor de lunchpauze staan alle wanden, na de lunch moeten alleen nog de twee bovenpunten van de buitenmuren. Daar zijn ze net mee bezig als wij na een half uurtje lunchen thuis weer terugkomen. Ze hebben geeneens een half uur pauze gehouden! Tja, ze moeten wel doorwerken als ze vandaag voor 3 uur de kap erop willen hebben.

Na de twee bovenpunten worden de plafondplaten er op gelegd. De eerste gaat wat lastig. De platen komen tussen de buitenmuren en op de binnenmuren, en omdat de twee zolderkamers over de hele breedte lopen zitten daar geen binnenmuren, dus hangt de eerste vrij, en steunt niet op binnenmuren. Maar ze zetten er ijzeren steunen onder, en later komt hij vast aan het dak. De rest gaat wat vlotter, dan hebben ze al een referentiepunt van de eerste, en bovendien steunen die wel op binnenwandjes. Als ze niet helemaal passen slaan ze er met een grote houten hamer, een sleg, tegenaan, zodat ze weer iets omgaan, en dan past het. Leuk om te zien, dat gezwaai met zo'n groot houten ding!

 

Om even na 1 uur beginnen ze aan de dakplaten. Bij het optillen van de eerste plaat is het weer even schrikken. Bij het tillen schiet hij net even langs de plaat die er onder ligt, die daardoor een klein beetje beschadigd. Maar het is niet zo erg, het is aan de onderzijde van het scharnierpunt, en door het gewicht van de platen zelf wordt dat toch stevig tegen elkaar aan gedrukt. De volgende platen sturen ze wat meer bij, en dan gaat het wel goed.

Vreemd genoeg beginnen ze niet met de dakplaat aan de zijkant, maar met die ernaast, als je van voor naar achter zou tellen, dus de tweede. Dan laten ze een gat open, en komt eerst de vierde plaat. Dan de derde, de middelste dus, en dan pas de twee buitenste, die aan de voorkant, en tenslotte de achterste.

Het is een bijzonder schouwspel! Ze hijsen de plaat omhoog, eenmaal boven klappen ze hem open, en al bijsturend laten ze hem zo over het dak heen zakken. Tot hij, tjoep, zo op zijn plaats ligt. Er klimt iemand omhoog, maakt de kettingen los, schroeft er een paar lange dikke schroeven in, en hij zit, voorlopig, vast. Zo gaan achter elkaar de platen er in. Als het even niet helemaal past, slaan ze weer met de grote sleg, tot een plaat net iets opschuift en zo komen ze er allemaal netjes in te leggen. Dan worden ze met grote schroeven aan de ankerbalk (ik weet niet of dat echt zo heet hoor, ik bedoel de balk die aan de hoekankers vastgemaakt is) bevestigd met grote lange bouten.

Ik noem iets wel vaker anders dan dat het heet, zo hoorde ik vandaag ook dat het geen kumel is maar een kubel waar ze het beton mee storten. En ook de vierkantjes waar de muren op komen te staan hebben een naam. Tja, dat weet ik allemaal niet hoor. Wie het niet begrijpt moet het maar aan de bouwvakkers vragen.

Om half 3 zit het dak erop en gaan ze opruimen. Ik praat nog even na met Harm, en die vertelt me dat hij toen het dak erop ging tot de ontdekking kwam dat de binnenmuren op de zolder 10 cm te ver naar voren staan. Oei! Tja, foutje. Maar hij stelt me gerust, als het echt erg is, is het volgens hem nog wel mogelijk ze op te schuiven. Het zijn 5 muurtjes die in het midden staan en geen verbinding hebben met de buitenmuren, vandaar dat het heeft kunnen gebeuren. Maar we moeten maar eens even kijken of we het erg vinden zo, of dat het zo kan blijven. Tja, dat weet ik niet, per slot is het de verdieping voor Karin en Floris, dus die moeten er maar mee over oordelen, en die zitten nu een weekendje in Londen. Volgende week maar even bekijken dus.

Het werk zit er op, de kraan wordt weer ingevouwen en naar beneden geschoven, de stempels worden erin geschoven. Klaar om maandag opgehaald te worden. En dan hebben we even tijd voor een biertje. Pannenbier noemen ze dat wel eens. Om te vieren dat het dak erop ligt. Proost!

 

Ze hadden 's morgens eerst alleen nog afwerk-werkzaamheden gedaan, dus kon ik alsnog de 1e plaat gelegd zien worden. Eenmaal begonnen ging het best rap, alleen ging het wat in een lastige volgorde, want de plaat die als eerste aan de rechterkant moest komen lag onderop. Tja, goed opmeten en aftekenen dus, want anders past de 1e plaat er later niet tussen.

De platen zijn best lang. En van Allure moeten ze werken volgens een nieuw systeem waarbij de zijkanten worden aangesmeerd met cement, behalve boven de ramen, daar komt nog wel purschuim. Het risico dat je daardoor loopt, werd mij uitgelegd, is dat er later verschil komt tussen de middenplaten en de zijplaten in uiteindelijke hoogte. Het is namelijk zo dat de platen, zeker als ze zo lang zijn, altijd nog iets kunnen zakken, dat is maar een halve of een centimeter. Maar omdat de zijplaten nu met cement worden aangesmeerd tussen de muur en de plaat kan die niet meer zakken, terwijl de plaat ernaast wel kan zakken. En dan kun je dus verschil krijgen. Dat moet ik dus toch eens even navragen bij Allure. Als ik het later navraag krijg ik van Dik antwoord. Het heeft te maken met de doorbelasting van de draagconstructie. Ze maken de zijmuren iets korter, en vullen het aan met cement, dat geeft een betere draagkracht dan purschuim. Of zoiets. Echt helemaal snappen doe ik het nog steeds niet, maar ja, ik ben dan ook geen bouwkundige!

Als de helft van de platen er op ligt, begint het wat te regenen (iets meer dan miezeren), en vlucht ik van mijn hoge uitkijkpost naar beneden, en ga even in de auto zitten. Foto's maken kan ik toch niet als het regent, want dan wordt de camera nat. De jongens werken wel door. Tja, je bent stoere bouwvakker of niet!

Na een half uurtje is het weer droog, en ga ik weer even boven kijken. De platen liggen er bijna allemaal al op. De laatste worden er tussenin gelegd, en ze hebben goed gemeten, want het past netjes.

Dan is het wachten op de cementwagen. En eigenlijk kunnen ze daarna pas aan de muren van de zolderverdieping beginnen. Dus gaan ze alvast maar voorbereiden zodat morgen de muren snel gezet kunnen worden. Want het wordt nog hard werken morgen om alles in orde te krijgen voor de week om is, cement storten, de muren plaatsen, en het dak erop. Nou, een spannende dag dus morgen.

Ik ga nu in ieder geval lekker naar huis, want veel spannends is er voor mij niet meer te zien, en het weer blijft naar miezerig en koud.

Voor die tijd hadden ze alleen nog maar voorbereidend werk gedaan. In korte tijd staan de buitenmuren van de 1e verdieping. Vanaf een eindje weg bij de brug kan ik het mooi allemaal zien gebeuren. Als de jongens koffiepauze gaan houden, ga ik even naar huis voor een kopje thee en even warm worden, want het is guur koud vandaag. Goh, vraagt Dirk Jan, kun je voor ons ook niet een warm bakkie meenemen? Nou, vooruit dan, ik zet gauw even koffie thuis en ben met een kwartiertje weer terug, en drink met ze in de keet een bakkie. Als ze horen dat ik het zo jammer vind dat ik nu de binnenkant niet kan zien opbouwen, stellen ze voor dat ik aan de achterkant van het huis boven op de steiger ga staan, dan kan ik alles zien, en loop toch niet in de weg. En het is ook niet gevaarlijk, want de kraan draait daar niet overheen.

Nou, dat is inderdaad een heel mooi plekje, ik kan het hier prachtig zien. Eerst zijn ze weer even een uurtje bezig met het afwerken van de buitenmuren: overal netjes betoncement onder de muren aansmeren. En de voorbereidingen voor de binnenmuren: uitmeten, vierkantjes leggen, cement neerleggen op de plaats waar de muren moeten komen. En op de momenten dat er even niet zo veel spannends gebeurt kan ik van het uitzicht genieten, ik kijk helemaal over de huizen heen en zie zo de kerktoren van Vleuten. Yep, ons huis wordt hoog!

Er komt een dieplader aan met de dakplaten, die netjes worden uitgeladen met de kraan. En daarna zijn de binnenmuren aan de beurt om hoog over de steiger heengetild te worden, eerst de twee dikke steunmuren, die recht boven de steunmuren van de begane grond komen te staan. De eerste lukt wel, maar bij de tweede is er een probleem, die staat namelijk nog verder weg als de eerste in de container. En de container staat eigenlijk net te ver bij de kraan weg. En bovendien geloof ik dat de tweede ook iets zwaarder is dan de eerste. En dan moet de kraan te ver uitdraaien en is het gewicht van de muur te veel om te kunnen tillen. Want bij de eerste hoorden we al de brommende waarschuwingstoon die bij de oranje waarschuwingslamp hoorde. Daar moet nog een oplossing voor worden bedacht. Een andere kraan? Maar dat gaat veel tijd kosten! Als er al een andere kraan te vinden is, want dat is niet gepland zo. Voorlopig gaan ze dan eerst maar verder met de andere muren.

 

Om een uur of drie komt er een vrachtwagen met de kanaalplaten voor de 2e verdiepingsvloer. En die heeft een eigen kraan waarmee hij de platen eraf tilt. En dan bedenkt Geert (de uitvoerder), die ondertussen langsgekomen is om te kijken wat het probleem is, heel creatief dat ze met de kraan van de vrachtwagen wellicht de steunmuur uit de container kunnen tillen en hem dichterbij de kraan neerzetten. Zo gedacht, zo gedaan. En als hij dichterbij staat lukt het wel hem met de kraan te tillen, en wordt ook deze muur netjes op zijn plaats gezet. Het oranje waarschuwingslampje van de kraan gaat wel branden als het hijsblok naar voren schuift om hem op zijn plek te brengen, maar net als bij een oranje stoplicht, oranje mag nog, dan moet je wel op gaan passen, maar bij rood moet je echt stoppen, zo wordt mij verteld. Zover kwam het niet, het bleef oranje. Pff, ook weer gelukt.

Daarna nog wat kleine stukjes muur en dan staat ook de hele 1e verdieping. Van boven af gezien is het net een poppenhuis, met allemaal muurtjes en kamertjes waar je van bovenaf zo je poppen in kunt zetten. In gedachten zet ik het popje Karin neer in de keuken, lekker aan het kokkerellen, het popje Floris in de kinderkamer, het popje baby “Pukkie” aan het verschonen. Het wordt nu echt zo echt allemaal! Geweldig gewoon!

Ondertussen rollen ze een vilten band over de muur waar de plaat moet komen. Netjes wordt de plaat neergelegd. Dan wordt eerst de balk die boven de tuindeuren komt neergelegd. Daarna de H-balk tussen de keuken en de badkamer. En dan weer verder met de kanaalplaten. Jan kan nog net met een paar meekijken, maar moet dan naar zijn werk.

Het gaat niet zo vlot, de platen die tussen de H-balk in moeten, zijn namelijk net een beetje te dik, dus daar moet een stukje afgezaagd worden. Met een grote cirkelzaag en heel veel opwaaiend stof wordt er aan de onderkant een klein randje afgezaagd. Het voordeel is wel, dat de plaat nu aan de onderkant vrijwel gelijk valt met de balk, dus daar zit dan straks geen hoogteverschil meer in, maar als ik later binnen kijk, zie ik dat ze toch wat veel hebben weggezaagd, nu zit er een gleuf naast de H-balk. Het neemt wel behoorlijk tijd in beslag, dus het gaat vandaag niet zo snel als volgens de planning de bedoeling was.

Ondertussen wordt er aan de steigers gebouwd, door weer een andere ploeg werklui. Dat gaat best in rap tempo. Voor mij vervelend, want door die steigers kan ik alles niet meer zo goed zien, en ook niet zulke mooie foto's maken en filmen. Dat is wel een beetje sneu. Ik besluit dan ook lekker een uurtje naar huis te gaan om warm te worden en een bakje thee te drinken. Later op de dag gaan ze de muren erop zetten en dat is veel leuker.

Maar die muren gaan vandaag niet meer lukken, want als ik terug kom van mijn pauze blijkt er een probleem. Want de 2 grote platen boven op de garage kunnen ze niet tillen met de grijper die ze bij zich hebben, die is te licht. Dus moet er gewacht worden op een andere grijper. Wel kunnen ze tijdens het wachten al andere dingen doen, zoals beton storten tussen de kanaalplaten, net als op de begane grond vloer ook gedaan is.

Richard komt 's middags ook nog even kijken en kan mooi zien hoe ze om een uur of half drie de 2 garageplaten er nog in leggen. Ook hiervoor moeten ze weer zagen, wat met veel lawaai en stof gepaard gaat. Maar dan ligt uitdeindelijk toch de hele vloer dicht, op een klein stukje na, want de garage is net breder dan de 2 kanaalplaten. Maar daar maken ze een mooie houten bekisting voor en storten er dan beton in. En dan is het hele dak van de benedenwoning dicht.

De steigerbouwers gaan weer naar huis, verder als nu kunnen ze nog niet bouwen omdat daar de kraan nog staat, dat moeten ze later doen. Terwijl de jongens van Sloof nog met wat kleine klusjes bezig zijn, lopen Richard en ik even naar binnen. Goh, dat wordt dus onze woning. Nu de platen erop liggen hebben de kamers een plafond, en zien we de ruimtes zoals ze worden. Het lijkt nu nog wel erg donker binnen, maar dat komt omdat de ramen nog afgeplakt zijn, en de muren en het plafond allemaal grijs. Daar moeten nog mooie lichte kleuren op komen, en dan wordt het weer veel lichter. Het is wel een apart gevoel hoor, dit is dus mijn toekomstige woning waar ik nu doorheen loop. Gek hoor!

Ze meten alles uit, en leggen kleine vierkantjes neer waarop straks de muren op de juiste hoogte moeten komen te staan. Afhankelijk van de hoogte die het moet wezen zijn het verschillende maten of aantallen. Ze maken cement aan om tussen de vloer en de muren te storten. Ik attendeer hen er op dat er nog een naad tussen de kanaalplaten van de vloer niet gedicht is met beton door het bedrijf dat de fundering en de begane grondvloer geplaatst heeft, die hadden net niet genoeg cement. Dat doen ze nu eerst even.

Het eerste wat door de lucht gaat is een bak met stempels. Dirk Jan (de kraanmachinist) is nog niet naar boven geklommen maar bestuurt de kraan met een afstandsbediening. Om half negen gaat hij naar boven, en wordt de eerste muurplaat getild, nr 19. Ze zijn allemaal genummerd en zo kunnen ze het op de tekening exact terugvinden waar welke muur moet komen te staan.

Bij het plaatsen van de muur wordt eerst nog wat cement onder de plaats waar de muur moet komen neergelegd, daarna komt de muur, wordt de zijkant aangesmeerd, en dan wordt hij geplaatst. Als hij eenmaal op de juiste plaats staat wordt hij vastgezet met stempels, die worden vastgeschroefd in de muur en de vloer. In de stempel zit een aandraaischroef, zodat ze de muur exact recht kunnen zetten. En natuurlijk meten ze steeds na en kijken met de waterpas of het allemaal wel recht staat. De muren worden ook op de hoeken of de uiteinden met hoekijzers aan elkaar gezet. Tenslotte wordt de cement onderaan netjes aangestreken, en ook de openingen van de hoekijzers worden dichtgesmeerd. Dunne muurtjes worden ook wel met grote schroeven aan elkaar vastgemaakt, daarvoor wordt er eerst een gat geboord waar de schroef in wordt gedraaid.

Zo verrijst de ene muur na de andere, het gaat best vlot!

Om een uur of tien houden ze even pauze en ga ik ook even naar huis voor een kopje thee en even rust. Samen met Frank ga ik er weer heen. Na de pauze worden de materialen voor de stellingen gebracht en allemaal in, wat later onze achtertuin moet worden, neergezet. De dakramen komen ook, die worden langs de sloot neergelegd, ik vind het maar een griezelig plekje, straks glijden ze het water in. Het is sowieso woekeren met ruimte af en toe, dan komt er weer een afvalcontainer, waar moet die nu weer staan, op de plaats van de keet dan maar en die wordt dan zo de lucht in gehesen om plaats te maken en op een ander plekje weer neergezet.

Eén muur is een beetje lastig (de steunmuur tussen de werkkamer en de woonkamer), die is aan de bovenkant een beetje scheef; aan de woonkamerkant is hij hoger dan aan de werkkamerkant. Dus laten ze hem een beetje verder zakken, en dan zullen ze later de ruimte aan de logeerkamerkant nog opvullen.

We hebben vandaag best mooi weer, het zonnetje schijnt, alleen waait het nogal, en daardoor gaan de muren, als ze even moeten wachten boven in de lucht soms steeds harder draaien, een keer liet Dirk Jan hem maar even boven de sloot hangen en tegen het wallekantje weer stil hangen, een gek gezicht hoor, zo'n muur met een raam boven de sloot, net alsof hij er zo in kon zakken, om een onderwaterhuis te bouwen......

Om 14.15 uur wordt er een gedeelte van de kanaalplaten voor de verdiepingsvloer gebracht. Maar ze komen er niet meer op vandaag. Om 3 uur houden de mannen het voor gezien, en gaan ze naar huis. Dat mag ook wel, ze zijn al om 7 uur begonnen vanmorgen! En ze moeten nog voor de files zien thuis te komen.

Wij wandelen nog even tussen de muren door, het is leuk om te zien, de muren vormen nu echt onze woonruimte voor straks, ik kan er door heen lopen en zeggen: kijk, daar komt de zithoek, daar de keuken met daar het aanrecht. Het "voelt" gelijk zo anders dan het zien van af de tekening! Echt geweldig!

Eerst arriveert de vrachtwagen met de fundament balken, en die worden keurig netjes uitgeladen met de kraan van de vrachtwagen. Ondertussen zijn Andre en Wilmer al aan het voorbereiden, de kartonnen kapjes worden weer van de opgestorte palen afgehaald. Hop, hop gewoon even met de schop, het karton wappert alle kanten op. Daarna spuiten ze een rondje pur op de paal. Andre legt me uit waarom ze dat doen. Als straks de balk er op ligt, storten ze cement in de gaten rond het ijzeren staafje. En ten eerste kan het cement er dan niet uitlopen (anders kan je wel cement blijven gieten) en ten tweede zit het ijzeren staafje dan keurig luchtdicht in de cement ingesloten en kan het niet gaan roesten. Ja, ja, zo leer ik nog eens wat!

En dan wordt de eerste balk door de kraanmachinist omhoog gehesen en voorzichtig over de paalkappen geplaatst. Goed meten, want: hij moet precies op de juiste plaats liggen natuurlijk. De muren komen er ook weer precies op later, dus is het nu belangrijk om alles exact op de goede plaats te hebben, want anders staat straks het huis ook niet goed. Nu meten ze niet met electronische apparatuur, maar komt de duimstok er aan te pas. Met de oranje paaltjes als leidraad (die wel met de apparatuur zijn uitgezet) wordt nu nauwkeurig uitgemeten waar de balk moet komen. Okee? Ja, zakken dan maar.

En zo wordt de ene na de andere balk op zijn plaats gelegd. Het gaat best vlot.

Tussendoor is de loodgieter ook al aan het werk. Want nu heeft hij tijd om zonder lastig onder de kruipruimte te moeten werken, de rioleringspijpen onder het huis te leggen. Die moeten namelijk aan de balken opgehangen worden. Op het stuk tussen de balken waar een onderbreking is (anders kun je later niet van voor naar achter onder het huis door kruipen, en dat is tenslotte het doel van een kruipruimte) bevestigt hij er ijzeren staafjes aan, die later tussen de vloerplaten in de cement vastgestort worden zodat de pijp ook daar netjes blijft hangen, legt hij me uit.

Als alle balken op hun plaats liggen, gaan ze in een grote teil weer cement mixen, vullen ze hun emmertjes en gemakkelijk lopend over de balken lopen ze naar alle gaten om ze op te vullen.

Ik laat ze lekker doorwerken, en ga eerst even naar huis om een boterhammetje te eten en even warm te worden, want ondanks het zonnetje is het nog akelig koud. De platen voor de ribcassettevloer zijn er toch nog niet, die komen pas later op de dag.

En ook dat is best indrukwekkend, grote platen zijn het, die een voor een met de kraan opgetild worden, en voorzichtig op hun plaats neergelegd. In no time ligt er een hele vloer! Nog wel met gaten en kieren ertussen, waar ze eerst grote blokken piepschuim tussen schuiven en het met pur dichtmaken. Dat moet, want anders loopt straks alle cement in de kruipruimte, en dan houden we nog geen kruipruimte over! Als alles is afgesloten wordt er een kumel (of hoe dat ding ook precies heet, ik vergeet steeds de juiste benaming.....) gevuld bij de inmiddels gearriveerde cementwagen en wordt er cement over de naden gestort. De kumel, in feite een grote trechter met een hendel eraan om de klep open en dicht te doen, wordt door de kraan opgetild, en door de kraanmachinist netjes heen en weer bewogen over de naden van de platen heen. Door de hendel te bedienen wordt de juiste hoeveelheid gestort. Daarna wordt alles met schoppen en bezems goed verdeeld. En zo wordt het een keurige vloer.

Met een gat er in voor de leidingen van de mantelbuizen naar de meterkast, die komen aan de voorkant van het huis onder de vloer naar binnen. Daar zit een sparing in het fundament voor, en komen door het gat van de meterkast naar boven. Daar moet later een vloertje ingelegd worden met voor iedere leiding een keurig gat op de juiste grootte. Alleen zit er nu nog een verkeerde mantelbuis in voor de stroom, dat moet eentje van 110 cm breed zijn omdat we "3 x 50" stroom krijgen, en dan moet de buis wat dikker zijn. Zo heb ik begrepen tenminste.

Er zit ook een gat voor het kruipluik. Maar ik vind het maar een klein luikje hoor: 60 x 40. Nou, dat houdt dan in ieder geval in dat ik nooit onder het huis hoef later, want dat kan gewoon niet; daar pas ik gewoon niet door hoor! Sturen we gewoon Floris naar beneden als het ooit nodig is, die is het dunste van ons allemaal.

 

Natuurlijk ga ik weer even kijken en foto's nemen. Als ik kom, is Andre van de R.T.W. al een dik uur aan het werk, en staan er allemaal dunne ijzeren staafjes in de palen. "Moet ons huis daarop komen?" vraag ik verbaasd. Andre legt het me helemaal uit. Nee, daaromheen wordt mortel gegoten, dat hard wordt, en in het fundament zitten uithollingen en die komen om de staafjes heen op de mortel te staan." Juist ja. "Zou je dat niet zo doen dan kan het huis zijdelings gaan bewegen op de palen." voegt hij nog toe. Direct zie ik in mijn fantasie het hele huis al van de palen af glijden..... Ik weet het, ik heb een veel te levendige fantasie. Maar dat kan ons niet gebeuren, want: wij hebben kleine ijzeren staafjes in de palen zitten.

Om de mortel op zijn plaats te houden tijdens het uitharden, zet Andre van te voren kartonnen hoedjes om de koppen van de palen heen. Daarin kan dan de mortel gegoten worden straks. Bij de palen die wat hoger gebleven zijn bij het heien is dat gemakkelijk, die zet hij er zo overheen. Maar bij de palen die wat lager terecht zijn gekomen, is het lastig. Want daar staat nu een behoorlijke plas water op. Daar moet hij eerst een dammetje omheen maken, het water er weer uit, de bovenkant van de paal schoonvegen, en dan pas het karton er om heen.

Dan meet hij bij alle palen de juiste hoogte af, en maakt er met een spijker, die hij onder aan de “meetlat” heeft vastgemaakt een gaatje in: tot zover moet het karton gevuld worden. Slim bedacht systeem. En het gemak van de moderne apparatuur, want vroeger hadden ze zo'n digitaal meetapparaat niet, en dan moet het heel wat moeilijker zijn geweest om alle kapjes even hoog te krijgen.

Met een grote mixer maakt hij de mortel aan. Het lijkt net deeg maken voor pannekoeken, op gevoel, zo veel water, zo veel mortel en dan wordt het een lekker papje. Met een emmer giet hij vervolgens de mortel in de kapjes op de palen. Heel voorzichtig, want precies bij het gaatje moet hij stoppen. Nog even “doorroeren” met zijn vingers. Waarom hij dat doet, weet ik eigenlijk niet, ik heb het wel gevraagd maar het antwoord niet helemaal goed verstaan, dat Achterhoeks is best een lastig taaltje hoor!

Ik wacht niet af tot hij alle palen gedaan heeft, ik vind het veel te koud. Brrr, en dan heb ik twee truien en een jas en handschoenen aan, en nog wordt ik langzamerhand door en door koud. Later op het nieuws hoor ik dat het vandaag winterse temperaturen zijn. Verdikkies, het is pas half november, wat moet dat straks nog worden? Als de welstandscommissie niet voor uitstel had gezorgd, had ik lekker met mijn stoeltje in het zonnetje bij de bouw gezeten in augustus. Nou ja, het is niet anders. Ik kan in ieder geval na een uurtje kijken bij de bouw weer lekker naar de warme kachel, arme Andre moet nog een heleboel kapjes volstorten. En dan maar hopen dat het donderdag beter weer is, want dan gaan ze het fundament leggen.

Gisteren was de heimachine al gearriveerd. Een grote dieplader die heel voorzichtig de straat in manouvreerde, en bij het terrein de heimachine afleverde. Wel grappig, het is niet alleen een heimachine, maar ze gebruiken hem ook als kraan om van de vrachtwagen rijplaten af te halen en neer te leggen. Keurig netjes, vlak over de stroomkast heen, zwaaien ze door de lucht naar de andere kant van de heimachine, en worden daar netjes naast elkaar gelegd. Soms naast de kleine oranje paaltjes, die aangeven waar de heipalen moeten komen, maar soms ook wel eens er overheen! En dan denk ik, he, daar moet je straks een paal inslaan! Maarten van het heibedrijf legt het me uit: Morgen beginnen ze achteraan het terrein te heien, terwijl ze vooraan staan met de kraan, en dan worden later die platen vooraan weer weggehaald, en komt de plek van het paaltje weer tevoorschijn, daarom is het ook aangegeven met oranje verf. Geen probleem dus.

Aan het eind van de middag worden de palen gebracht, ik was al weer thuis, maar Jan was nog even langsgereden en was daar net toen ze ze brachten. Ze leggen ze allemaal keurig op de afgezette helft van de parkeerplaats neer.

Vanmorgen moesten we vroeg op, want al om 7 uur zou het gebeuren beginnen. Eerst werden er door de "trillingscontroleur" (ik noem hem maar zo, want ik weet niet hoe hij heette) 2 meters opgehangen aan de huizen die het dichtste bij stonden. Dat was een eis van de gemeente. Alleen hadden wij van tevoren er niet over nagedacht dat die dingen vast aan een muur opgehangen moesten worden, dus moest hij een gat boren in het huis van de buren. Tja, eigenlijk kan je dat niet zomaar doen natuurlijk, maar om die mensen nou om 7 uur wakker te gaan bellen is ook niet handig. We besluiten het maar gewoon te doen, en het later uit te leggen. En even op te letten, dat als ze bij ons gaan metselen, we het bij de buren gelijk ook weer even netjes dicht strijken.

Als de meters hangen, gaan ze beginnen. Het is nog heel donker, maar we proberen toch maar wat te filmen (als herinnering voor later moet het natuurlijk allemaal vastgelegd worden) en foto's te maken. Het is allemaal best spannend, gaat het goed? Trilt het niet te veel? Want de bouwinspecteur van de gemeente had van te voren aangekondigd dat als er te veel trillingen zouden zijn, hij de werkzaamheden kon stilleggen, en dan zouden we het op een andere manier moeten doen, boren of zo. Want anders ontstond er risico voor de omliggende huizen. Maar het gaat allemaal prima. De trillingen vallen reuze mee. We blijven ver onder de norm. Gelukkig maar.

De volgende paal, en weer een, zo'n beetje iedere 5 minuten een paal, het gaat echt snel! Bij de derde paal arriveren Karin en Floris ook om te kijken. Netjes om 8 uur, maar de Boer was al wat te vroeg begonnen, dus helaas hebben ze de eerste paal gemist.... Maar ach, dat is ook maar een idee, de 3e paal is net zo leuk als de 1e, iets minder spannend, dat wel, want nu weten we inmiddels dat het allemaal goed gaat. Iemand vertelt me een grappig verhaal over het slaan van de 1e paal. Heel lang geleden, toen het heien nog weken duurde voor een huis, was een heibedrijf aan het heien, ze waren al een paar dagen bezig, toen ze ontdekten dat de hoge heren bij de 1e paal wilden komen kijken. Dus dekten ze de bouwput gedeeltelijk af met stro, gingen aan de andere kant verder, en riepen allemaal vrolijk: daar gaat de 1e paal!

In ieder geval is het kijken leuk, ook later op de ochtend als het wat lichter wordt, en we het dus beter kunnen zien. Op de fotogalerij kun je een hele serie foto's zien: vanaf de stapel palen wordt er een omhoog gehesen, het heiblok gaat omhoog, en de paal wordt in de opening van het heiblok getrokken, dan moet de paal netjes recht naar beneden hangen en grijpt de grijper onderaan hem even vast om hem netjes op de juiste plaats te zetten. Precies op het oranje geverfde paaltje, dat dus voor eeuwig mee onder de grond verdwijnt! Dan laat hij het blok los, en bij de meeste palen glijdt de paal de eerste 5 meters onder het gewicht van het blok, zo zonder heien de grond in. Maar dan komen ze op de zandlaag en moeten ze gaan kloppen, boing, boing, boing, bij iedere boing zakt de paal een stukje verder. Een medewerker van Allure telt geduldig alle slagen, kalenderen noemen ze dat. Op het heiblok staan oranje markeringen en de slagen tussen 2 markeringen moeten aan een bepaalde norm voldoen. Minimaal 15. Dan is het stevig genoeg. Nou, dat gaat prima. Soms 17, soms 23, het varieert per markering. Afhankelijk van hoe hard de grond daar beneden is. Als er veel kloppen nodig zijn, zit er misschien wel iets onder de grond daar ver beneden. Iets uit vroeger tijden. Grappig idee eigenlijk.

Des te dieper de paal gaat, des te zwaarder het gaat. Aan het eind komt de rook er uit, dan is het blokje hout onderin het heiblok, net boven op de paal, aan het verbranden door de wrijving. Het ziet (en ruikt) er heel bijzonder uit. Maar zo bijzonder is het niet, er ligt een hele stapel blokjes klaar, want als hij opgebrand is, moet er weer een nieuwe op.

Floris' vader, Wouter, die ook even komt kijken bij het heien, vertelt een leuke anekdote. Hij was een keer bij het heien voor een schuurtje aanwezig, en daar deden ze bij de laatste paal, bij de laatste slag, voor een waardige afsluiting een hele doos lucifers onder het heiblok. Dat gaf een knal!

Wij sluiten daar niet mee af, om heel eerlijk te zijn, liggen er nog zo'n 10 palen te gaan als wij het voor gezien houden. Jan was al als 1e weg, die moest om 10 uur weer op zijn werk zijn, Karin en Floris daarna, want ook Floris moet gewoon naar zijn werk vandaag. De bouwinspecteur van de gemeente was ook al lang weg, die had gezien dat het prima ging, en was weer andere dingen gaan doen. En zo verliet iedereen ons, tot ook Wouter en ik de warmte van een kop koffie en de centrale verwarming weer op gingen zoeken. Die laatste 10 palen konden ze vast ook wel zonder ons!

 

 

Geert is er ook al. En ook nog een paar stratemakers die de straat open gaan breken. Horen die bij Allure? vraag ik Geert. Nee hoor, is het al even verbaasde antwoord. We lopen er maar even heen en vragen wat de bedoeling is. Wij hebben opdracht gekregen om de straatstenen wat naar buiten te leggen, want die ligt per abuis 30 cm op uw grond, is het antwoord. Okee, maar moet dat vandaag? Dat is niet handig hoor, want wij gaan vandaag de grond afgraven en dan komt hier iedere keer een vrachtwagen langs. Ze gaan maar even overleggen met hun chef. Nee, dan komen we een andere keer wel terug, want dat is gevaarlijk werken.

Dus dan heeft Paul, de chauffeur van de graafmachine rustig de gelegenheid de graafmachine uit te laden en de kavel op te rijden. Al snel gaat de eerste hap grond er uit. Ik maak foto's om die mijlpaal vast te leggen. Zoals ik al zei, nu gebeurt er echt wat! Weer sta ik verbaasd over de handigheid waarmee Paul de grijper bedient. Het lijkt wel een verlengstuk van zijn armen, zo precies gaat het. Alleen rond de meterkast pakt hij toch maar even een schop, dat is te link met de electriciteitskabel die daar ligt. We hadden het bij het uitzetten vrijdag al vastgesteld. De stroomkast staat toch wel wat dicht bij het huis. We hadden hem beter nog wat dichter bij de straat kunnen zetten. Maar wij dachten dat we ruim plek hadden. Tja, meerdere oorzaken weer, je kent het wel die Murphy's Law, de straat die dus een stukje op onze kavel ligt, en daar hadden wij vanuit gemeten bij het neerzetten. En wij wisten ook niet dat er een meter om het huis heengegraven zou worden, en de man van de Eneco had gezegd, in het verlengde van de plaats waar de meterkast later komt. En tja, dan zit je wel erg dicht bij de toekomstige muur van de garage merken we nu. Maar Geert zegt dat het wel goed komt. Nou, daar gaan we dan maar van uit.

Het afgraven gaat best vlot, grote happen gaan er uit en worden eerst even op een hoop gestort, straks komt de vrachtwagen om het weg te brengen naar het depot. Klaas van de GEM heeft ons verteld waar het heen moet, en ik rijd een keertje mee. Hoog hoor, die cabine van zo'n knoeperd van een grond-vrachtwagen. Ik moet mezelf er gewoon inhijsen. Maar dan heb je ook mooi hoog uitzicht. Bij het gronddepot stap ik weer uit om foto's te nemen. De bak gaat omhoog en de grond glijdt er uit, hij gaat een eindje vooruit, en met een harde klap "schudt" hij de bak nog even uit.
Theo, zo heet de chauffeur had me van te voren al gewaarschuwd voor de herrie. Och, dat weet ik nog wel van vroeger van de bietenvrachtwagens. Hij vindt het wel erg leuk dat ik meerijd, en foto's maak. Meestal is er niet zo veel belangstelling voor zijn werk, vertelt hij me. Nou, ik vind dat het net als alle andere dingen die gebeuren, een onderdeel is van het "bouwen van ons huis"! Als we straks terug kijken zijn er heel veel mensen bezig geweest met de bouw. Allemaal een stukje tot er straks "ineens" een huis staat. Verbazingwekkend eigenlijk.

Aan de hand van de uitgezette merktekens en met de digitale meetapparatuur die ze bij zich hadden konden ze de rest van de contouren van het huis uitzetten. Met een hele meter extra eromheen, want anders kun je niet goed werken bij het maken van de fundamenten, legde Geert ons uit. Alleen aan de kant van de parkeerplaats is het wat lastig, daar kunnen we maar een halve meter extra nemen, en dan moeten ze nog oppassen dat de parkeerplaatsbestrating niet helemaal afbrokkelt. Ook bij de bouwstroomkast en kist is het wat krapjes, we hadden nog iets meer ruimte moeten nemen. Volgens de inspecteur van de Eneco moest hij zoveel mogelijk recht voor de meterkast, en we dachten dat we ruim uitgemeten hadden, maar het bleek toch wat dichtbij het huis te zijn. Volgens Geert komt het wel goed, ze moeten gewoon even voorzichtig graven langs dat hoekje.

Ook de hoogte van het vloerpeil kon bepaald worden met de apparatuur aan de hand van de huizen die er al stonden, dat is dan weer een voordeel van als laatste gaan bouwen.

Daarna ging Geert met ons mee naar huis waar we een afspraak hadden met de bouwinspecteur van de gemeente, die ons het een en ander vertelde over de do's en dont's tijdens de bouw. Want volgende week gaan we eindelijk echt beginnen!!!!!

En ja hoor, ik was er nog maar net of er kwam een grote graafmachine en vier mannen. Eerst even overleggen, de papieren erbij, waar zitten de pijpen onder de straat door? Want die liggen er al, dat had de man van de BAM direct geregeld toen we laatst op de kavel hadden afgesproken en de stratemakers op dat moment de straat aan het beklinkeren waren. Heel slim, want anders had nu de straat weer open gemoeten. Ik snap die logistiek trouwens toch niet helemaal, de GEM heeft de vrije kavels pas zo laat uitgegeven dat de omliggende huizen al gebouwd zijn en de infrastructuur daarvoor nu net aangelegd is. En nu wij daar gaan bouwen wordt het natuurlijk weer een puinhoop. Maar goed, daar ga ik mijn hoofd maar niet over breken, er zal wel een reden voor zijn om het zo te doen.

En dan maar weer graven, eerst met de graafmachine, al snel hadden ze de pijpen gevonden, waarna het laatste stukje voorzichtig met de schop gedaan werd. Ook aan de andere kant moest er gegraven worden, al snel hadden ze daar de electriciteitskabels gevonden, alleen de waterleiding was niet te vinden! Meestal lag die een eindje onder de electra, maar nee hoor, niet te vinden. Toch had Klaas van de GEM tegen mij gezegd dat het aan de andere kant van de straat liep. Ze gingen even informeren, en wat bleek, aan het eind van het rijtje huizen stopte de leiding. Nou, dat vind ik ook maar onlogisch hoor, ze wisten toch dat er op de vrije kavel ook nog gebouwd moest worden? Dus moesten ze nu een hele sleuf graven.

Inmiddels was de man van de electra al bezig met aansluiten, dat ging handig en snel. Alleen de leiding voor de aardedraad moest even verlegd worden binnen in de kast omdat anders de binnenkast voor de meter er niet onder pastte. Ik vond het leuk om mee te kijken wat er allemaal gebeurde, en wat foto's te maken (wat ik wel netjes gevraagd had, want het zou natuurlijk kunnen dat ze niet op de website kwamen te staan). En ik kreeg ook veel uitleg van de mannen. Maar na anderhalf uur, toen ze even gingen eten, ben ik toch eerst maar even naar huis gegaan om de rest van mijn ontbijt op te eten. Het was echt een goede beslissing dat we toch nog een keer verhuisd zijn, nu wonen we lekker dichtbij, dus even een paar keer heen en weer is gemakkelijk.

Om half elf ging ik weer terug, dat hadden we afgesproken want ik moest de kast en de kist weer op slot doen. Ze waren al bijna klaar. De electra was al helemaal aangesloten, bij de hoofdleiding was hij net bezig om de aansluiting in te tapen en met een vloeibare hars helemaal dicht te sealen, want er mag natuurlijk geen drupje water bij kunnen, anders krijg je kortsluiting, legde hij me uit.

De sleuf was inmiddels gegraven en ja hoor, daar was de eindafsluiting van de waterleiding, waarop ze vlot onze waterleiding op aansloten. De leiding in de kist met de kraan hadden ze er ondertussen al in geplaatst, nog even controleren, en ja hoor: water.

Dan alles weer dichtgooien. Ze werkten best voorzichtig, maar met al dat graven was onze kist toch wel wat naar binnen gaan staan. Toch niet zo stevig gemaakt blijkbaar. Met een stuk boomstronk wat ergens op de kavel lag, stutten ze hem wat aan de binnenkant, en met enig voorzichtig geweld kregen we de deksel dicht. Maar ik ben bang dat Jan toch nog wat aan het timmeren moet, want als de kist iedere keer dat ze stroom nodig hebben op de bouw open en weer dicht moet, gaat hij het geen half jaar uithouden!

Nog even aanvegen (de straat komen ze een andere keer weer klinkeren) en dan is het klusje geklaard.

We kunnen mooi de stroomkast gebruiken die Roel bij de bouw van zijn huis gebruikt heeft. Er moest alleen een achterkantje achter getimmerd worden, want bij Roel stond hij tegen het tijdelijke woonhuis aan maar bij ons komt hij los te staan.

En er moest een kist getimmerd worden voor de watermeter. We hadden er ook wel een kunnen huren bij Allure, maar zelf timmeren is een stuk goedkoper: een stuk multiplex van de Gamma, een paar scharnieren en een handvol spijkers en schroeven, voor nog geen 80 euro heb je een kist met twee hangsloten er ook nog op. De kwaliteitscontroleur van de Eneco had me voorgetekend hoe het ding eruit moest zien: 1 x 1 x 1 meter, een deksel erop met een hangslot, geen bodem en onderin de zijwanden twee uitsparingen waar de leiding doorheen komt te liggen. De hele zondagmiddag (lekker in het zonnetje in de achtertuin) is Jan aan het timmeren. Echt netjes hoefde het niet, want hij wordt straks toch in de grond ingegraven, maar het moet wel een beetje stevig. Al met al nog een hele klus.

En 1 meter in het vierkant klinkt niet zo groot, maar het wordt een heel geval, zo groot dat hij niet in de auto vervoerd kan worden, hij gaat bovenop. Goed vastbinden met wat touw en dan maar voorzichtig rijden. Op de kavel is de kast zo geplaatst, een paaltje ernaast om aan te duiden waar de aardpen moet komen (die komen ze volgende week de grond in trillen of schieten, ik weet niet precies hoe dat gaat). Maar dan de kist nog ingraven: dat valt lang nog niet mee! Een kuil van 1 meter diep en 1 meter in het vierkant is een heel groot gat hoor! En de bovenste laag van de grond is nog wel rul, maar op 40 cm diep lijkt het net stopverf te worden, zo vast en vettig. Haast niet meer door te komen.

Terwijl Jan donderdag aan het graven is komen er twee mannen langs om een lantaarnpaal die door de stratemakers weer plat gelegd is weer in de grond te zetten op de juiste plek. We maken een praatje en grappen dat ze hem niet te ver naar binnen moeten zetten, want dan hebben wij een extra lichtje in de tuin! Als ik er dan een schakelaar aan kreeg was het wel leuk. Ze bekijken het even en het blijkt dat hij een meter of twee richting de brug moet. Tja, dan moeten ze een sleuf graven voor de kabel, daar komen ze morgen even voor terug met een graafmachine. En dan zullen ze ook gelijk (om Jan zijn rug te sparen) voor ons dat gat wel even graven beloven ze ons. Reuze lief!

Om acht uur vrijdagochtend zouden ze er zijn. Jan moest weer werken vrijdag, dus ga ik er even naar toe. Ik ben nog maar net op tijd om een paar foto's te maken, het klusje is al haast geklaard.


Zo handig als die machinist met die grijper omgaat. Hij effent netjes de grond er omheen, stampt het wat aan, en tenslotte vegen ze de kist zelfs nog even af met een stoffertje. Nou geweldig hoor van die mannen! Dank jullie wel!









Nog meer foto's staan op de foto-galerij.

Dus ging ik maar eens via internet op onderzoek uit, en daarna verschillende vastgoed beheerders gebeld en gekeken wat er mogelijk was. Er waren wel een paar mogelijkheden die zouden kunnen, we moesten maar eens komen kijken. Maar het nadeel was bij alles wel dat het voor minimaal een jaar gehuurd moest worden. Dan moet je gewoon even rekenen, waar het omslagpunt ligt als de huur iets goedkoper is dan in Hendrik Ido Ambacht, en dan nog de benzine kosten die je anders extra kwijt bent als je in de bouwperiode heel vaak heen en weer moet rijden. Dat viel nog best mee. Tenzij we werkelijk heel strak de planning volgen en het huis in juni klaar is. Tja, dan betalen we een paar maanden huur te veel. Meestal is dat dus niet zo, en zit er toch nog wel weer wat tegen. Maar als ik kiezen mag: dan geef ik graag een paar maanden extra huur uit, als dat inhoudt dat het allemaal mooi vlot loopt en al voor de zomer klaar is!

Wat je niet in geld kunt berekenen is het gemak als je er dichtbij zit. Bedenk maar: als we straks aan het afbouwen zijn en ik wil ook wat helpen is een hele dag voor mij te lang als we nog in Hendrik Ido Ambacht, zeker straks in de winter, dus dan ga ik niet. Maar als we er vlakbij zitten, dan kan ik er 's morgens heen na het ontbijt, een paar uur werken, en dan weer naar huis voor de lunch. Een middagslaapje doen, en dan 's middags nog even een paar uurtjes aan het werk. Dat gaat wel. En voor Jan is het sowieso ook gemakkelijker, want die gaat heel veel van de afbouw zelf doen, daar heeft hij drie maanden spaarverlof voor opgenomen in april, mei en juni.

En bovendien: we horen van heel veel mensen: Les 1 van bouwen in particulier opdrachtgeverschap is om tijdens het bouwen van het casco er vlakbij te zitten! Want er worden toch snel fouten gemaakt, en als je er snel bij bent, kan het nog hersteld worden. Later is dat veel moeilijker. En nu kan ik iedere dag een of desnoods twee keer per dag even gaan kijken of alles goed gaat.

Al met al leek het ons de moeite waard er voor te verhuizen. Maar vanwege het verplichte minimaal 1 jaar huur, moest het dan ook maar per direct, zoals ik al zeg, we zijn soms wat inmpulsief.

En als ik iets wil dan ga ik er ook voor: internetten en telefoneren en het dan gewoon regelen. Binnen een paar dagen tijd had ik het een en ander geselecteerd wat binnen ons budget valt en toch groot genoeg is om er comfortabel een jaartje te wonen. Over de telefoon een aantal afspraken gemaakt voor vrijdag 31 augustus, een in Montfoort, een in IJsselstein en een in Vleuterweide. Goede mogelijkheden wel, eengezinswoningen met 3 slaapkamers. Donderdagmiddag hoorde ik dat er net nog een huisje vrij was gekomen in Vleuterweide, ook vlakbij. Op papier leek die me wel het beste, en die is het uiteindelijk ook geworden. Om 4 uur 's middags namen we de beslissing en spraken met de vastgoedbeheerder af de volgende week het huurcontract te ondertekenen en de sleutel te halen. Toen nog wel even snel naar het postkantoor om de, al van te voren getypte en ondertekende brief aangetekend op de bus te doen om de huur in HIA per 1 oktober op te zeggen (dat had ik van te voren telefonisch wel even gecheckt natuurlijk).

Nou, en dan een verhuizing regelen. Och, we zijn al zo vaak verhuisd, het lijstje van te regelen dingen zit gewoon in mijn computer, dus hoefde ik niet bang te zijn dingen te vergeten. KPN opzeggen, nieuwe aansluiting regelen voor stroom en water, verhuisbericht versturen (dat gaat tegenwoordig gemakkelijk via internet). Jan huurde een vrachtauto, en zo waren er nog een aantal dingen. Met Karin gingen Jan en ik een dagje erheen om (goedkope) vloerbedekking te leggen. En dan het verhuizen zelf natuurlijk. Heerlijk om te merken dat we rijk zijn aan vrienden en familie die wel een handje willen toesteken. Geweldig. Het was in twee dagen allemaal over. En uitpakken deden Jan en ik wel samen. Dat is sowieso handiger, want anders vind je helemaal niets meer terug. En zelfs dan nog moet ik regelmatig eerst drie verschillende laden opentrekken als ik bijvoorbeeld een theelepeltje wil pakken.

Alles is eigenlijk best redelijk vlot verlopen en (het is nu inmiddels 8 oktober dat ik dit schrijf....) we zitten al weer heerlijk in ons huisje hier in Vleuterweide, bijna alles is al uitgepakt en opgeruimd, de gordijnen hangen al weer, a.s. zaterdag kunnen we weer D&D spelen. Alleen niet beneden in de woonkamer, de eethoek beneden is gewoon te klein hier om met 7 stoelen om de eettafel heen te zitten. Maar we hebben een ruime zolder, dus daar maar een extra speeltafel neergezet. Via marktplaats hadden we snel voor 60 euro een 2e handse grote tafel gevonden, woensdag nog wat stoelen halen, ook via marktplaats. Een mens moet niet te moeilijk doen, en dan lukt alles wel weer.

Bijkomend voordeel van weer een huis met 3 verdiepingen: ik ben al weer 1,5 kilo afgevallen van al dat trappenlopen!

Wouter mailt me de brief en ik bel en mail hem gelijk door naar Allure. Daar zal Sigurd wel net zo hard hebben gezucht als ik, moet hij er wéér mee aan de gang. Ik snap het ook wel een beetje hoor, als je snel iets wilt doen, zie je ook snel iets over het hoofd. Dat heb ik ook wel, en daarom laat ik altijd met dingen die je snel moet doen maar die wel echt belangrijk zijn dat het goed is, even een ander er nog naar kijken. Dat hadden ze dus even niet gedaan bij Allure. Tja... en dan moet het gewoon nog weer over ......

Maar goed, met even wat snelle akties komt het allemaal nog net voor elkaar. Vandaag werd ik door Wouter van de gemeente gebeld dat hij het binnen heeft en dat het nu goed is. Hij gaat zijn best doen om het nog netjes binnen de termijn van 12 weken af te handelen, en dat moet net lukken. Als we de spullen niet op tijd binnen hadden gehad, had er 6 weken verlenging overheen gekomen, en dat willen we toch echt niet: nog meer vertraging! Het is allemaal al genoeg uitgelopen.

Maar het is dus nog net voor Allure drie weken dicht gaat vanwege de bouwvak gelukt.

Nu ga ik nog even snel aan de slag met de technische tekeningen van de badkamers en van onze keuken, want direct na de bouwvak gaan ze bij Allure aan de slag met de definitieve technische tekeningen en dan moeten ze van ons de gegevens binnen hebben. Dus nu moet ik heel goed denken waar ieder stopcontactje en waterkraantje moet komen.

En dat is best lastig om nu al goed te kunnen overzien. Dan moet ik nu al bepalen waar we straks de meubels neer willen zetten, want boven de tafel moet een lamp en dus een lichtpunt, en achter de bank moet een leeslampje, en waar de tevekast gaat komen moet de CAI aansluiting, enzovoorts. Karin en Floris zijn afgelopen zondag hier geweest en hebben zich over hun verdiepingen gebogen. Nu moet alles op papier netjes ingetekend worden en aangegeven worden met de hoogte er bij. Een secuur werkje, want zoals ik al eerder schreef, het zijn allemaal priegeltekentjes op de plattegrond.

Ik stel me zelf maar als beloning voor ogen, dat als het af is, wij even lekker kunnen ontspannen en ons met andere dingen bezighouden tot Allure weer terug is van de bouwvak.

Dus bel ik eerst maar eens met Allure om af te spreken wat een handige datum is. Doe maar week 42, dan kunnen we de kast zetten op week 41. Nee, jullie hoeven alleen de waterput, de kast daar zorgen we zelf voor, breng ik even in herinnering. O ja. Dan bel ik met de Eneco en plannen we het netjes in op week 42. Dan moeten we voor die tijd zorgen dat er een kast staat. Nu heeft Roel nog wel zo'n ding van zijn bouwen, maar vertelt hij me, daar zit geen meter in, omdat hij de stroom gewoon bij zijn "buren" haalt. (Hijzelf dus voor diegenen die nog nooit op Roel zijn site hebben gekeken.)

Maar natuurlijk kunnen we door een electricien er een in laten plaatsen. Voor de zekerheid lees ik eerst de hele papieren zooi nog even door, want er hangt in mijn geheugen dat er iets was over die meter. Juist ja, er zat een contract bij voor de meterhuur, en dat hebben we ook al netjes teruggestuurd en zelfs al betaald. Dus de Eneco zorgt gelijk bij het aansluiten voor het plaatsen van een meter. Geregeld dus. Nu nog een kast.

Nu zijn Jan en ik afgelopen woensdag op de kavel wezen kijken, en hadden toen gezien dat de bouwstroomkast van Nijhuis er nog steeds staat. Dus bel ik de GEM even op, ik moest toch ook nog bellen over de rioolaansluiting. Ik krijg Klaas (die gaat over dat soort dingen) en neem met hem het een en ander door. We hebben het over de rioolaansluiting, dat komt prima in orde. We hebben het over de rotzooi die er nog ligt op de kavel. Dat gaan ze allemaal nog opruimen. Maar bij dat opruimen mogen jullie best een ding laten staan hoor, meld ik hem. Als Nijhuis nou eens de bouwstroomkast laat staan voor ons? Dat mogen ze best doen als een kleine vergoeding voor de tijd dat zij onze grond nog hebben bezet. Tja, dat is Klaas eigenlijk wel met me eens, hij zal ze eens bellen en het vragen. Dat zou weer werk schelen voor ons. Toch? En anders kunnen we altijd nog Roel zijn kast gebruiken.

Verder spreken we af dat hij de lantaarnpaal zal laten verplaatsen naar de goede plek, en dat hij, als ze de slootkant weer recht gaan maken, zal aangeven dat ze de wilgjes moeten laten staan. Het zou wel leuk zijn als die wilgjes straks de hele bouw rustig overleven, dan staat er tenminste al wat groens als wij er gaan wonen.

"De woning is in de Bouwbesluitberekening aangenomen als 2 woonfuncties. Dit betekent dat het bouwplan dan als woongebouw beoordeeld dient te worden en het zodoende dus ook een meergezinswoning betreft (2 woningen in 1 gebouw). Aangezien dit laatste uitvoerig met u is besproken ga ik er van uit dat de woning ook als 1 woonfunctie berekend dient te worden. De berekeningen dienen hierop aangepast te worden."

Tja, dat klinkt wel logisch eigenlijk. Alleen had Sigurd van Allure het als 2 woningen berekend, omdat dat gemakkelijker was, en beter uit zou komen voor de EPC. Indertijd in maart hadden wij daar al onze twijfels over, en daar heb ik toen ook wel met Sigurd over gesproken. Hij was er van overtuigd dat het geen probleem zou zijn. Dat hadden ze zo al eerder gedaan. Ik heb hem nog gevraagd om het even met Jan Nieuwenhuis te overleggen, omdat ik er daarna niets meer over hoorde, nam ik aan dat het toch wel in orde was.

Omdat er toen bij de aanvraag hele andere dingen aan de orde waren, eerst de vermeende overschrijding van vierkante meters bijgebouwen (wat opgelost was toen wij de gemeente konden overtuigen dat het 1 woning betrof en geen meergezinswoning). Daarna het hele welstandsgebeuren. Na de welstand is de bouwaanvraag aangepast aan het nieuwe plan weer ingediend (nog steeds met 2 aparte berekeningen voor het seniorgedeelte en voor het juniorgedeelte). En nu ineens valt het kwartje bij de gemeente: Hé, het is 1 woning, dan moet de berekening ook als 1 woning uitgevoerd worden! Dat snap ik op zich ook wel, want het is een vaste procedure wat daar doorlopen wordt. Net een zeef met steeds kleiner wordende gaten blijkbaar. En omdat er eerst iets in het grote gat bleef hangen: de welstand, was het kleine gat (de gesplitste berekening) er nog niet uitgevallen. En dat is wel een beetje jammer, want dan had Allure het direct bij de gewijzigde bouwaanvraag goed kunnen doen.

Nu kost het mij weer een paar dagen telefoontjes plegen, en Sigurd overwerk om binnen 1 week de berekeningen over te doen en op te sturen.

Uit de brief blijkt dat er verder nog een paar dingen veranderd moeten worden: er moeten overal rookmelders omdat de slaapkamer op zolder nu verder dan 15 meter bij de voordeur vandaan is. De garage moet buiten de thermische schil (ook in verband met brandveiligheid). Ik stuur de brief door aan Sigurd en die gaat er mee aan de slag.

Zelf bel ik met Wouter van de gemeente over de balkonhekjes. Want in de brief staat ook dat ze een detailtekening van het balkonhek en de traphekjes willen hebben. Omdat wij de afbouw zelf gaan verzorgen is dat wat lastig, die tekening heeft Allure niet gemaakt omdat wij dat zelf gaan doen. We weten precies aan welke voorschriften we ons moeten houden want de regelgeving over balkonhekjes hebben we van de internet site van de gemeente Utrecht gehaald en we willen ons daar exact aan houden (wij willen ook niet dat kleine kindertjes over het hekje gaan klimmen). Dat leg ik uit aan Wouter, hij vraagt me of ik dat even schriftelijk wil toelichten, en dan is dat ook goed.

Gelijk vraag ik aan Wouter of de ontvangen brief en het maken van nieuwe berekeningen gevolgen heeft voor de planning? Betekent dit uitstel? Nee hoor, als Allure zorgt dat het deze week weer binnen is bij de gemeente dan komt het allemaal nog goed. Dat is mooi, Sigurd had beloofd het deze week nog op te sturen, dus alles komt weer goed.

Het wordt maar ietsje duurder dan het 1e plan. Gelukkig maar, want het wordt allemaal al duur genoeg. We zitten voor wat betreft het budget dat we hebben, echt al aan onze tax. We spreken af het als meerwerk te verrekenen, dan hoeft er geen nieuwe aanneemovereenkomst gemaakt te worden, dat scheelt weer werk.

Over dat budget moet me toch eens wat van het hart: Soms krijg ik wel eens vreemde reacties van mensen. Die schijnen te denken dat als je zo'n groot stuk grond koopt, je ook wel genoeg geld hebt om er een mooi huis op te zetten. Want anders kocht je wel een kleiner stuk grond. Maar dat is het rare: we moeten wel zo'n groot stuk grond kopen, omdat alleen op zo'n groot stuk grond een huis gebouwd kan worden wat qua oppervlakte en hoogte groot genoeg is om samen met de kinderen (en toekomstige kleinkinderen) zo te kunnen gaan wonen dat we ieder een eigen gedeelte hebben. En de grond is dan dus al zo'n hap uit ons budget, dat we met het huis echt op moeten letten. Maar het komt allemaal wel goed, daar heb ik alle hoop en vertrouwen in!

En verder heeft Sigurd de afgelopen week de bouwaanvraag opnieuw gemaakt. De tekening hoefde niet zo vreselijk veel aangepast te worden gelukkig. Maar alle berekeningen moesten natuurlijk wel opnieuw gemaakt worden. Een hoop extra werk, door die rare miscommunicatie tussen de GEM en de Welstand. Eigenlijk moeten we de extra tekenuren gewoon bij de GEM declareren!

En dat deed ik dan maar. Ik legde uit dat we vorige keer goed geluisterd hadden naar de opmerkingen van de leden van de commissie, en het plan dienovereenkomstig gewijzigd hadden. De losse garage was vervangingen door een inpandige, en om het daardoor ontstane verlies van ruimte binnen op te vangen hadden we het hoofdvolume aan de achter kant 2 meter verlengd. Alleen op de Begane Grond waardoor er op de 1e verdieping een aardig balkon ontstond. We hadden meteen ook goed gekeken naar de achterkant, en, zoals de commissie vorige keer had aangegeven wat meer tuingerichtheid gegeven door er een glazen pui met 2 openslaande tuindeurden in te plaatsen. Ze vonden het prima. "Zolang als die garage daar maar weg is," zei een van de leden zelfs ronduit. Er werd nog een vraag opgeworpen over aan welke kant de entree eigenlijk gesitueerd moest zijn, was het niet mooier aan de kant van de Boterbloemsingel? Snel gaf ik aan, dat alle huizen in deze rij hun entree aan de Kokardebloemlaan hadden, en dat wij daar op voortgegaan waren. Dat waren alle andere leden met mij eens, en de man liet het voorbijgaan. "Kunnen we het zo afsluiten en goedkeuring verlenen?" vroeg de voorzitter. Een instemmend gemompel van de rest. He he, dat hebben we dan gehad.

Buiten haal ik opgelucht adem. Dat ging vlot, riep Arjan vrolijk. Ja, beaam ik, het was gewoon die garage die ze perse niet wilden daar. Voor de rest is het blijkbaar niet zo boeiend. Er werd nu helemaal niets meer over het grote volume gesproken, en ook niet over de m2 bebouwing. Dus achteraf was het niet nodig geweest dat Arjan er was. Maar aan de andere kant, bedenk ik dan, misschien ging het juist wel zo gemakkelijk en vlot omdat zij er was. Want zij kent wel veel mensen van die commissie, dat merkte ik wel.

's Middags bel ik Allure, het is rond! Ik hoor daar dat Eelco zich een dag vergist had, hij had het voor morgen in de
agenda staan, de slimmerd. Nou ja, het is gelukkig zonder hem ook goed gegaan.

Het was wel even hard werken: want nadat we donderdag bij de GEM waren geweest, belde ik vrijdag met de Gemeente wanneer ze het moesten hebben om de 12e juni mee te kunnen in de welstand? Woensdagochtend voor 10 uur! Oei, dat was krap!

Ik belde met Allure, op Jan Nieuwenhuis zijn vrije vrijdagmiddag nog wel, hoe gaan we dit aanpakken? "Redden we dat? Liefst wel, want anders wordt het direct al weer 2 weken verder!" pleit ik. We spreken af dat Jan en ik maandag ochtend vroeg naar Allure komen, dan spreken we het even door (Jan Nieuwenhuis, constructeur Erik, tekenaar Sigurd en wij). Of het technisch kan wat we bij de GEM hebben afgesproken, of het architectonisch mooi is. Daarna gaat Sigurd tekenen, en dan nemen wij 's middags de tekeningen mee en brengen ze naar de gemeente.

Maar eerst zijn we in het weekend zelf nog aan het tekenen. Want hoe moet het met die stomme keukenramen? 1 raam in de achtergevel en 1 in de zijkant? En hoe breed dan wel? Of toch een hoekraam? En hoe plaatsen we dan de keuken? We werken verschillende mogelijkheden uit. Jan en ik zwoegen op de begane grond en Karin op de 1e verdieping. Want het moet boven en beneden wel "bij elkaar horen". En dat is best nog lastig. Maar we denken dat het moet kunnen.

En gewapend met die kennis, gaan we maandag bij Allure verder. Technisch kan het, de vloerplaten zijn sterk genoeg om de gevelmuur van de 1e verdieping en de zolder te kunnen dragen. De steunmuur moet wel over de breedte, over de lengte zou niet sterk genoeg zijn, omdat dan het gewicht helemaal op 1 plaat komt te rusten in plaats van op alle platen. De ramen zijn inderdaad lastig; maar Sigurd bedenkt heel creatief dat als we het keukenzijraam op de 1e verdieping smaller willen maken dat het dan aan de andere kant, bij de werkkamer gewoon ook smaller moet, en dan is het wel goed. We schuiven en meten, en komen tot een bevredigende oplossing. Het raam in de slaapkamer kan helaas geen hoog raam zijn, dat lukt niet met de lichttoetredingseisen. Jammer, dan maar dikke gordijnen ophangen of desnoods een rolluik. Na een dik uur zijn we eruit, en gaat Jan Nieuwenhuis naar zijn volgende afspraak (hij had ons er even "tussengefrommeld"), Sigurd gaat aan het tekenen, en wij gaan wandelen op de Holterberg.

Om 3 uur belt Sigurd, het is af. We rijden weer naar Enter en kijken het samen nog even door. Nog een paar kleine dingen veranderen, waar we op kunnen wachten, en dan rijden we met de tekeningen naar Utrecht, waar we ze bij de gemeente, afdeling bouwbeheer in de bus gooien.

Geweldig dat het gelukt is. Dank zij de projectleider van de GEM die een afspraak wilde maken op de gok dat de notulen van de welstand er zouden zijn, dankzij de medewerking van Wouter van de gemeente om het op zo korte termijn op de agenda te krijgen bij de welstand, en dank zij de extra inspanning van Allure, die op 1 dag gewijzigde tekeningen maakte.

Nou, met zoveel mensen die er positief mee bezig zijn, kan het gewoon niet anders dan dat het dinsdag gewoon goedgekeurd gaat worden!

We nemen eerst eens goed de opmerkingen van de Welstandscommissie door:
" De commissie kan zich vinden in de keuze van een kloek dak dat zich in de lengterichting van de kavel uitsteekt, maar vindt de voorgestelde uitwerking onbevredigend. De kavelindeling doet afbreuk aan de zorgvuldige inrichting van de omgeving en het bebouwingspercentage lijkt te fors in verhouding met de omvang van de kavel. Het knelpunt ligt vooral in de bijgebouwen. Bij voorkeur worden die in het hoofdvolume geintegreerd. Nu belemmert de positionering van de grote garage het zicht op het water en vormt deze een te confronterende overgang naar de openbare ruimte. De orientatie van de woning roept vragen op: met name de gesloten gevel aan de waterkant. De hierarchie in de gevelopbouw verdient nadere studie, met name wat betreft de gevelopeningen en de verhouding van hout en metselwerk. De commissie vraagt de architect het ontwerp toe te spitsen op de specifieke situatie en een logisch, passend ontwerp te presenteren. "

Dus: de garage het liefst inpandig, de achtergevel meer ramen, en meer hout in de gevel.

We kijken naar onze schetsen. Het voorstel met de schuine garage met de carport vindt de projectleider geen oplossing. Dan nog blijft hij op de hoek staan. Het voorstel met de inpandige garage wel. Grappig: Ik kan me nog ons eerste gesprek herinneren bij de GEM, waarin een garage aan de voorkant van het huis absoluut niet mocht. Er mocht niets gebouwd worden binnen de rooilijn aan de voorkant. Toen hebben we dus die oplossing van de garage in de hoek van de tuin gevonden, met de ingang aan de Boterbloemsingel. En nu wordt het dan (mits de welstand hier straks ook mee accoord gaat) toch een garage aan de voorkant. Ze pakt er nog eens het bestemmingsplan bij: als het een aanbouw is van niet meer dan 2 meter diep, en maximaal 60% van de voorgevelbreedte, dan is het toegestaan. Ze zoekt nog even in het basisdocument of er iets in stond over maximaal aantal kubieke meters van het hoofdvolume. Volgens ons niet, en zij vindt ook niets. Alleen maximum aantal vierkante meters en daar blijven we binnen.

De achtergevel met de glazen pui zoals wij die ons voorstellen is ook goed. Meer open, en meer watergericht, dat is wat de welstand wil. Wellicht nog een extra raam in de keuken aan de achterkant, oppert ze? Tja, dat wordt wel erg lastig vanwege de inrichting van de keuken. Misschien een hoekraam stelt ze voor. Daar moeten we nog maar eens naar kijken met de architect. Het balkon op de achtergevel, prima. Ja, ze kan zich hier wel in vinden. En denkt ook echt wel dat de welstandscommissie het goed zal gaan vinden.

Ze wil trouwens wel mee, als we naar de welstand gaan. Dan kan ze ons eventueel nog helpen als er problemen zijn, bv. over het "grote volume". Want we zitten helemaal binnen de vastgestelde eisen, dus dat moet goedgevonden worden.

De architect moet wel even goed opletten met brandveiligheidsvoorschriften e.d. vanwege de inpandige garage. En waarom zetten we het huis zo ver van de erfgrens af? Omdat wij dachten dat dat moest, ook al weer vanwege die eisen zoals brandveiligheid en vanwege de ramen e.d. Nee hoor, dat hoeft helemaal niet. Als het fundament maar binnen de erfgrens valt. En ramen mogen er wel, omdat er geen ander huis naast staat, maar het openbare ruimte is. Of je daar ramen wil is een tweede, want parkerende auto's schijnen dan wel recht in de slaapkamer! Tja, misschien een hoog raam? Ook dat moeten we maar even met de architect bekijken, het maakt haar niet zoveel uit, als we maar binnen de regels blijven.

Nog een keer kijken we het welstandsrapport na, als we het zo gaan veranderen, voldoen we aan alle opmerkingen van de welstand en zal het vast goedgekeurd worden, concluderen we.

Ze legt het uit: "De bouwtekeningen gaan altijd langs de welstand. Er zijn wel afspraken gemaakt dat wij het eerst beoordelen, en, dat als men zich heeft gehouden aan de regels zoals vastgelegd in het basisdocument, de goedkeuring overgenomen zou worden door de welstand. En dat gaat in 99,9% van de gevallen ook goed. Maar ze hebben het recht om het niet over te nemen als ze toch grote bezwaren zien, daar doe je niets aan."

Tja, iemand moet in die 0,1 % vallen!

Jan zoekt op Wikipedia eens op waar een welstand nu precies op beoordeeld: "De welstandscommissie is in Nederland een door de gemeenteraad benoemde onafhankelijke commissie die aan burgemeester en wethouders advies uitbrengt ten aanzien van de vraag of het uiterlijk en de plaatsing van een bouwwerk of standplaats, waarvoor een aanvraag om bouwvergunning is ingediend, in strijd is met redelijke eisen van welstand zoals in de Woningwet is bepaald.
De Welstandscommissie bestaat uit architecten, stedenbouwkundigen en burgers en bekijkt hoe het bouwwerk er uit komt te zien, welke materialen gebruikt gaan worden, of het bouwwerk past in de bestaande omgeving en of het voldoende kwaliteit heeft."

Hmmm.... volgens mij is dat dus heel persoonlijk. En dus sterk afhankelijk van iemands oordeel, gebaseerd op: vind ik het mooi of niet.

Maar goed: de projectleider van de GEM zegt: het is niet helemaal afgebrand, er zijn een aantal opmerkingen gemaakt. Dus met wat veranderingen is het heus nog wel te redden. We komen er vast nog wel uit. We maken een afspraak om bij haar langs te komen zodra het rapport van de welstand bekend is. Dan gaan we samen wel eens kijken hoe het anders kan.

Want, na een telefoontje met Wouter van de gemeente, begrijp ik dat het niet alleen de welstand is, die een aangepast ontwerp goed moet vinden: ook de GEM moet het er weer mee eens zijn, en tenslotte moet het dan ook nog weer door de gemeente gecontroleerd worden of het binnen het bestemmingsplan past en of er aan alle regels voldaan is. Okee, daar zijn we dus nog lang niet. Nee, zegt Wouter, dat klopt. Want omdat het nu niet voldoet aan de regels, gaan we, zodra het wel voldoet, opnieuw tellen met de 12 weken die een bouwaanvraagprocedure beloopt. En het voldoet nu niet aan de regels vanwege de berging. Ja, reageer ik, en als we die berging nu gewoon weghalen? Ja, zegt hij, als je me een brief stuurt dat die berging er gewoon af kan, dan voldoet het op dat moment aan het bestemmingsplan. Maar, zegt hij, je kunt nooit meer terug naar de 1e datum van indienen. Als het nú voldoet, gaan we nú weer opnieuw tellen. Hij adviseert om eerst maar even af te wachten of het de volgende keer door de welstand goedgekeurd wordt. Als we de punten die ze hebben aangevoerd veranderen, dan zal dat heus wel goed gaan. En daarna moeten dan de definitieve tekeningen weer aan de gemeente gestuurd worden, en dan gaat de periode opnieuw lopen. Die paar weken extra maakt dan ook niet uit, toch? Nou ja, iedere maand kost zo'n 1000 euro rente hoor!

Ter voorbereiding op het gesprek met de GEM bel ik met Allure. Want het is wel handig om te weten hoe duur de verschillende oplossingen ongeveer kosten en of het technisch uitvoerbaar is. Anders zitten we straks bij de GEM iets te bedenken wat helemaal niet kan of vreselijk duur gaat zijn. En we zitten echt al aan onze tax, dus duurder mag niet. liever wat goedkoper! Als ik de tekeningen opstuur zullen ze er naar kijken en een richtlijn geven. Dus scan ik het in, mail het door en bel 2 dagen later weer op. De conclusie:

• De garage iets kleiner met een carport zal iets goedkoper of gelijk uitkomen. Technisch geen enkel probleem.
  
• Geheel verlengen wordt wel duurder, maar hooguit een paar duizend meer. Technisch moet het wel kunnen, maar dan wel goed kijken naar de steunmuren. Want dan moet er zowel op de begane grond als boven een extra steunmuur in vanwege de lengte van de vloerplaten. En dat wordt dan weer puzzelen, want die moeten dan op dezelfde plaats zitten.
  
• Alleen de Begane grond verlengen met een balkon erop: gelijk, of waarschijnlijk zelfs iets goedkoper. Technisch: beneden een extra steunmuur, boven verandert er niets.
  

Maar als we bij de GEM zijn geweest, moet er even goed naar gekeken worden.
Dus eerst volgende week maar naar de GEM.

Gisteren ben ik al wat aan het tekenen geweest, en had ik het schetsje van Eelco wat beter uitgewerkt. Met een knik erin kan het precies voor de vierkante meters. Een garage, en dan een carport en nog een gedeelte balkon. Het geheel ondersteund door witte palen op zijn Scandinavisch. Kijk maar even bij "Voorbereidingen en Tekenen" hoe het er dan uitziet.

Inderdaad, een stuk meer eenheid in het totaal. Jan is het helemaal met me eens. 's Avonds gaan we even bij Roel langs om het te laten zien. Bovendien willen we toch naar Roel, want de steigers zijn om zijn huis weg, en dat willen we wel even zien. Het is echt mooi geworden. Indrukwekkend groot en toch licht met dat witte kerzalit (nep-hout). Een mooie uitbouw beneden waar dan het terras voor Marry weer op rust. Een heel mooi geheel. Roel en Anne en Marry mogen tevreden zijn.

Dan buigen we ons even over ons probleem. Ze zijn het wel met ons eens, zoals ik de garage en het balkon nu geschetst heb is het inderdaad mooier. Meer een eenheid. Wellicht gaat de welstandscommissie hier wel mee accoord.

Vandaag zijn Floris en Karin langsgeweest en hebben we met zijn vieren gebrainstormd. Ze vinden het jammer van de hoeveelheid zonnige zijtuin die met de aanpassingen aan de garage verloren zou gaan. Maar daartegenover staat een heel mooi zonnig terras op de 1e etage. Karin heeft het liever zonder de carport en dan de garage iets verder naar achteren. Maar dat vind ik weer erg jammer van de achtertuin die dan een stuk kleiner wordt. En ik krijg er geen extra dakterras voor terug! Door de carport en het balkon is er wel minder licht binnen in de keuken en de woonkamer. Maar dat vind ik zelf niet eens zo heel erg, want in het appartement waar we nu wonen, schijnt de zon 's morgens vroeg pal mijn keuken in, en dan is het licht vaak zo fel dat het pijn doet aan mijn ogen. Als ik lang in de keuken zou blijven moet ik mijn grote zonnebril opzetten. In de kamer heb ik er minder last van, omdat daar een balkondak voor het raam zit. En dat neemt een groot deel van de zon weg. Wat ik dus eigenlijk wel prima vind.

We brainstormen nog verder. Als we nu de garage eens inpandig situeren aan de voorkant. Dan moet er wel een kleine uitbouw van 2 meter diep en 3,5 meter breed komen. We kijken het basisdocument er nog eens op na. Ja, volgens ons moet dat wel mogen. Als de uitbouw maar niet dieper is dan 2 meter en niet meer dan 60% van de totale breedte van de voorgevel beslaat. We gaan aan het schetsen, dan zou de slaapkamer beneden veranderen in garage. Als we dan achter een stukje aanbouwen, de kamer wat langer en meer vierkant maken en de slaapkamer links aan de noordkant in het midden van het huis. De badkamer moet dan gedraaid. Het zou wel kunnen, maar dan moet er wel een extra steunmuur in het huis want anders is de overbrugging voor de kanaalplaten van de verdiepingsvloer weer te breed. En waarschijnlijk moet dan de muur op de 1e vedieping daar weer recht boven komen. De veranderingen werken door naar boven. We schetsen verder en hebben het idee dat dit ook zou kunnen. Het is nog een mogelijkheid als de welstandscommissie de garage niet aan de zijkant wil hebben.

Nu maandag eerst maar eens gaan bellen met de gemeente en de GEM en met Allure. Want we hebben geen idee wat de kosten voor oplossing A of B zullen gaan bedragen. We hebben het idee dat de oplossing waarbij de garage kleiner wordt met een carport en een geïntegreerd balkon er aan, nog wel mee zal vallen. Alleen de tweede oplossing, dat kunnen we niet echt inschatten. Daar moet ik maandag Allure maar eens over bellen. En misschien is het allemaal niet eens nodig.

• Ze vonden het volume erg groot voor de kavel (Ja, logisch, er moet een kangoeroe-woning op kwijt, dus moet het maximum van wat er gebruikt mag worden ook gebruikt worden. En we zijn binnen het toegestane gebleven, we hadden zelfs nog een beetje over).

• Ze vonden het gebruik van het materiaal niet mooi, ze vonden er toch nog erg veel steen aan zitten. (Sigurd heeft het uitgerekend en kwam over de vereiste 50% hout heen, ook al twijfel ik nu ineens wel of hij het dak wel meegerekend heeft?)

• Ze vonden dat de garage niet echt bij het huis past. Net of hij er zomaar ergens bij gezet was. (Goed, daar hebben ze wel gelijk in, maar ja, je moet hem toch ergens kwijt.)

• Ze vonden dat de garage wel erg dominant op die hoek aanwezig is, zo helemaal tegen het randje van de kavel. Je ziet nu helemaal niets meer van die mooie oeverpartij. (Tja, als ze wat meer van die oeverpartij hadden willen behouden, hadden ze een kleinere kavel moeten verkopen, nu is het van ons, en geen openbaar groen meer.)

• Ze vonden het jammer dat de achtergevel zo weinig ramen heeft beneden. Want dat is nou juist het gedeelte van de tuin waar je "naar toe leeft". (Ja, wij hebben daar onze badkamer zitten, wil je er dan een groot panorama raam in?)

• Ze vonden het balkonnetje er maar een beetje tegenaangeplakt, zo half op de garage rustend. (Tja, daar hebben ze wel gelijk in, maar hoe had het anders gemoeten?)

• Korton, ze vonden het jammer dat het geheel geen geheel was. Ze gaven aan: Het is een mooi groot dak, met een rand die wat uitsteekt, het zou mooi zijn als het dak het geheel "onder zijn hoede nam". Dus de garage en de berging geintegreerd aan of met het huis. (Dat is dus heel erg lastig als je iedere kamer wel voldoende ramen wilt geven en geen lichtverlies binnen wil, en als de garage niet aan de voorkant van het huis mag en niet aan de zijkant van het huis kan omdat de kavel niet breed genoeg is aan de voorkant. We hebben het heus wel geprobeerd, maar het ging gewoon niet.)

   

We hebben het allemaal aangehoord en Eelco heeft echt geprobeerd tegenwerpingen te maken of uit te leggen hoe en waarom wij bepaalde keuzes gemaakt hebben. Af en toe door mij aangevuld. Dat we binnen het vastgestelde volume waren gebleven, dat we ons aan alle opgelegde regels hadden gehouden. Dat we toestemming hadden gehad van de GEM voor de garage op die plaats. Dat achter de achtergevel een badkamer en een bijkeuken zit, en dat er daarom geen groot raam in zit. (Ai, dat klopt niet, het is geen bijkeuken, maar gewoon een grote badkamer met een sauna). Dat we zo'n grote garage nodig hebben omdat de eis is dat we 2 parkeerplaatsen op ons eigen terrein moeten hebben. Maar er staan 2 auto's getekend voor het huis? Was de wedervraag. Ja, die staan daar wel getekend maar in de praktijk staan ze natuurlijk in de garage. Ai, niet sterk. Het is natuurlijk omdat het een kangoeroewoning is waar we met zijn vieren gaan wonen, en dat je dus 4 auto's kwijt moet om geen overlast te geven aan de overige buurtbewoners. Ik vul Eelco dan ook af en toe wat aan. Een klein beetje jammer dat Eelco is gekomen en niet Sigurd, per slot heeft Sigurd het huis getekend en die zou dat soort dingen wel weten. En ik wil ook niet te veel zeggen, want meestal luisteren dit soort commissies meer naar een architect dan naar een opdrachtgever.

Eelco doet zijn gloeiende best, en ik vind dat hij ook echt goede argumenten heeft, maar wat we ook aanvoeren, er is niet veel begrip voor. Ze vinden het gewoon niet mooi en willen het gewoon “anders”. Het is zo jammer, dat een welstandscommissie weinig begrip heeft voor praktische problemen, maar voornamelijk kijkt naar de buitenkant van een huis en dat meer van belang vindt dan leefgemak.

Natuurlijk hebben ze wel gelijk, het zou ook veel mooier zijn als de garage aan het huis “vergroeid” zou zijn, en dat het een mooi geheel vormt, maar daar zagen wij gewoon geen kans voor. Ze gaven nog wel een klein advies mee: als we de garage tegen het huis aan bouwen kunnen we het dak daarvan als terras gebruiken. En dat is mooier dan een balkon. Tja, dat zou kunnen, maar dan zijn we wel de doorgang van de achtertuin naar de zijtuin kwijt, en dat is niet echt praktisch. En bovendien zijn we dan op de benedenverdieping een keukenraam kwijt, want dat zit dan achter de garage. Niet echt handig.

Het oneerlijke aan de hele situatie is dat wij vanuit de voorlichting van de GEM altijd begrepen hebben dat het een welstandsvrije kavel is. Zo is ons ook de procedure uitgelegd in het verkoopgesprek: We moeten het voorlopig en definitief ontwerp eerst indienen bij de GEM, die beoordeelt het en daarna dienen we bij de gemeente direct de aanvraag voor de bouwvergunning in. Tijdens dat gesprek en ook later heb ik nog wel gevraagd: En wat gebeurt er dan als het daar niet goedgekeurd wordt? Dan verliezen we een heleboel tijd? Want normaalgesproken leg je eerst een principe-verzoek door middel van een schets voor aan de gemeente en die wordt dan door de welstand bekeken. Dan kunnen ze er op schieten voor je al helemaal definitieve tekeningen en constructietekeningen en alles gaat maken voor de aanvraag voor de bouwvergunning. Nee, werd ons verzekerd bij de GEM, dat gaat altijd goed. De gemeente neemt het gewoon over als wij het goedgekeurd hebben. Nou, mooi niet dus.

Ook op internet stond het zo aangeprezen. “In Vleuterweide komen in verschillende buurten vrije kavels waar particulieren hun individuele woonwensen welstandsvrij kunnen invullen. Momenteel zijn er kavels te koop in De Rietvelden fase 1. In De Rietvelden fase 2 (waar wij dus invallen), De Hoven en De Tuinlanden worden ook vrije kavels uitgegeven. Aan deze kavels worden aanvullende eisen gesteld door de Welstand.”

Verder op stond ook nog: “Wonen in Scandinavische sfeer in het Waterkwadrant van De Rietvelden fase 2. Aan de woningen in het Waterkwadrant worden aanvullende eisen gesteld. De randvoorwaarden hebben vooral betrekking op het materiaalgebruik en het gevelbeeld van de woningen. Zo moet minstens vijftig procent van de gevel bestaan uit geschilderd hout of Werzalit in de kleuren wit, (licht)grijs of rood. Voor de rest kan gebruik worden gemaakt van baksteen, stucwerk of natuursteen, eveneens in dezelfde kleuren. Ramen en deuren zijn bij voorkeur wit. De woningen moeten een traditionele bouw hebben met verticale ramen en een zadeldak; de kleur van de kappen wordt donkergrijs of antraciet. De hoogte is één of twee lagen met een kap. De randvoorwaarden die aan de woningen op de vrije kavels in het Waterkwadrant gesteld worden, waaronder de rooilijnen, staan uitgebreid beschreven in het basisdocument dat u ontvangt als u bent ingeloot.”

Nou, en daar hebben we ons helemaal aan gehouden! Behalve de berging, dat hadden we niet helemaal goed begrepen. Er stond: voor de woning. En dat hield dus in: geheel voor de woning, en hij staat nu een stukje voor en een stukje ernaast getekend. 

Dus dat leggen we ook uit aan de Welstandscommissie. En ook dat het definitief ontwerp door de GEM al goedgekeurd is. Inclusief berging, garage en balkon! Eelco voert aan dat de particuliere opdrachtgever (wij dus) nu wel de dupe wordt van het feit dat het nu ineens door de Welstand behandeld moet worden, terwijl de bouwaanvraag al helemaal klaar en ingediend is. Dat was niet volgens afspraak. En dat gaat nu heel veel extra geld en tijd kosten. Volgens de voorzitter van de welstandscommissie hoeven de aanpassingen helemaal niet veel geld te kosten. Volgens Eelco wel. Want zo eenvoudig als zij het nu voorstellen is het niet. En bovendien kost het tijd, en tijd alleen al kost geld. De rente van de hypotheek voor de grond moet gewoon betaald worden.

Maar dat het welstandsvrij zou zijn, was hun absoluut niet bekend. Het stond op hun agenda vermeld, en dan doen zij gewoon hun werk. En dat werk is kijken of het qua ontwerp en uitstraling past in de omgeving en geen afbreuk doet aan die omgeving. Het is wel een "zichtlocatie", dus daar moet toch wel extra aandacht aan besteed worden. Tja, dan moet er eerst maar eens gekeken worden of het inderdaad welstandsvrij is, zoals wij beweren. Dat zullen ze gaan opnemen met de GEM.

En we staan buiten.

We gaan maar even een kopje koffie drinken om het even na te bespreken. Eelco is nog meer verontwaardigd dan ikzelf. Ik heb het wel aan zien komen. Soms heb je van die dingen, die je gewoon voelt aankomen. Ondanks alle mooie beloften van de GEM. We hebben ook altijd Allure hiervoor gewaarschuwd, maar die hadden er alle vertrouwen in, en hadden alles al ingepland. En die hele planning gaat nu mis.

We spreken af dat ik direct maar actie ga ondernemen, want ik ben het helemaal niet met deze gang van zaken eens. Alleen is Mark van de GEM een weekje op vakantie, en ook Wouter van de gemeente is deze week haast niet te bereiken. Dus dat wordt op zijn vroegst volgende week. 

We kijken alvast samen naar de tekeningen. En proberen te bedenken hoe het opgelost zou kunnen worden. Misschien de garage smaller maken, en dan een carport ernaast, met een schuine uitloop naar het huis toe voor de keuken langs. Op die carport en de garage kan dan een terras komen, waar de tuindeuren van de keuken op de 1e verdieping op uitkomen. Maar het probleem is dat we dan over de toegestane vierkante meters heengaan. Zelfs als we de berging weghalen. Dus dat kan eigenlijk ook niet. Waarschijnlijk moeten we het hele ontwerp aan gaan passen om de garage en het balkon “geïntegreerd” te krijgen aan het huis. Nou goed, dat probleem tackelen we wel als het werkelijk nodig zal zijn. Volgens Roel (die ik later spreek) kunnen we altijd nog een garage onder het huis maken. (Over duur gesproken, dat kost een paar centjes hoor!)

Voorlopig eerst maar eens proberen om het probleem bij de GEM neer te leggen. Per slot is het hun procedure waardoor het zo gelopen is. Dan moeten zij het ook maar oplossen.

En verder probeer ik me er in ieder geval niet al te zenuwachtig over te maken, want dan heb ik zo nog meer grijze haren. Gewoon blijven geloven in de kracht van het positief denken! Problemen zijn er om te overwinnen. En als je dat gelooft kun je bergen verzetten! Heb ik net gelezen in een boek, en ik ben er ook van overtuigd dat het zo is. Het komt allemaal wel goed.

Vanmorgen dus heel vroeg op: om 6 uur, want we willen bij het sonderen zijn. Alleen in de bouwwereld beginnen ze allemaal zo vroeg! Ze hebben gezegd dat ze er tussen half acht en half negen wel zullen zijn.

We komen om kwart over acht op de kavel, en we verwachten ze al aan het werk te zien, maar nee, er is nog geen vrachtwagen te zien. We gaan maar eens bij de keet van Nijhuis (de uitvoerder die nog met zijn keten op de kavel staat) kijken of ze daar wat weten. Een aardige meneer, maar hij weet van geen afspraak dat ze komen sonderen. Verdikkies, dat had de GEM wel beloofd. We praten nog even wat met hem. Ja, hij had wel gehoord van zijn baas dat de GEM iets had geroepen dat hij er op 1 juni af moet zijn. Nou, dat gaat niet lukken hoor. De planning is om op 8 juni de laatste woning op te leveren. En dan kunnen ze wel zeggen dat hij maar ergens anders heen moet, maar dat kan niet zomaar! Hij heeft hier de bouwaansluitingen en de dixie, en de keten en al het materiaal verplaatsen is ook niet zomaar gedaan. Wanneer denkt u dan dat u van de kavel afbent? vragen wij. Nou, 1 juli moet wel lukken, zegt hij. Juist ja, dat is dus een maand later dan ons is toegezegd. Nou, we zijn benieuwd hoe dat gaat aflopen.

Om half negen komt de vrachtwagen van Inpijn-Blokpoel om te sonderen, kunnen ze er nu wel bij? Want er is geen ruimte gemaakt. Yuri en Peter (de mannen van Inpijn-Blokpoel) komen de keet ook binnen en overleggen met ons en met de uitvoerder van Nijhuis. Er moet op 2 plekken gesondeerd worden op 2 hoeken van de plaats waar gebouwd gaat worden. Nou, dat gaat niet helemaal lukken want juist op die plekken staan keten. Nou, dan moet het maar een beetje ernaast. De grond zal echt niet zoveel verschillen. Het kan later ook nog altijd zijn dat er bij het heien in het midden toch ineens een andere laag zit. Dus die garantie heb je nooit. Tja. De uitvoerder loopt even mee naar buiten om zijn auto die midden tussen de keten staat weg te zetten, dat is in ieder geval al 1 plaats waar we bij kunnen. Het andere punt moet dan achter de keten. Hij wijst en gaat weer verder met zijn eigen werk. Nou ja, we zijn allang blij dat hij ons op het terrein laat, want hij wist helemaal van niets. Slordig van de GEM of van zijn leidinggevenden. Daar zullen we wel nooit achter komen. We gaan eerst maar naar het lastigste punt, want nu kunnen wij nog even helpen. Daar staat een grote afvalbak en er liggen witte platen met zeil erover. Met knap manouvreren van Yuri en mannetjes - putterswerk van Jan en Peter om de bak een paar centimeter te verplaatsen door een stuk hout als hefboom te gebruiken lukt het om net ver genoeg op de kavel te komen om op een acceptabele plek te kunnen sonderen. We mogen meekijken in de vrachtwagen, waar Yuri bezig is met de apparatuur en Peter steeds de ene pijp op de andere schroeft. 22 meter diep gaat het met een kracht van 1 tot 3 ton. Volgens Yuri zat er gewoon allemaal zand. Wat dat inhoudt weten we niet precies, maar het klinkt beter dan wanneer er allemaal veen of zachte klei had gezeten.

Terwijl de pijpen weer omhoog getrokken worden gaan wij er vandoor. De tweede locatie is gemakkelijker te bereiken en we hebben er alle vertrouwen in dat ze dat wel zonder ons klaren.

Wij gaan naar de notaris. In de auto overleggen we samen of we vandaag nu wel kunnen tekenen? Want we weten eigenlijk van te voren dat de keten er niet op 1 juni af zullen zijn. En dan krijgen wij problemen. De notaris zegt: u moet het niet uw probleem maken. Het is het probleem van de GEM. Maar hij is wel bereid om nog een keer extra te telefoneren met de GEM om te melden dat de uitvoerder van Nijhuis heeft verteld dat het echt niet gaat lukken voor 1 juni en dat wij ons daar wel zorgen om maken. Hij krijgt daar te horen dat wij ons daar geen zorgen over hoeven te maken. Zij zorgen dat het voor 1 juni leeg is! De notaris adviseert ons om deze mededeling nogmaals in een brief aan de GEM te bevestigen en er dan verder maar het beste van te hopen. En als het dan niet ontruimd is, dan moeten we maar naar de rechter, dan is hij altijd bereid voor ons te getuigen. Tja, dan moet het maar zo, want nu niet tekenen is ook geen optie. Want dat levert weer allerlei andere problemen op, zoals een hypotheek die nog maar 1 x verlengd kan worden en dan verloopt, nog een maand extra boete voor rentederving, en dan hebben we helemaal geen grond meer om de GEM aan te manen dat het leeg opgeleverd moet zijn voor 1 juni, want dan hebben we de grond nog niet eens gekocht. Wat verder volgt is een officieel gebeuren met aktes en handtekeningen en een uur later staan we weer buiten als grondbezitters.

We hebben geen tijd om er veel aandacht aan te besteden, we moeten snel dwars door Utrecht naar de gemeente, want over 5 minuten hebben we daar de afspraak al weer.

We hebben een afspraak met Wouter, een aardige gemeente-ambtenaar die er helemaal niet op uit is om ons tegen te werken en alleen maar star regeltjes te volgen, zoals zo vaak gedacht wordt van gemeente-ambtenaren. Nee, het is een aardige jongeman, die met ons mee denkt en wil helpen het, binnen de regels, zo snel en goed mogelijk op te lossen. Er zijn twee mogelijkheden: de woning wordt als meergezinswoning aangemerkt en dan hebben we meer problemen dan alleen het balkon en de berging. Want dan komen er ook nog eens strengere brandbeveiligings-regels bij. En dan kan de garage ook helemaal niet, want ook die valt dan niet binnen de 15 toegestane m2. Wij leggen uit waarom wij vinden dat het een eengezinswoning is: we gaan er dan wel met zijn vieren wonen, maar het is 1 huis, met 1 hypotheek, 1 huisnummer, 1 aansluiting voor stroom en gas, telefoon en kabel. We praten en praten. Hij is het wel met ons eens. Maar het moet wel officieel goedgekeurd worden. Willen we al die argumenten in een brief zetten en opsturen. Dan kan het in het dossier ter beoordeling. Maar hij denkt dat het wel goed komt.

Dan blijft het probleem van de berging nog. Die moet gewoon verplaatst worden. Hij moet vóór het huis geplaatst worden, maar dan ook wel geheel voor het huis, en niet, zoals nu, half ervoor en half ernaast. Dan moet hij dus verplaatst worden, maar dan moet het slaapkamerraam ook verplaatst. Nu ja, dat moet dan maar. Want de andere opties vinden we eigenlijk ook niks: achter het huis? Nee, dan moet Karin met haar spinnenfobie door een smal gangetje met aan de ene kant een haag of klimop en de andere kant een huis wat niet vaak schoongemaakt zal worden aan die kant: dus veel spinnen! Nee, dat wordt niets. Achter de garage dan? Zou eventueel kunnen, maar dan zit ik er vanuit mijn keukenraam pal tegen aan te kijken, en kost het een heel stuk tuin. Nee, ook geen optie dus. Gewoon verplaatsen maar, en dan maar hopen dat ze daar mee accoord gaan.

Hij vertelt ons dat morgen onze aanvraag in de welstand behandelt gaat worden. We hopen er maar het beste van!

Eenmaal thuis horen we van Allure dat zij een uitnodiging hebben gehad om morgen voor de welstand te verschijnen om toelichting te geven. Eelco van Allure legt uit dat er vaak nog wel wat compromissen mogelijk zijn. Oi, compromissen sluiten als wij er zelf niet bij zijn? Dat lijkt me niet zo'n geweldig idee. Ik vraag of ik mee mag. Tja, het is niet gebruikelijk, maar het mag wel. Okee, dan ga ik mee!

 

 

"Ik vind het zowiezo allemaal een beetje vaag. Waarom zou een huis waar
per definitie meer mensen in wonen (meergezinswoning) minder
bijgebouwen mogen hebben? Als je met meer mensen bent heb je minder
ruimte nodig of zo??

En dan die definitie van het balkon als "bijgebouw". Het heeft geen
dak, en geen wanden. Het rust op de garage, dus hooguit is het
gangetje er tussen een 'bijgebouw'??

Natuurlijk gaat de welstand nu ook nog eens zich er tegenaan bemoeien,
het is een enorm vierkant huis zonder leuke architecturele dingetjes,
dus dat heeft niet zoveel natuurlijk. En er staan auto's(!!)
voor de deur, dat is zowiezo al politiek incorrect.

Maar goed, ik ben benieuwd. We horen het wel."

Nou, ik ben zelf ook heel benieuwd.

Ik bel naar de GEM, hoe zit dat? Die dingen hadden allang weg moeten zijn. Daar hoor ik dat de aannemer die er met de keten op staat 3 maanden uitgelopen is met zijn project. Volgens Ellie (van het notariskantoor), die ik vervolgens bel mag dat inderdaad niet volgens de akte. Tja, twee opties. Uitstellen? En dan aan de GEM vragen of ze die boete laten vervallen, want het is niet onze schuld, wij zijn op tijd. Of gewoon doorgaan en aan de GEM vragen om een schriftelijke verklaring dat zij zullen zorgen dat de keten er af zijn voor wij gaan bouwen. Dat laatste lijkt ons eigenlijk wel het beste. Want anders moeten we nog een maand rente-boete betalen aan de bank. En bovendien moet er gesondeerd worden, want anders kan Allure niet verder.

Ik bel eens met Allure, weten ze eigenlijk al wanneer er gesondeerd moet worden? Nee, nog niet gehoord. Nou geef me dan het telefoonnummer maar, dan ga ik zelf wel even bellen, want er moet toch even contact gelegd worden tussen de GEM en het sonderingsbedrijf. Er blijkt ingepland te zijn om maandag te gaan sonderen. Ik mail de foto's die Roel vanmorgen genomen heeft naar het sonderingsbedrijf. Nee, dat gaat zo niet lukken, meldt hij me. Tja, dan maar weer naar de GEM bellen.
Natuurlijk moet er gewoon gesondeerd kunnen worden maandag. Hij verzekert me dat hij het gaat regelen met de aannemer die er nu staat. Ik bel weer naar het sonderingsbedrijf. Weet ik het echt zeker, vraagt hij: hij moet er wel met een vrachtwagen op kunnen! Ik geef hem het telefoonnummer van de GEM, hij moet zelf maar even bellen, want anders heb ik het straks op mijn geweten, als het toch niet kan!

Goed, dat is een probleem minder. Nu nog de grondoverdracht. Van de GEM krijg ik een mailtje waarin ze vragen of wij het goed vinden dat de keten nog tot 1 juni op onze kavel blijven staan. En dat zij zullen zorgen dat ze uiterlijk 1 juni weg zijn en dat de grond schoon opgeleverd wordt. Volgens Ellie is dat een begin. Ze gaat morgen nog aan de notaris vragen of het zo voldoende is. Want ik wil wel helemaal zeker zijn dat als er rare dingen gebeuren met die keten, dat wij nooit aansprakelijk kunnen worden gesteld. Wordt vervolgd.

Tja, dat kan van alles wezen. Ik bel naar de gemeente en hoor daar dat het gaat om de berging en het balkon. De berging moet vóór het huis staan. Nu staat hij er een beetje voor en een beetje er naast, en dat schijnt niet te mogen. En het balkon mag niet hoger zijn dan 3 meter. Huh? Dat is raar, het is een balkon, dat hoort hoog! Ja, maar juridisch zit het een beetje raar in elkaar. Een balkon wordt gerekend als een bijgebouw omdat het een wand (de muur van de woning) en een dak heeft. En in het bestemmingsplan hier staat dat een bijgebouw maximaal 3 meter hoog mag zijn. Tja.

Hoe nu verder? Hij vraagt ons of we veel haast hebben? Nou, ja, wat is haast. Iedere maand dat het langer duurt kost het ons geld. Maar we zitten niet op een schopstoel omdat we ons huidige huis al verkocht hebben of zo. Dat niet. Er zijn namelijk 2 mogelijkheden vertelt hij me.

• Of we veranderen het nu. Dus berging meer naar rechts opschuiven, zodat het geheel voor het huis staat, maar dan moet ook het raam van de slaapkamer opschuiven, en dan natuurlijk het raam aan de andere kant van de gevel ook vanwege de symmetrie. En het balkon gewoon laten vervallen. Dan kunnen we direct weer verder met de bouwvergunningsaanvraag.
• Of hij gaat bij de GEM navragen wat hun beweegredenen waren om het wel goed te vinden. Als die argumenten overtuigend zijn dan nemen zij het over, en starten een artikel 19 procedure voor vrijstelling van het bestemmingsplan. Maar dat kost allemaal tijd. Eerst 3 tot 4 weken om van de GEM antwoord te krijgen, en dan de eventuele procedure.
  

Ja, wat is wijsheid. Hij stelt voor dat hij eerst maar eens contact met de GEM op gaat nemen. En afhankelijk van die uitkomst verder te praten. Als het goedgekeurd wordt is er de mogelijkheid om de bouwaanvraag te splitsen, nl. het huis apart en de berging en het balkon apart te behandelen. Dan kunnen we met het huis verder. Maar volgens mij is dat nu juist niet zo, omdat het prefab is. En zolang het niet bekend is waar de berging komt kunnen we niet verder omdat dat direct effect heeft op de raamkozijnen. Datzelfde geldt voor het balkon. Want met balkon hebben we openslaande tuindeuren in de zijgevel, en zonder balkon worden het ramen. Dat moet ik maar eens aan Allure voorleggen.

Nou ja, maar even één stap tegelijk verder. En niet piekeren. Alweer: Keep Hope!

En dat had ik dus gisteren en vandaag. Woensdag hadden we de aanneemovereenkomst getekend en donderdag wilde ik hem op de post doen naar Allure. Hij lag al klaar op het tafeltje in de gang om bij mijn wandelingetje mee te nemen naar de brievenbus toen ik ontdekte (toen ik naar de bank belde om te overleggen hoe het nu verder gaat) dat we in tijdnood dreigden te komen.

Want volgens het voorlopig koopcontract voor de grond met de G.E.M. zijn we verplicht binnen 4 weken na de indiening van de bouwaanvraag de grondoverdracht te laten plaatsvinden. En van de bank hoorde ik dat ze wel 2 weken nodig hadden om de papieren op te stellen, en bij de notaris ook nog eens 5 werkdagen. Even snel rekenen: het is nu de 26e april, vandaag op de post, dan hebben ze hem morgen, 2 weken verder (met Koninginnedag ertussenuit), dat wordt dan 14 mei, en dan nog 5 werkdagen, waar Hemelvaartsdag tussen zit, dus dan wordt het de 22e, en dat is bijna een week te laat. Want we hebben op 16 april de bouwvergunning aangevraagd. Oeps.

Dus eigenlijk moeten we de grondoverdracht doen op de 16e mei. Maar het mooiste zou zijn op de 14e mei, omdat de offerte van de bank liep tot 14 maart, met 3 keer de mogelijkheid tot een maand verlenging. En bij die verlenging moet er rentedervingsboete betaald worden als de rente inmiddels gestegen is (wat hij inderdaad heeft gedaan). Als we dus voor of op de 14e mei kunnen afsluiten dan scheelt dat best een hap geld.

Tja, eens even bedenken wat de optie's zijn. Eerst maar eens met de notaris bellen. Zou het kunnen de 14e? Dat zou wel kunnen, ze had na mijn telefoontje van een paar weken geleden al contact gezocht met de G.E.M. en de machtiging is al onderweg. En er is ook nog wel een notaris vrij op die dag. Mijn contactpersoon van het notariskantoor Hermans & Schuttevaer in Utrecht, waar de G.E.M. altijd alle grondoverdrachten voor Vleuterweide regelt, is een aardige dame, die best mee wil denken en helpen om het toch nog op tijd rond te krijgen. Als ik het voor elkaar krijg dat de papieren van de Amro bank op de 7e mei bij haar zijn, dan kunnen we op de 14e passeren, vertelt ze me.

Ok, volgende stap, de Amro bellen. Ook daar krijg ik alle medewerking. Als ik de aanneemovereenkomst direct naar het hoofdkantoor in Capelle stuur, dan scheelt dat weer een dag. En als ik er dan een briefje bij doe, dat het echt erg dringend is en uitleg waarom, dan zetten ze er vast wel vaart achter en kan het wellicht wel wat sneller. Alleen dan moet hij daar toch echt wel dinsdag zijn. Dus dan moet hij vrijdag op de bus! Okee, dan hebben we nog een probleem, want wij hebben dan de aanneem overeenkomst wel getekend, maar Allure moet ook nog tekenen, en als ik het vandaag opstuur, dan is hij er pas vrijdag, en heb ik hem pas weer dinsdag hier, en is hij pas woensdag bij de bank. Dat lukt dus niet. Is een gefaxt exemplaar ook rechtsgeldig? Ja, dat mag. Ik bel naar Allure en hoor daar dat Jan Nieuwenhuis zelf moet tekenen. Vandaag is hij er niet, maar morgen wel. Wel de hele dag in bespreking, maar als ik morgen het door ons getekende exemplaar doorfax kan Dik wel even met de papieren de bespreking inlopen en dan kan Jan tekenen. Nu, zo gaan we het regelen.

Bij Roel op kantoor hebben ze een fax, dus ik ga er vrijdagochtend heen met het pak papier, waar Christie mij helpt de boel door te faxen. Jeetje, wat is zo'n apparaat langzaam. Ik bel naar Allure dat het er aankomt. Na een dik half uur pas krijg ik van Allure een telefoontje terug dat het daar is ontvangen. En dan maar weer wachten tot het getekend is en terugontvangen. Ik ga maar een half uurtje wandelen, Acadia zit vlak bij de Zwijndrechtse watertoren en daar kun je mooi een heel eind langs de waterkant wandelen, langs groene parkjes. Even ontspannen, diep ademhalen, en relaxen. Het helpt niets om te stressen! Weer terug nog een kopje thee lang wachten, en dan eindelijk is de boel binnen. Naar huis, alles in een enveloppe en dan kan het op de bus. En dan maar afwachten of het allemaal lukt. Dat is nu niet meer in mijn handen, dus pieker ik er ook maar niet meer over. Ik heb er wel vertrouwen in dat het gaat lukken, iedereen doet zijn best er voor. En bovendien: Keep Hope!

Op de bouwaanvraag zie ik dat we zelfregelende roosters krijgen. Goh, waarom moet dat? Bellen met Sigurd. Ja, dat moet omdat we anders de EPC norm niet halen. Okee, dat is natuurlijk weer duurder. Niets aan te doen. Maar we willen nog wel screens, en ik had gezien op de bouwaanvraag bij de bijgesloten informatie over die roosters en het bedrijf dat ze levert, dat er ook sunstream roosters bestaan. Dat is een rooster met een ingebouwd screen. Kunnen we die dan niet beter doen? Is dat wellicht goedkoper als beide apart? Bij Allure kunnen ze me dat niet vertellen, ik krijg een telefoonnummer en een naam van de vertegenwoordiger van Buva en dan ga ik daar even heen bellen. Voor ik de juiste man te pakken heb, ben ik drie telefoontjes verder. Dat kan wel voor me uigerekend worden, maar dat doet hij niet zelf, dat moet een ander doen, en die heeft er ook gegevens voor nodig. Dus krijg ik een naam en een mailadres en of ik het hele verhaal dan maar even in een mail wil zetten en dan direct even de gegevens mee kan sturen? Dus een mail tikken met de tekening als bijlage en verzenden. Nou, en dan loopt de kookwekker al weer af want dan ben ik al weer een dik uur bezig. Trrrr, stoppen!

Even rust houden, wat anders doen, een eindje wandelen voor de broodnodige beweging, want anders voel ik de consequenties de volgende dag in mijn rug en benen. En dan het volgende probleem weer bij de kop pakken.

Maar, ik moet eerlijk zeggen, dat ik het allemaal wel boeiend vind en nog steeds leuk om te doen!

Maar ik heb het regelmatig "even koud", vooral als ik moe ben. En dat ligt dan niet aan de temperatuurinstelling, maar aan mij. En daarom leek het ons een goed idee, zo'n klein gaskacheltje er bij, want daarmee is het wel snel wat warmer. Op internet gesurft, en een leuk klein kacheltje gevonden. Een Tudor, van Hergom. Dat moest hem gaan worden.

		Volgens de ingewonnen informatie moest het mogelijk zijn om die in de binnenhoek van de L-vormige woonkamer neer te zetten. Het is een gesloten systeem, en daar is dan geen schoorsteen voor nodig, maar kan met een pijp naar de buitenmuur. Ik belde naar een kachel-leverancier en die rekenden me precies voor hoeveel meter pijp er aan mocht zitten. Okee, dat ging lukken. Natuurlijk wilde ik het kacheltje wel eens even in het echt zien, dus maakten we een afspraak, en vandaag gingen we toch die kant uit, dus dat was mooi te combineren. Maar eenmaal aangekomen in de showroom werd ons, tot onze verbazing, gemeld dat dat kacheltje hier niet stond. Als troost kregen we een lekkere bak koffie/chocolademelk. We namen plaats op een zitje vlak voor een mooie gashaard. En daar praatten we even rustig met de verkoper over wat we wilden en waarom. En daar bleek al snel, dat het door mij zo mooi gevonden kacheltje niet aan ons doel beantwoordde! Want onze woonkamer/keuken is best groot, en een kachel die dat snel een of twee graden warmer moet kunnen stoken, moet toch wat meer in zijn mars hebben aan joules dan deze had. Tja....

Maar al pratend in dat zitje begon ik langzaam te wennen aan de haard waar we vóór zaten. Eerst vond ik die maar erg modern. Ook al had hij wel erg mooie vlammetjes. En eigenlijk was hij helemaal niet zo modern, hij was eigenlijk best mooi. Wat dichterbij bekeken, bleek dat het een bronzen omhuizing was. Past eigenlijk wel mooi bij onze meubels. Langzaam werd hij steeds mooier. En deze had wel genoeg joules. Dus al met al, misschien gaat het die wel worden, of nog een ander. We kregen een hele stapel catalogi mee, om een ander uit te gaan zoeken. Want het leuke Tudor kacheltje wat we eerst gedacht hadden, wordt het dus niet......

Over meterkasten en groepen, over het verwarmingssysteem en de plaats van de ketel op de begane grond. Eerst hadden wij gedacht om die in de garage te plaatsen, maar dat blijkt toch niet echt handig. Jan Nieuwenhuis komt met een oplossing: in een hoekje van de werkkamer in een kast? Prima. We hebben het over de hoogte van de ramen, want wij vinden dat die best nog wat hoger mogen dan de 50 cm, die nu overal ingetekend is. Dan heb je altijd last van de kozijnen als je er een kast of een bank voor wilt plaatsen! En over welke ramen open moeten kunnen en welke dicht kunnen blijven.

We praten ook over de beslissing voor kunststof kozijnen of toch maar hout. Het heeft allebei voor- en nadelen. Hout moet af en toe geschilderd worden, maar kunststof moet je regelmatig schoonmaken, en daar moet je toch ook een trap voor op. Want omdat we gekozen hebben voor naar buiten draaiende ramen (anders zit je altijd met je gordijnen en de planten in de vensterbank) kunnen die niet van binnen uit schoongemaakt of geverfd worden. Kunstof kozijnen zijn duurder, maar het verven van hout 1 x per 5 jaar kost ook geld. Uiteindelijk zijn we het er toch met zijn vieren over eens dat het hout moet worden. Daar ben ik persoonlijk best wel blij mee, want ik vind kunststof domweg niet mooi!

We krijgen weer een lekkere lunch, en praten dan over IT, we maken kennis met nog een zoon van Jan Nieuwenhuis, die heeft een software bedrijf. En met zijn dochter, die volgt een administratieve opleiding en liep vandaag snuffelstage, lekker makkelijk bij het bedrijf van je vader.

Gelukkig zijn we niet de hele dag alleen maar aan het praten, er moet ook materiaal uitgezocht worden. En dat is best leuk; welke kleur bakstenen, welke kleur werzalit, welke kleur vensterbanken, wat voor stijl en kleur voordeur, wat voor deurkrukken, enzovoorts.

Al met al vertrekken we rond 4 uur weer met een hoofd vol informatie, en ook weer met het nodige huiswerk; Allure gaat nu de bouwaanvraag in orde maken, en 2 weken daarna willen ze van ons graag de aansluitpunten weten voor de apparatuur en de gas- en waterleidingen in de keuken. Want na het indienen van de bouwaanvraag gaan ze direct al weer verder met het voorbereiden van de technische tekeningen. "Moeten we dan niet wachten op de goedkeuring van de bouwaanvraag," vragen wij verbaasd? "Nee hoor, we gaan gewoon door. En als er toch iets niet goedgekeurd wordt veranderen we dat toch weer?" is het antwoord van Jan Nieuwenhuis. Het proces gaat gewoon door terwijl de bouwaanvraag bij de gemeente ligt. Geen probleem blijkbaar.

Ik krijg nog meer huiswerk mee, Allure moet weten wat de NAP referenties zijn. Oi, die had ik ooit eens opgevraagd bij de G.E.M. Maar even opzoeken. Gelukkig houd ik alles ordelijk bij in mappen, dus kan ik dat zo naslaan. En ik moet gaan uitzoeken hoe het moet met de aanvraag van de riolering en de electra en dat soort dingen. Er blijft nog genoeg te doen voor me. Vervelen hoef ik me echt niet!

Als eerste een abraham-bad, met een soort van liftstoeltje, die je zo over de rand tilt en in het bad laat zakken. We hadden een afspraak gemaakt om eens te komen kijken. En in de praktijk blijkt het dan toch niet zo handig te zijn, want er moet iemand bij zijn die dan je benen optilt. Dus dat schiet nog niet op. Ik wil juist alleen soepel in bad kunnen stappen. We hadden gedacht om het bad dan te laten verzinken in de badkamervloer en dan een soort trapje te maken waarmee je zo je bad in loopt. Maar ten eerste bestaat dat niet, dus moet er iemand gevonden worden die dat speciaal kan maken. En dat kost erg duur. En ten tweede wordt het erg groot

Dan kun je dus net zo goed een hot-tub nemen. Weer verder gesurft. O ja, die zijn er genoeg. Maar eigenlijk, werd ons toen verteld, moet je een hot-tub gewoon buiten neerzetten, dat is veel lekkerder. Nou, voor we die beslissing nemen, wil ik eerst wel eens weten hoe het aanvoelt in zo'n ding, want de meeste van die hot-tubs hebben massage-stralen en niet alleen lucht-bubbels. En ik ben bang dat die helemaal niet fijn aanvoelen, maar veel te hard. Dus gaan we proef-bubbelen.
We hadden een firma gevonden waar dat kan. Vermeulen Watertechniek in Heerle. We worden ontvangen in de showroom, krijgen eerst wat algemene informatie over hot-tubs, en als de winkel na 6 uur gesloten wordt, kunnen wij ons in ons zwempak hijsen. En dan maar bubbelen. Sommige stralen vind ik inderdaad wel wat hard. De verkoopster meldt ons dat we dan aan de ringen moeten draaien, dan kunnen ze zachter of zelfs uit. Dat doen we, maar o jee, dan hebben we ineens zo'n ring losgedraait. Dat was vast niet de bedoeling. Nee, dan draaien we niet goed, wordt ons verteld. Ja, dank je de koekoek, zitten we later met onze kleinkinderen in dat ding: en denk je dat die allemaal "goed" draaien? Nee, die kwaliteit valt ons toch ietwat tegen. Bovendien zitten er veel massagestralen in, en maar weinig luchtbubbelopeningen. Nee, dit is het toch niet helemaal. Maar er zijn nog een heleboel andere merken, dus we vinden er vast nog wel een. Want het idee op zich is wel heel prettig. Lekker bubbelen buiten. En omdat er dan geen bad binnen hoeft, kan direct de badkamer een stukje kleiner, waardoor de ruimte naast de badkamer wat groter wordt.

Waardoor er een mogelijkheid ontstaat om de zitkamer en de keuken om te draaien. En dat vind ik helemaal niet gek.
Want de zitkamer hoeft van mij niet aan de zonkant, dan heb je alleen maar extra snel last van lichtinval in de teve. En de keuken vind ik wel prettig aan de zonkant, lekker in het zonnetje ontbijten 's morgens, en veel licht binnen.

Pa vond het maar raar dat ik mijn slaapkamer en badkamer niet naast elkaar heb zitten. Tja, dat komt omdat de badkamer ook meteen sauna is, en die moet naast de achtertuin zitten, omdat je dan direct naar buiten kan wandelen om af te koelen. Over de tuindeuren verschillen de meningen nogal. De een wil ze het dichtst bij de achtertuin waar het terras komt, een ander lijkt het juist niet handig, omdat ze dan door het zitgedeelte van de woonkamer lopen. Vrijwel iedereen vindt dat Karin haar keuken op het zuiden moet doen, en niet op het noorden. De grap is, dat mijn keuken ook op het zuiden zit, en dat schijnt niemand gek te vinden. Terwijl ik daar nu toch zelf mijn twijfels over heb. Het leuke is, dat je uit al dat commentaar dingen kunt oppikken, waar je met zijn vieren nog weer verder over praat, en dan inderdaad sommige dingen gaat veranderen.

De punten die we uiteindelijk willen veranderen had ik allemaal opgeschreven, en vandaag bel ik er met Sigurd van Allure over. En dan gaat hij het aanpassen. Het zal gerust nog wel een paar keer aangepast worden voor het helemaal naar onze zin is. Maar dat hebben we ook zo afgesproken. Tekenen, opsturen (meestal digitaal) er naar kijken en eventueel weer veranderen. Tot we het er allemaal over eens zijn. Een fijne manier van werken.

We hadden weinig file en zijn wat vroeg, dus hebben we nog even tijd voor een kopje thee en koffie kunnen alvast wat rondkijken in de showroom naar de verschillende soorten dakpannen, bakstenen en vensterbanken, kozijnen en deuren. Goh, wat een keuze! Er staat een gedeelte van een muur en een stuk dak nagebouwd zodat te zien is hoe die zijn samengesteld en opgebouwd.

Dan gaan we praten. We krijgen een compliment over de prima tekeningen die ik al had gemaakt en opgestuurd. Aan de hand daarvan hadden ze ook de voorlopige offerte kunnen maken. Jan Nieuwenhuis vertelt ons dat mensen soms met een schetsje komen en eigenlijk geen idee hebben wat ze precies willen. Wij weten tenminste precies wat we willen. Ik vertel hem maar gauw dat dit ook niet onze eerste tekening is; we hadden er al heel wat gemaakt voor we tot dit resultaat kwamen. Het is een groeiproces geweest waardoor we langzamerhand een goed idee kregen wat we wilden en hoe dat als twee huizen in elkaar te passen is. Alleen de trap moet anders horen we nu, spiltrappen kunnen niet meer met de nieuwe trapnormen, de treden moeten lager en dieper zodat de trap gemakkelijker te beklimmen is en er minder risico is om te vallen. En dan is een spiltrap niet haalbaar, dus die moet veranderd. We nemen ons lijstje met wensen en eisen nog eens door en bepraten een paar zaken.

Het is beter om een appartementsvloer te nemen omdat er boven ook een gezin gaat wonen. Anders gaan we ruzie maken over de herrie van spelende kinderen of omdat ik de muziek te hard heb staan als de baby moet slapen...... We praten over de verwarming. Vloerverwarming, 1 of 2 CV-ketels? Daar komen we nog niet helemaal uit en we krijgen huiswerk mee om uit te zoeken wat we willen. Wat willen we voor zonwering? Rolluiken (net of je in een gevangenis leeft) of markiezen (is duur). Karin had sheets gezien op scholen en dat is een goed alternatief. Er is nog wat commentaar op de indeling: het is vreemd om de badkamer en de slaapkamer niet naast elkaar te hebben. Tja, het lukt anders niet, want mijn badkamer is tegelijk ook sauna en moet dus naast de achterbuitenruimte en de slaapkamer wil ik niet op het zuiden. En is de woonkamer op de 1e verdieping niet wat klein? Ja, zegt Karin, maar daar zitten we alleen maar om teve te kijken, eten en spelletjes doen e.d. dat gebeurt toch in de eetkeuken en computeren doen we in de studeerkamer.

Zo praten we al snel de ochtend vol. Gaan dan lekker lunchen met luxe broodjes gezond. Tijdens de lunch praten we over andere dingen. Over IT en schoolboeken en subsidies voor scholen of juist niet.

's Middags komt de tekenaar Sigurd er ook nog bij en nemen we de boel nog even door. Hij belooft te gaan tekenen en volgende week de schets op te sturen. We spreken af dat ik contactpersoon ben, anders moeten zij teveel mensen benaderen met alle gevolgen van dien als de een groen zegt en de ander rood. Dan spreken we de procedure door (Zij gaan nu een schets maken, wij leveren commentaar, weer schetsen, evt nog eens commentaar, tot het goed is). Dan lopen we de offerte nog eens door om te kijken of daar iets aan veranderd is. Dan pas gaan we onze handtekening onder het contract zetten. Dan gaan we het Voorlopig Definitief Ontwerp gecombineerd indienen en als dat goed is gaan we de Bouwaanvraag indienen. Dan moet ook onze handtekening op de tekeningen want die kan dan niet meer veranderd worden. Tenzij bij hoge uitzondering, maar liever niet, want dan gaan er kopie”en naar de verschillende bouwers, loodgieter, keukenboeren etc. en dan loop je het risico op miscommunicatie met alle gevolgen van dien. Een hele procedure, een heleboel tijd, voorlopig staat ons huis er nog niet!

We lopen nog een keer door de showroom en krijgen wat uitleg, bijvoorbeeld over die idioot hoge deuren, die nu volgens de nieuwe bouwvoorschriften moeten. En dan rijden we met een tevreden gevoel weer naar huis. We hebben er wel vertrouwen in dat Allure voor ons een huis neerzet zoals wij dat willen voor een niet al te dure prijs.

We horen van alles, over rooilijnen, en goothoogtes en nokhoogtes. We krijgen een dik boekwerk waar alle basisregels voor de vrije kavels van de Rietvelden in staan. Als we ons aan die regels houden, is het geen probleem om daar een huis te bouwen wordt ons verteld. Maar tijdens het gesprek blijkt dat er wellicht toch een probleem is. We moeten aan de voorkant op 6,55 meter van de rooilijn blijven. Dat is dus een heel stuk wat we niet kunnen gebruiken om te bouwen. En dan nog een tegenvaller: de garage mag niet voor het huis, maar moet naast het huis. Dan wordt het wel heel erg moeilijk om daar een huis te bouwen zoals wij dat willen. Want dan is het perceel grond aan de voorkant gewoon te smal. De voorkant is maar 12 meter breed, en ook al loopt het wel uit naar achteren toe, als je vanaf de zijkant van het perceel eerst de garage moet plaatsen hou je niet genoeg breedte voor het huis over. Op dat moment ben ik er eigenlijk al half van overtuigd dat het niets gaat worden. Floris heeft nog een mogelijke oplossing. (Floris is er goed in om "out of the box" te denken.) Als we nu de garage-inrit niet aan de voorkant maken maar aan de straat die aan de zijkant van het perceel ligt? Dan zou het wel kunnen. Mark, met wie we het gesprek hebben, heeft geen idee of dat mag, officieel staat er dat de inrit aan de voorkant moet. Maar hij belooft het na te vragen.

Ik ben een beetje gefrusteerd als we weer weg gaan. Het leek allemaal zo mooi, en nu valt het zo tegen. Maar de anderen weten me toch te overtuigen dat het misschien toch nog gaat lukken. Positief blijven denken dan maar!

Meteen pak ik de kaart er bij, welk stuk is het precies? We hadden een volgorde aangegeven, maar het is niet de 1e keus die we hebben gekregen, maar de 2e. En eigenlijk vind ik die wel mooier. Aan alle kanten vrij, schitterend. Ik bel met de G.E.M., de beheersmaatschappij van de Gemeente Vleuterweide die de uitgifte van de grond regelt, en alles wat er omheen komt. Want hoe gaat het nu verder? We moeten volgende week maar langskomen, en dan krijgen we alle informatie die we nodig hebben. En daarna hebben we 6 weken de tijd om er over te denken of we het werkelijk willen, wordt mij verteld. Spannend hoor!